‘Wie is dit?!’ Dat was de doorsnee reactie op deze tweet:

Dutch Women’s Representative @ClariceGargard @OnzeVrouwInNY called at #UNHQ for change in the system to boost the advancement of women. “Those who suffer most under poverty, capitalism, climate crisis & inequality are women & the most marginalized amongst us.”. With @KvanOosterom pic.twitter.com/JUw1q1j3r6

— Netherlands at UN (@NLatUN) October 7, 2019

Welnu, zij is dus vertegenwoordiger van ‘Nederlandse vrouwen’. Dus zeg maar van mij, Annabel Nanninga, Fleur Agema, Femke Halsema, Jenny Douwes, Sylvie Meis, Linda de Mol, Eva Jinek, tante Jannie, de vrouw van de kaasboer, de kleuterjuf,  je oma, je moeder, je zus, enzovoort. Álle Nederlandse vrouwen worden vertegenwoordigd door Clarice Gargard, beter bekend als de columniste en racisme-watcher van de NRC. Haar laatste columns zijn duidelijk geschreven met het oog op deze ‘speech’ bij de Verenigde Naties waarin ze ‘de wereld wil verbeteren’ — een uitspraak die ze eerder en vaker deed. Ze pruttelde in die recente columns nog wat over ‘salafisme aanpakken in Saoedi-Arabie’, en ‘het voorrecht om de Nederlandse identiteit te hebben’, maar doorgaans zijn haar columns doorspekt van de hedendaagse aandachtshoererij die populair is onder zekere, beschermde ‘mensen van kleur’ en de woke industrie eromheen.

Mensen die de wereld willen verbeteren door anderen te veranderen geven mij sowieso de kriebels. Ze denken dat ze zelf al helemaal ‘af’ zijn en aan een groter project toe zijn: nietsvermoedende stervelingen heropvoeden. Levensgevaarlijk.

Rode loper voor Sylvana Simons

Voor Clarice zijn mijn woorden waarschijnlijk het bewijs dat ze gelijk heeft, dat ze ‘een gevoelige snaar heeft geraakt’ en dat ‘die weerstand hoort bij de belangrijke veranderingen die moeten worden doorgezet’ voor ‘een betere wereld’. En zoals we allemaal weten kan je de wereld niet verbeteren zonder de mensheid te verbeteren, liefst mensen die er anders úitzien, dat is wel zo makkelijk. Je kan wel zwerfafval gaan opruimen, bijles geven aan kinderen met een leerachterstand of een bingo-avond organiseren in het bejaardenhuis, maar dat moeten anderen maar doen want dat zet geen schijnwerpers op je hoofd.

Nee, racisme, dat is heus het probleem van deze tijd! Zelfs in een land als Nederland. Waar elk onrecht dat ondanks toegang tot de rechtspraak aan onze aandacht ontsnapt door tal van NGO’s en pseudo-rechtbanken zoals het Utrechtse ‘College voor de Rechten van de Mens’ (dat hoofddoekjes bij de politie adviseert) wordt opgepikt. Een land waar de rode loper voor Sylvana Simon wordt uitgerold bij de rechtbank omdat vier laagopgeleide zolderkamer-zielepoten haar op twitter uitscholden en zelfs de woordvoerder van het Openbaar Ministerie namens Simons beloofde dat voortaan alle inzet zou gaan naar de opsporing van kwetsende uitspraken. Zoiets afschuwelijks mocht niemand anders ooit meemaken, klonk het. Een land ook waar zo goed als nul racistische aanvallen op moslims geen reden zijn om niet dagelijks in de krant te schrijven dat er een toename is aan racisme onder moslims. Ze zijn de zondebokken van deze tijd, lezen we. Zo erg is het gesteld op de slavenplantage Nederland. Nergens geeft Gargard een verklaring waarom zoveel ‘mensen van kleur’ evengoed naar deze plantage in Europa willen komen.

De ketenen wegen zwaar, daarom moeten wij allemaal alleen nog maar bezig zijn met racisme. Clarice weet ook zeker dat de ambtenaren-cursussen voor bewustwording van ‘white privilege’ en nieuwe wetgeving rond ‘diversiteit’ bij sollicitatieprocedures niet genoeg zullen zijn om de aarde uit haar onrechtvaardige baan te krijgen. Racisme bestrijding is gaan betekenen dat pas wanneer mensen van kleur ‘beter’ zijn op alle vlakken, en ‘vanwege alles van vroeger’ erkend krijgen dat zij niet langer hoeven te lijden onder datgene waar alle mensen op de wereld onder lijden – zoals ziekte, ongeluk, en de algehele onzekerheid van het bestaan – dat dan, misschien, als we deze onzin accepteren, een situatie van rechtvaardigheid en gelijkheid optreedt. Who knows.

Minderheden als wapens

Hetzelfde geldt heel toevallig voor het feminisme en die ellendige LGBTQ-politiek. Vrouwen zijn tegenwoordig niet alleen gelijkwaardig aan mannen, maar béter, want mannen moeten wijken in hoge posities. Seksuele minderheden zijn niet alleen gelijkwaardig aan de meerderheid, nee béter, want zij verdienen eigen wc’s en een speciale status boven de wetenschap die nog beweert dat vrouwen en mannen verschillen! Ze hebben ook altijd gelijk, die vrouwen, seksuele minderheden en mensen van kleur, want ze behoren tot een groep die ‘gelijk’ heeft. Overigens is het niet zo dat deze mensen dat zelf ook allemaal vinden, helemaal niet zelfs, die vragen daar helemaal niet om. Mensen als Clarice vragen daar om! Voor hun!

Dat is nog eens de wereld verbeteren Clarice, minderheden als wapen gebruiken. Racisme en laster over ‘witte mensen’ verspreiden in columns die geen enkel denkwerk bevatten, geen feiten en geen nuance. Maar wel bij de Verenigde Naties hoog opgeven over onrecht. Het narcisme loopt de spuigaten uit. Een paar jaar geleden was dit vertoon nog een relletje geweest wellicht, nu gaan er een paar wenkbrauwtjes omhoog en dat was het. Want iedereen denkt: ‘Oh, Clarice is zwart nu mag ik geen kritiek op haar hebben.’ Nou, ik niet.

Daar is het spel te doorzichtig voor. Want elke vorm van institutioneel activisme (alles wat de media breed oppikt) lijkt momenteel vooral te bestaan uit methoden van onderdrukking. Zoals we die in totalitaire staten zien: tanks, wapens en stokken. Maar dan verpakt in humanitaire bewoordingen, in allerlei zorgvuldig gekozen begrippen die normale, naïeve en goedgelovige mensen aanzien voor betrokkenheid en vooruitgang. ‘Diversiteit’, ‘inclusiviteit’. Maar ze verhullen niet dat de grieven van mensen als Clarice de legitimatie zijn voor instituten als de VN, de EU en NGO’s om hele systemen om te vormen. Ze zegt zelf ook: “I’m here to change te system that has decided that we are not [equal].”

Daarna zegt ze ter onderbouwing iets over hoe vrouwen wereldwijd hebben “geleden onder ongelijkheid en kapitalisme”. Kapitalisme? Vrouwen hebben absoluut niet geleden onder kapitalisme, als je tenminste de aantallen vrouwen bedoelt die er substantieel op vooruit zijn gegaan, alleen al de afgelopen twintig jaar.

(Voor nadere toelichting over bovenstaande grafiek zie o.a. het werk van Steven Pinker). Het was kapitalisme, en kapitalisme alleen dat miljoenen mensen uit extreme armoede heeft gehaald. Het waren niet huilstruiken als Clarice die ‘de wereld willen redden’ met meer overheid, bemoeienis en de juiste mening.

Dus Clarice liegt hier. Maar liegen is, zoals we ook weten uit het ‘klimaatdebat’, een geaccepteerde want noodzakelijke bezigheid in het laten luisteren van mensen. “Het systeem werkt alleen maar voor de weinigen met macht.” Geboren in Liberia en opgegroeid in het Westen preekt Clarice voor een groot publiek, hoe al die welvaart er nooit was voor minderheden (zelfs de gehandicapten haalt ze er bij). Misschien moet Clarice eens een blik in de ruimte waar ze zit werpen. Over ‘weinigen met macht’ gesproken… Je hoort Clarice natuurlijk nooit als het over ouderenzorg gaat, of armoedebestrijding in het algemeen, nee dat is natuurlijk niet glamoureus genoeg, daar hebben ze niks mee bij de VN en daarmee kan ze haar huidskleur niet instrumentaliseren.

“Het systeem moet voor iedereen werken, en anders niet,” zegt ze. Maar wanneer is dat dan? Moeten we geld geven aan mensen die kunnen werken maar slachtoffer van racisme claimen te zijn?

Maakt niet uit, het moet gewoon ánders, vindt ze. “Changing the way things are, are not done to you, but for you“. Deze terreur van EU-imperalisme met de VN als vehikel wordt ons inderdaad aangedaan. Maar het is allemaal het beste voor ons, vindt Clarice.

Dit melodramatische utopisme is een oorlogsverklaring aan onze welvaart, onze beschaving en onze menselijke waardigheid. Want we mogen niets claimen, niet begeren en niets verwezenlijken zonder het terug te geven aan de abstractie van een niet in te lossen schuld aan de wereld. How convenient for the powers that be.

Belediging voor ons land

Het is knap hoeveel onzin een mens in vier minuten kan uitkramen. Neem deze: het huidige systeem bepaalt volgens Clarice “who gets to be human or not.” Ja die indruk krijg ik inmiddels ook. De dehumanisering van iedereen die niet in deze communistische coupe meegaat, en zich niet voor racist laat uitmaken op basis van de geschiedenis of een denkbeeldig privilege, is een schande. Clarice misbruikt mensen die niets verkeerd hebben gedaan, beschuldigt hele groepen van het plunderen van achterblijvers en is op een destructief pad gezet, al dan niet bij haar volle bewustzijn. Ik, als Nederlandse vrouw heb helemaal niéts te maken met dit theater van leugens, deze politiek van ressentiment en hersenspoeling. Ik heb niets te maken met Clarice Gargard, en haar ingebeelde achterstelling en struggle.

Tot slot zegt Clarice: “Ik wil niet leven in een wereld waarin vechten voor je overleving wordt gezien als een deugd’. Nou dan ga je toch lekker naar Noord-Korea, of in je tijdmachine naar het Rusland van Stalin. Daar pakten ze mensen hun waardigheid af, hun graan en hun toekomst. Omdat ze geen trots meer mochten vinden in het vestigen van een eigen bestaan.

In niets lijkt het Nederland van mijn jeugd daarop, waarin ik verhalen hoorde over de boeren in mijn familie, wiens boerderijen meermaals afbrandde, waarna er weer opnieuw werd gebouwd en gewerkt voor de kost. In niets lijkt dit gejammer op wat mijn opa meemaakte in de Tweede Wereldoorlog, op de hielen gezeten door de Duitsers, of wat vele anderen dag in dag uit doen voor hun medemens, zonder te klagen. Dát is Nederland, waar we iedereen hebben binnengelaten en iedereen een kans krijgt. Het is een belediging voor ons land dat Clarice Gargard deze onzin mag verkopen achter een bordje met ‘Netherlands’ erop. Want ze vertegenwoordigt geen land, slechts haar eigen lege huls.

Sietske Bergsma

Ik ben jurist/journalist en schrijf vrijpostig en grondig over de grote thema’s van deze tijd. Met belangstelling of plezier gelezen? Doe een donatie voor het vrije woord. Dank!