0 Items
€0,00

‘What the actual fuck?!’ Dat salafisme in Nederland broeit is alleen maar nieuws als je nooit voorbij ‘de toon’ kunt denken

12 september 2019

Even – of bijna – had Claudia de Breij in januari 2017 de toverspreuk van de polarisatie verbroken en werden we weer één als land. Ze zei bij dat ene programma van de VARA dat ze ‘best begrip’ had voor het door de Telegraaf gebezigde woord ‘asielplaag’ (op de voorpagina, voluit: ‘kansloze asielplaag ongehinderd verder‘), waarover toen iedereen een week in de gordijnen hing. Ze ging niet blind mee in de veroordelende retoriek van deugend Nederland.

Verfrissend. Authentiek. Eventjes. Na die uitzending dook ze weer achter de coulissen van het ons-kent-ons waar haar nu waarschijnlijk een zelfde lot wacht als cabaretiers Youp van ‘t Hek (‘sinds ik bijna dood was durf ik niets meer’) en Sanne Wallis de Vries met haar antisemitische faalparodietjes, of schrijfsters als Connie Palmen, gisteren weer bij DWDD, die allemaal hun laatste restjes zingeving putten uit het obligaat bashen van Trump, Boris Johnson en populisme. Een toestand waarin elke emotie eerst langs de innerlijke deugdouane moet, waardoor groei – creatief en persoonlijk – onmogelijk wordt.

En dingen die plaatsvinden in de realiteit dus zomaar, uit het niets kunnen gebeuren!

In 2017 keek links twitter naar De Breij (450.000 volgers) alsof ze het in Keulen hoorde donderen. ‘Wat?!! Onze nationale held van oudejaarsavond is een overloper?’ Heel gauw werden haar woorden over de asielplaag verplaatst naar een ‘ander’ probleem, Rutger Bregman voorop, die haar uitspraak een teken vond dat heel Nederland aan het ‘verrechtsen’ was, oftewel de Breij was in feite slechts kortstondig bevangen door een soort rechtsige verkoudheid (gelukkig vindt hij in 2019 dat ‘de meeste mensen weer deugen‘). Claudia moest voor die eigen gedachtenscheet dagen door het stof, ‘zo had ze het niet bedoeld’. Zo gaat het dus. Het tevreden volkje laat je als een baksteen vallen zodra je hun monotone fantasie niet meer bedient.

Terug naar 2019. Het ‘nieuws’, de headline waar De Breij nu op reageert, over democratie- en vrijheidhatende salafistenscholen in Nederland is echt alleen maar nieuws voor mensen die jarenlang niet voorbij ‘de toon’ konden denken en pogingen daartoe lafjes afbliezen met excuses naar hun achterban of publiek.

Het is hoog tijd voor de algehele ontmaskering van het feit dat salafisme, terreur, indoctrinatie van jonge kinderen en financiering daarvan door het Midden-Oosten kon gebeuren door deze fixatie op de eigen belangen, die mede inhielden dat onwelgevallige meningen afgestraft moesten worden. Doen alsof er nú een debat komt, omdat dit probleem “zich nog niet gemanifesteerd had tot nu toe”, aldus Klaas Dijkhoff bij Nieuwsuur, daar trappen we niet in. Net als in het uitgestreken gezicht van Gert-Jan Segers, die zijn ‘Christendom’ vooral ziet als ‘ruimte geven voor islam‘.

De opzet was steeds was en ís nog steeds (tot het tegendeel blijkt) om bezorgde, kritische mensen – óók deskundigen zoals socioloog Ruud Koopmans, Machteld Zee met haar boek over shariarechtbanken en feministen als Shirin Musa – die moslimvrouwen in benaderde posities wil helpen – mee te trekken in het moeras waar niet je inhoudelijke boodschap, maar je psychische gezondheid, energie en tijd op de proef worden gesteld. Waar je buiten de conformiteit van de verplichte appeasement-houding moet vrezen voor je baan en veiligheid. ‘WTF?!’ Ja, what the actual fuck, inderdaad.

Nu roepen ‘What the actual fuck‘ en jezelf in je twitterbio een ‘gamechanger’ noemen, als moslims binnen ons systeem radicaliseren onder onze ogen ruikt naar opgewarmde kliekjes verontwaardiging waar mevrouw eerst niets van moest hebben maar nu wel omdat ze haar voortuin (‘anti-homo indoctrinatie?!’) bereiken. Mensen die eerder aan de bel trokken, en iets wilden doen aan de problemen, daar maak je in de doorgedraaide wereld van De Breij alleen maar flauwe grappen over, van belastinggeld, om elkaar te behagen. Nou welcome to the club, zou ik zeggen. The joke is now on you.