Wegkijken bij kopschoppers: Jongens, aardige jongens, zullen de prijs betalen voor deze grote morele en politieke zwendel

De vijftienjarige Sem zit in een tv-programma met zijn moeder Larissa en vertelt over zijn mishandeling door een groep allochtone jongeren in Gorinchem. Sem is een doodgewone Nederlandse jongen, geboren in 2004 toen jongens allemaal ‘Sem’ werden genoemd – voordat zijn populaire naam van de eerste plaats werd verstoten door ‘Mohammed’. Iedereen heeft of kent wel een Sem. Ook ik heb twee zonen met één lettergreep-namen, een stuk jonger nog, maar ook die zijn vijftien als ik twee keer met mijn ogen knipper. En dan? Vanmiddag breng ik ze weer naar Taekwondo training. (Is dat ook racistisch?)

Bij Beau vertelt Sem dat hij met vrienden in het park was in Gorinchem om ‘samen een peukje te doen’ toen hij opeens omsingeld werd. Een groep van zo’n veertig jongens stond opeens om Sem en zijn vrienden heen. Het is vooral de willekeur van het geweld die pijn doet. Hiertegen kun je ze niet wapenen. Ze moeten naar school, over straat. 

Een ‘jongenskwestie’

De politie had gevraagd de beelden niet meer te delen. Officieel omdat de beelden ‘schokkend zijn voor slachtoffers’. In werkelijkheid omdat de willekeur ons allemaal slachtoffer maakt. Het is immers geen geïsoleerd geweld wat je kunt toeschrijven aan bendes, onderwereld, drugs of persoonlijke relaties.

En zo zijn er nog meer verwijzingen naar een pijnlijke waarheid die bedekt moet blijven. Ongewild brengen de media met hun poging het een ‘jongens’-kwestie te maken aan het licht dat Sem niét ‘net als alle jongens’ is. De waarheid is namelijk dat jongens die Mohammed heten nooit bij Beau zitten. Mohammed wordt namelijk niet op regelmatige basis door een groep van 40 blanke Sems in elkaar geslagen. Als Mohammed al bij Beau zit, dan is dat omdat hij in een voetbalstadion is uitgescholden, of niet aangenomen voor een stageplaats. Of aangehouden op zijn scooter ‘vanwege zijn huidskleur’. Soms is Mohammed wel slachtoffer van racisme, maar vaker niet en we komen het ook nooit echt te weten. Als alles ‘racisme’ is, en niet gewoon goed of fout, is er geen pijl meer op te trekken. Feit is: Mohammed is niet bont en blauw de volgende dag. 

Rookgordijnen

De waarheid is ook deze. Mohammed moet vooral over zijn schouder kijken als het zijn eigen vader, broers en neven betreft. Die herinneren hem er dagelijks aan dat hij vooral een van hen is, en dat een leven buiten de islam en buiten de eigen cultuur niet mag. Ook in Duitsland is de agressie tussen allochtone jongens en autochtone jongens (en ook meisjes overigens) dagelijks nieuws achter de rookgordijnen van de mainstream media. Een slappe overheid houdt met hulp van de media de werelden opzettelijk gescheiden – en de woede laait alleen maar op.

Mij valt verder op dat EenVandaag, NOS en andere theaters van nepnieuws het verhaal over de mishandeling in Gorinchem brengen als een gebeurtenis die mensen ‘bezighoudt’. In plaats van te melden wat er ís, met context en achtergrond. Het spreekkoor (‘met Hitlergroet’) op de voetbaltribunes wordt daarentegen wel breed uitgemeten als een symptoom van deze tijd, een ‘breed probleem’ dat volgens onze premier Mark Rutte zelfs reden is om ‘niet meer in Nederland te willen wonen’.

Voor Rutte is de zware mishandeling géén reden om niet meer in Nederland te willen wonen. Gevoelens en zorgen over die gebeurtenis mogen geen aansluiting vinden bij objectieve waarnemingen. Waar oplossingen uit kunnen ontstaan. Ze dienen slechts gevoelens te blijven bovenop de boodschap van de dagen ervoor, toen Zwarte Piet en een voetballer ons grootste probleem blootlegden: dat racisme van blanke Nederlanders in Nederland moet stoppen. Op basis van subjectieve waarnemingen.

Jongens, maar aardige jongens

‘Jongens waren we, maar aardige jongens.’ Het verhaal van Nescio uit 1918 gaat over de dromen van de jeugd en hoe die onvermijdelijk omslaan in burgerlijke gezapigheid. Honderd jaar later is die weg naar gezapigheid behoorlijk verkort. Als jongens tegenwoordig al niet hun dromen laten afstempelen bij een klimaatmars of verwarren met wat zich afspeelt op hun smartphones, dan is er nog de plicht om ‘gevoelig’ te zijn, een maatje voor een vrouw. Wie ‘druk’ is krijgt Ritalin, en een stevig potje vechten is niet ‘eerlijk spelen, eerlijk delen’. Zo wordt je dus op een dag door groepsgeweld letterlijk overmand.

Feit is dat kopschoppers die groepsgeweld plegen geen ‘aardige jongens’ zijn met de jeugddromen die ‘jongens’ kenmerken. Ze worden vooral gedreven door ressentiment en frustratie, en een aangeleerde en onbeteugelde haat voor anderen dan zij. Haat voor vrijheid, individualiteit, democratie. En ze horen dag in dag uit dat ze slachtoffers zijn van racisme. Een subtiele maar glasheldere boodschap dat alles wat ze verkeerd doen daaruit voorkomt en dus verontschuldigbaar is. Het is een explosieve combinatie. Jongens, alle (!) aardige jongens, zullen de prijs betalen voor deze grote morele en politieke zwendel. Als we ze niet beschermen.

Sietske Bergsma

Ik ben jurist/journalist en schrijf vrijpostig en grondig over de grote thema’s van deze tijd. Met belangstelling of plezier gelezen? Doe een donatie voor het vrije woord. Dank!