Nederlandse Talkshows™: een onafgebroken sollicitatie om nog een keer te mogen komen

Ik stel voor dat ze de camera gewoon uitzetten en met elkaar verder gaan. De zitverjaardag bij de NPO-familie duurt nu wel lang genoeg. Zet deze afterparty lekker achter de schermen voort, de vieze verhalen (gisteren iets over ‘kutjes kleien’) en Jantjes en Marceltjes die op schoot willen bij opa Matthijs voor een kwartje zijn iets voor achter de voordeur geworden. Echt.

.@MvanRoosmalen maakte deel uit van één van de duo’s die werd getest om de late avond te presenteren. Hij vertelde op een zeer geestige wijze hoe dat tot stand kwam! #DWDDhttps://t.co/Wns7MsYInf pic.twitter.com/HnoiHTxkb1

— DeWereldDraaitDoor (@dwdd) December 9, 2019

Als in een afdruiprek zit het ouderwetse servies van BN’ers erbij. Allemaal dezelfde borden voor hun kop. En niet alleen bij DWDD. Marcel van Roosmalen volgde mij ooit op Twitter, ongeveer totdat hij vorig jaar iets bij Radio 1 voor bejaarden ging doen. Toen kon hij de buitenwereld niet meer gebruiken.

Alles heeft een prijs. Het nonchalant verstrooide wat hij steevast opvoert werkt niet meer zo leuk als er alleen nog maar policor-praat uit je mond komt. Geleuter over ‘het enorme gebouw bij Van den Ende’ en audities bij andere opa’s die elk sprankje individualiteit en creativiteit uit je ‘complimenteren’ met beloftes voor ‘een eigen talkshow’ of ander droefgeestig deugrubriekje. Want wie wil dat nou niet?!

Dat begrijp ik dus niet. Behalve als we de NPO en werken bij de media als een baantje in een fabriek zien, één waar je je ziel in een kluisje stopt alvorens aan de lopende band keuvel-kots in te blikken. Spul wat gevreten wordt door zombies die die dag uit andere fabrieken komen. En dat dat nu gewoon de situatie is. Dan wel. Dan snap ik het, dat je gewoon een idioot bent zonder ambitie. En dat de keuzes op zijn.

Maar waarom ik dit fragment vooral uitkies om even mijn gal te spuwen is de hilariteit van de eigen echo. Het ligt er dik bovenop, maar het is eigenlijk altijd zo: continue solliciteren op de buis – voor het oog van het natie. Dat vinden de bazen mooi hoor. Zie babyboomer Paul Witteman glunderen bij zoveel gekruip.

Wie kan het wat schelen wie de nieuwe Paus na Pauw wordt? Niemand. Het draait hier om uitgenodigd worden, en dan nog eens. Want als dat stopt, zomaar, dan is er niets meer. En er is niets ergers dan dat: buitengesloten en gedumpt worden door mensen die je zelf ook niet eens mag, want wie haat Matthijs van Nieuwkerk inmiddels niet? Dát straalt vooral van Van Roosmalens gezicht af. Want ik wil niet lullig zijn maar ‘grappig’ was het niet.

Talkshows in Nederland zijn sollicitatiegesprekken live op de buis. Voor baantjes op die buis – misschien. En daar betalen wij voor. Dag in dag uit.

Sietske Bergsma

Ik ben jurist/journalist en schrijf vrijpostig en grondig over de grote thema’s van deze tijd. Met belangstelling of plezier gelezen? Doe een donatie voor het vrije woord. Dank!