Solidair met Hongarije

De ophef en regenboogterreur is een perfide instrument in een links-liberale cultuuroorlog

Wat een vondst. De zwakke Westerse liberale orde hullen in zuurstokkleuren en inwikkelen met ‘regenboogvlaggen’ om een signaal af te geven. In het dierenrijk gebeurt dit ook. De kleurrijke verenpracht van vogels heeft een sociale functie. De vogels kunnen elkaar goed zien en met elkaar concurreren bij de voortplanting. Gifkikkers met felle kleuren waarschuwen hun omgeving: “pas op, als je mij eet word je hartstikke ziek”. 

De huidige, primitieve signaalfunctie van de regenboogvlag in de mensenwereld is ook een omgekeerde camouflage: herken je soortgenoot of blijf uit de buurt. ‘De vlag’ vervangt dialoog, werkelijke interactie en reflectie op menselijke relaties en dient zelfs als schild daartegen. “ONE LOVE!”

Het Stadhuis in Groningen is woensdagavond in regenboogkleuren gehuld. De gemeente volgt daarmee het voorbeeld van München https://t.co/NIznCFgiju

— Dagblad van het Noorden (@dvhn_nl) June 23, 2021

We zien dat deze week gebeuren in de ophef rond de ‘anti-homowet’ van de Hongaarse minister-president Viktor Orbán. Wat die wet precies inhoudt, en waar die een reactie op is, is niet relevant voor de geschokte hoeders van de vrije liefde. Barbara Barend, Marieke Derksen, Mark Rutte, Sigrid Kaag en zelfs de voorzitter van de Europese Commissie en totale nietskunner, Ursula von der Leyen kwamen woorden tekort om Hongarije te veroordelen. “Waarom deed de (anders zo neutrale en onafhankelijke, red.) NOS niet mee met de actie tegen Hongarije,” vroeg Derksen zich af. “Een verschrikkelijke wet,” aldus Mark Rutte. Ook Kaag had er moeite mee. “Deze wet is discriminerend en in strijd met Europese waarden”. Aldus een partij (D66) die van hun waardenloosheid en gebakken lucht inmiddels een standbeeld kan bouwen.

Zondag draagt de Nederlandse voetballer Georginio Wijnaldum in het Hongaarse stadium een aanvoerdersband om zijn arm met ONE LOVE. In München werd gisteravond het stadion met felle kleuren verlicht. De bal rolde gelukkig zoals hij wilde.

De agressie van de kant van politici en gevestigde media is ongekend groot. Op een leugenachtige en hypocriete manier wordt engagement voor mensenrechten en tolerantie verkocht terwijl die zaken nergens anders prioriteit hebben.

Bedoeling van de wet

Bestudering van deze zogenaamde ‘homo’s van daken gooien’-wet laat zien dat het gaat om het verbod om LGBTQ-etc. identiteiten, geslachtsoperaties alsmede pedofilie te “promoten aan jongeren onder de 18 jaar.” Orbán gaf zelf aan dat het “niet gaat om de seksuele vrijheid binnen de eigen privé-sfeer”, maar om het bestrijden van een trans-nationale agenda die in effect gericht is op het verzwakken van traditionele man-vrouw verhoudingen. Over deze niet ingebeelde verzwakking schreef ik in het kader van de Nederlandse wetgevingssituatie dit artikel. 

András Kocsis, de ambassadeur van Hongarije in Nederland, reageerde in een ingezonden brief aan de Volkskrant op de kritiek:

“De wet is op geen enkele manier van toepassing op de levens en seksuele handelingen van volwassenen. Waarom altijd Hongarije, vraagt u zich wellicht af. Nou, het is simpel. Wij gaan tegen de liberale mainstream in en zijn toch economisch succesvol. Het hedendaags liberalisme draait om intolerantie, deze mainstream wil een hegemonie van opinie in plaats van een pluralisme aan ideeën. Het debat over de toekomst van Europa – dat wil zeggen, onze kinderen – is begonnen. Wij zijn er klaar voor.”

Maar waarom zou je in vredesnaam de implicaties van de Hongaarse wet in het licht van die agenda en hegemonie willen kennen als je ook een Pavlov-reactie kunt hebben? ‘ONE LOVE’ schreeuwen zodra iemand de agenda (lees: een actieve inmenging in de wijze waarop we onze en andermans seksuele geaardheid en genderindentiteit moeten beschouwen) bestrijdt. En dat is precies waar de wizards met hun verleidelijke kleurtjes ons willen hebben: in een strijd om platitudes en simpele voorstellingen van de werkelijkheid. 

Het valse engagement speelt in op de behoefte deugdzaamheid te tooien met bonte veren, zoveel liefde te voelen voor seksuele minderheden tot je regenbogen poept. Wie is er niét voor ‘ONE LOVE’? Net als ‘Black Lives Matter’, ook al zo’n schild. Wie is er niét voor black lives? Voor een groene planeet? Het punt is alleen dat de vele slogans je het zicht ontnemen op wat daarachter speelt. Een politiek spel gericht op het neerhalen van precies die vrije, liberale orde. En Hongarije, een land dat verre van perfect is, heeft de ballen om de destructiedrift een halt toe te roepen. 

Emancipatie is afwezigheid van overheid

“Ja maar RTL nieuws had het bericht dat de Hongaarse lesbienne Szonja haar land inmiddels is ontvlucht omdat Nederland een land is waar je wel jezelf kunt zijn.” Zo waren er nog een paar anekdotische tranentrekkers die wij, hoog verheven boven die zogenaamd achterlijke, reactionaire, antidemocratische, homofobe Hongaren, natuurlijk als schokkend ervaren. Ik moest mijn zonnebril opzetten om de reacties eronder te lezen. Duizenden regenboog emoticons duizelden voor mijn ogen.

Het is trouwens te hopen voor Szonja dat ze niet in de randstad gaat wonen, of in de omgeving van een minaret. En dat ze er verder geen conservatieve of andere foute meningen op na houdt. ONE LOVE, right. Behalve als je je non-conforme seksualiteit niet uitdraagt alsof je daarmee een bijzondere prestatie hebt geleverd en de juiste mening hebt.

In mijn boekje heeft de emancipatie van homo’s niets te maken met de promotie van seksuele identiteiten. Emancipatie gaat over de afwezigheid van een overheid, niet een die als een helikopter boven jonge kinderen hangt om te zien of ze wel snel genoeg uit ‘traditionele rollen’ raken. En sinds wanneer staat het niet mogen promóten gelijk aan homohaat? Rutte kan wel doen alsof Hongarije homo’s aan hijskranen hangt, maar de landen die dat werkelijk doen, daar buigt Kaag haar hoofd met doekje voor. Wat een huichelaars.

Omdat de Hongaren ‘het door hebben’ poepen ze volgens de priesters uit het ‘westen’ pas genoeg kleuren als er dertig lesboeken verwijzen naar ‘zwangere mannen’ en ‘vrouwen met baarden’. Anders missen de kinderen waardevolle opties. Als je in groep acht nog geen voorlichting over anale seks hebt gehad, zoals in de rest van Europa, dan zouden de kinderen wel eens kunnen denken dat dat niet normáál is! Als er geen tv-programma’s zijn waarin volwassenen hun broek laten zakken voor kinderen, dan zouden ze ons wel eens preuts kunnen vinden. Als er op een middelbare school geen dragqueen dag is, dan zouden de leraren misschien wel eens transfoob kunnen zijn! Ja, dan zou seksualiteit iets voor achter gesloten deuren blijven en niet een perfide instrument in een links-liberale cultuuroorlog. De ophef over Hongarije is machtsvertoon waarbij politici, journalisten en ondernemers opportunistisch op hun knieën gaan en nuttige idioten worden in die oorlog. 

De Gay was het eerste slachtoffer van de LGBTQ beweging

Homo’s (en andere letters), ik heb serieus met ze te doen. Misbruikt voor politieke doeleinden worden ze constant afgeschilderd als een diverse maar verder politiek homogene groep mensen die constante bevestiging nodig heeft voor hun seksuele geaardheid – in de wet, in de publieke opinie, door de ogen van de jeugd. Ze zouden niet rusten voordat het hele alfabet aan seksuele identiteiten op elk lullig formuliertje kan worden aangevinkt. Het postmoderne nihilisme van ‘inclusie en diversiteit’ laat echter een wrede hokjesgeest zien, die tot in het oneindige moet worden doorgevoerd om ‘ware ONE LOVE’ te bereiken. Toevallig ken ik geen enkele homo dit zelf echt wil. Meestal willen ze gewoon hun leven leiden zoals ieder ander, zonder verkracht te worden door politici die hun principes en ruggengraat hebben ingeruild voor deze krankzinnigheid. 

De homoseksuele jongeren die vroeger in mijn klas en collegezaal zaten zijn allemaal goed door het leven gekomen, ook zonder regenboogvlaggen op het Binnenhof. Sterker nog, in die tijd was het COC (waar ik wel eens kwam) nog niet gekaapt door de LGBTQ-agenda. Die agenda heeft ‘de Gay’ en ‘de Lesbian’ gaandeweg een beetje onder de bus gegooid als achterhaalde knuffeldieren. De Gay was het eerste slachtoffer van de LGBTQ beweging, kijk maar naar de naam van de Gay Pride. Heet nu Pride. Want anders niet inclusief genoeg. Niet ‘gender fluid’ genoeg. Homo’s werden daarnaast geketend aan progressieve politieke standpunten. “Want je bent toch een homo?!” In mijn inbox ontving ik een paar jaar geleden een aangrijpende brief van een transgender vrouw. Ze werd als PVV-stemmer niet geaccepteerd in haar omgeving vanwege haar politieke opvattingen, die “pasten niet bij haar gender indentiteit”. 

Dit is omgekeerde emancipatie, gekoppeld aan een cultuuroorlog die in niets lijkt op de beweging van de jaren ’60 en later de jaren ’80 en ‘90 waarin popsterren als Madonna, Queen en Boy George het moeilijke werk deden. Toen de uitgaansscene nog een zinderende mix van allerlei soorten mensen was. De huidige faux outrage slaat dat alles volledig plat.

Stof tot nadenken

Net zoals dat debiele gesprekje tussen Sigrid Kaag en Nikki Tutorials van vorig jaar, waarin Nikki (vroeger een jongen) het gezicht van vrouwenrechten moest voorstellen. Want vrouwen met een baarmoeder zijn niet genoeg meer om die rol op zich te nemen, als hoeder van hun eigen rechten.

Zo verging het de homo’s, zo verging het dus ook de vrouwen in de linkse kerk. Keihard gedist door hippere, dik opgemaakte versies van the real thing. En dat drijft deze agenda meer dan wat ook, het willen wegdoen met traditionele verhoudingen en waarden, zoals familie, religie en de ware betekenis van emancipatie dus. Want dat zijn allemaal vreselijke hindernissen op weg naar de mens die transhumanistisch, transgender en trans-goedbijzijnhoofd moet worden. 

Tot slot: Hongarije verdient solidariteit. Zijn we vergeten wat we aan de moedige Hongaren te danken hebben? Deze trotse kleine mensen kwamen niet alleen in opstand tijdens de opstand van 1956 tegen de Sovjet-Unie. Het is aan de Hongaren te danken dat het IJzeren Gordijn van het Warschaupact in 1989 werd afgebroken en daarmee de val van de muur niet lang meer duurde. 

Het verlangen naar vrijheid en democratie, de herinnering aan het overwinnen van het tien jaar durende totalitaire regime van het communisme is bij de Hongaren nooit weggeëbd. Dat geeft stof tot nadenken, niet vlaggenzwaaien.

Sietske Bergsma

Ik ben jurist/journalist en schrijf vrijpostig en grondig over de grote thema’s van deze tijd. Met belangstelling of plezier gelezen? Doe een donatie voor het vrije woord. Dank!

Meld je nu aan voor de mailinglist van The Fire Online en blijf op de hoogte van de lancering van de nieuwe website en inhoud.