‘Gewoon bloot’ infiltreert in de onschuldige wereld van kinderen

“Je kan je tv toch uitzetten?” en “Je hoéft er niet naar te kijken!” Deze  dooddoener staat nog altijd met stip bovenaan als er op de tv iets overduidelijk walgelijks wordt opgediend met (verdacht) subsidiegeld.

Ik weet de knop op mijn tv al jaren te vinden maar mijn ongenoegen gaat niet over mijn eigen persoonlijke smaak. Het gaat ook niet over ‘preuts’ zijn of ‘niet bij de tijd’. Het gaat mij om het misbruik dat van kinderen wordt gemaakt uit naam van ‘educatie’, ‘seksuele voorlichting’ en ‘body positivity‘. En uit naam van zoiets stompzinnigs en leeg als ‘gewoon’ of ‘normaal’. Termen die tegenwoordig al tijdens het uitspreken ervan normaliteit opdringen. Omdat dat nu het spel is: alles wat afwijkt of dubieus is, moet normaal worden. Een spel waarin je de afwijking of ‘het anders zijn’ niet gewoon links mag laten liggen maar elke kritische houding tegenover het vreemde moet worden uitgeschakeld. De batterijen worden uit de alarmbellen gehaald.

Welnu, de giflozing van programma’s als ‘Gewoon bloot‘, waarin kinderen worden blootgesteld aan naakte volwassenen, dringt ook zonder tv de lucht en bodem in van de samenleving en de stank is van mijlenver te ruiken. Het programma is ook ‘gewoon’ in klaslokalen vertoont, via het verplichte Jeugdjournaal. Blijkbaar om er zeker van te zijn dat geen kind ‘left behind’ blijft. Het is ook niet alleen dit ene programma, sekseducatie op scholen begint steeds eerder (zie ook het lespakket ‘Kriebels in je buik‘ voor kinderen vanaf 4 jaar). De vraag moet gesteld worden of kinderen niet op kwaadaardige manier de pathologische wereld van volwassenen in worden getrokken. Ik denk het wel.

Deense kinderen leren hoe een normaal lijf er uit ziet: A Danish Children’s TV Show Has This Message: ‘Normal Bodies Look Like This’ https://t.co/nM3s0HQFCt

— Marilse Eerkens (@MarilseEerkens) September 22, 2020

De boodschap van deze ‘educatieve’ interventies is dat er een schijnbare barrière moet worden doorbroken of zoiets, uiteraard vrijwillig vanuit het kind en in overleg met ouders. De claim daarbij is dat kinderen naakte lijven van onbekende volwassenen (als ‘normaal’) moeten zien om iets over zichzelf te leren. Maar het is eerder een perverse omkering van twee werelden, die van de kinderen in de rol van volwassenen en de volwassenen in de rol van kinderen.

Ik krijg namelijk sterk de indruk dat het vooral de volwassenen zijn die hier onder de lampen van de studio hun schaamte en issues komen overwinnen. En wel door die te dumpen bij verlegen, giechelende kinderen die iets kunnen vragen over hun penispiercing, geslachten, buikvet en gewicht.

Kinderen worden in zo’n situatie gedwongen hun natuurlijke en gezonde aarzeling, hun onschuld en eigenheid los te laten in een ruimte die dicteert dat het ‘gewoon’ is wat hier gebeurt. En – zoals kinderen zijn – zullen ze volwassenen naar de mond praten, uit behoefte aardig gevonden te worden. Meegaandheid speelt voor kinderen een veel grotere rol in hun beleving van zo’n opzetje. Hetgeen dan overblijft is plaatsvervangende schaamte voor de volwassenen, die fungeert als een soort acceptatie van het gedrag van deze deelnemers en programmamakers. De giechel van het kind impliceert dat er nog een hoop te winnen valt!

Dat bedoel ik met die omkering van werelden. De volwassenen worden  in hun blote leuter in de rol van kind gezet – want kwetsbaar – en de kinderen in de volwassen rol – want oordelend en beschikkend. De kinderen bevragen de onzekerheid van de volwassenen, die vervolgens al dan niet “tevreden”  zijn met hun dikke lijf, hun transgenderism, hun piercings. Dit is een zuivere manifestatie van grenzeloosheid, of een ontwikkeling in die richting doorzetten. Via de onschuld van het kind, dat best zelf zijn of haar lichaam kan leren kennen, daar ‘positief’ over kan zijn en afwijkingen bij anderen als normaal kan leren te beschouwen. Zonder dat de grote mensen daarvoor uit de kleren moeten.

Dit programma miskent dat alles. Ook dat vooral voeding, beweging en mentaal welzijn bijdraagt aan ‘body positivity’, en niet het jezelf meten aan anderen die hun vetrollen aan je komen opdringen. Dat laatste creëert juist een verstoorde verhouding tot het lichaam, omdat het wederom buitenkant is wat hier de hoofdrol wil.

Een piercing in een geslachtsdeel zou 11-jarigen geen stof tot nadenken mogen geven. Het geeft de plek van afwijking een te grote rol in juist hun behoefte aan normaliteit en afgeschermd zijn van die gekke volwassenen. Ze moeten zelf, via de weg van schaamte, onzekerheid en individualisatie, worden wie ze zijn.

De programmamakers varen een koers die voor kinderen schadelijk is en pathologie in de samenleving versterkt. Die pathologie gaat over het binnendringen van de onschuldige wereld van kinderen om ze te kunnen misbruiken. Weerbaarheid wordt afgeleerd, net als een echt gezond zelfbeeld. Het lijkt wel een patroon. De makers achter het programma zijn dan ook op papier niet bepaald onschuldig.

Achter ‘Gewoon bloot’ zit Rutgers (voormalig Rutgers Stichting). Zijn krijgen financiële bijdragen van o.a. de Bill & Melinda Gates Foundation, de Nationale Postcode Loterij en de Verenigde Naties. Bovenaan de lijst van sponsoren staat ook de Van Leer Group. CEO van de Van Leer Group is Michael Feigelson, voormalig lid van de the ‘World Economic Forum Global Agenda Council on Behaviour.’ Gedrag dus. Ook op de site van de Rijksoverheid vinden we Rutgers terug, waarin de focus ligt op gedragsinterventies. De lespakketten aangeboden door de overheid volgen tevens de internationale richtlijn voor seksuele vorming van de WHO.

In die internationale richtlijn wordt ook nadrukkelijk verwezen naar de Agenda 2030. Kinderen moeten zo vroeg mogelijk hun seksuele indentiteit vinden, klinkt het. Het lijkt verdorie wel alsof hun eigen ouders afwezig zijn in hun leven en hun leeftijdsgenoten geen rol meer spelen in het ontdekken van de wereld. Zou het kunnen dat kinderen geen kind meer mogen zijn als het aan hen ligt? Dat schrikbeeld dringt zich op. En dat druk ik niet weg door niet te kijken, maar door me daar hard tegen uit te spreken. Onze kinderen verdienen beter.