In Den Haag wapperen vandaag twaalf Pride vlaggen, of moet ik zeggen LGBTQ vlaggen? Zolang jullie maar weten wat ik bedoel vind ik het goed.

De emancipatie van homo’s is met al dit vertoon allang niet meer de kerntaak die de overheid op zich heeft genomen. De vlag symboliseert inmiddels een bredere beweging waarbij gelijkheid in optima forma bereikt moet worden. Niets is daarbij heilig (huwelijk, gezin, monogamie, etc.) – alles is een kwestie geworden van ons losmaken omdat ‘anderen anders zijn.’ Hoe deze emancipatie niet zou kunnen slagen binnen een kader van normatieve beginselen, is geen vraag binnen de LGBTQ-beweging. De buitenwereld moet veranderen, dat staat voorop. 

Zo moet iedereen geloven dat er honderd verschillende geslachten zijn (zie Facebook en alle publicaties uit progressieve hoek), dat vrouwen en mannen niet verschillen en dat het – blijkbaar – ENORM bijzonder is dat Rob Jetten (D66) een homoseksuele fractievoorzitter is. Want daar gaat het de hele tijd over als hij spreekt, hij kreeg zelfs een special in programma EenVandaag om te praten over zijn jubileum als fractievoorzitter en natuurlijk zijn geaardheid. Who cares? Na dandy Pim Fortuyn is dat gras toch wel een beetje voor ieders voeten weggemaaid? Nee, wij moeten voortdurend en zonder enig oordeel bezig zijn met wie Jetten in bed ligt en hoe ingewikkeld dat allemaal ligt richting de buitenwereld. Het is net alsof er een bestand of zelfs harde schijf wordt overgewist in ons collectieve bewustzijn. Al decennia is het – gelukkig – geen enkel probleem dat een politicus of ander publiek persoon homoseksueel is. Kunnen we dan alsjeblieft overgaan tot de orde van de dag?

Nee. Tot de laatste mens om is moeten steeds bekrachtigen, als ware het een mantra, dat iedereen gelijk is. Dit praktiseren als nuchtere Hollander is niet genoeg, nee kíjken zullen we naar die Pride vlaggen, naar die Noord-Koreaanse tekenen van hoop, optimisme en mogelijkheden tot zelfverbetering waar die op andere plekken ver te zoeken en ongewenst is.

Het ergste vind ik het voor de mensen die zich helemaal niet vertegenwoordigd voelen maar wel ‘moeten’. Die homo of transgender zijn, maar gewoon hun dagelijkse sores hebben en geen lid willen zijn van de Kerk van Homo, en geen dagtaak hebben aan homo zijn (zoals Rob Jetten blijkbaar). Voor hun publiceerde ik deze brief met introductie (eerder op ThePostOnline) van een schrijfster, wiens naam ik hier veranderd heb.

Dit is hoe ver we afdrijven van emancipatie als we vlag-gewapper verwarren met medemenselijkheid.

Je politieke opvattingen liggen als transgender al vast

Leonora is een transgender vrouw, een ‘Tgirl’ zoals ze zelf zegt in een e-mail aan mij. Leonora schetst een heel ander, minder rooskleurig beeld van hoe er tegenwoordig door de zogenaamde voorvechters van ‘diversiteit’ en tolerantie tegen haar en lotgenoten aangekeken wordt. Leonora:

“Ik ben zelf altijd mijn eigen weg gegaan en dat betekent soms ook dat je dus niet kunt meedelen in het plezier of het comfort een groep. Ik heb daar altijd goed mee kunnen leven omdat er ook veel vrijheid tegenover staat. Maar het begint de laatste jaren toch pijnlijke vormen aan te nemen.

Het is soms vermoeiend om als donker gekleurde Tgirl, met een band met Israël, tegengas te geven aan een gelijkgestemd koor van internationale socialisten en andere, meer moderne denkers. Vaak vinden zij dat ik als mede-slachtoffer moet optrekken tegen Trump/Baudet/Nanninga/Wilders.

Last van huidige klimaat

Waneer ik hen dan duidelijk maak dat ik mezelf niet als slachtoffer zie en het met sommige standpunten van deze mensen eens ben, zie ik vaak een mix van angst, verbazing en verwarring in hun ogen.

Wanneer ik er de energie voor heb en ook nog eens aangeef dat ik meer problemen zie met de lijn van Soros/Hillary/Rutte dan is dat meestal het laatste gesprek geweest.

De hoeveelheid gif die ik tegenkom bij de jongere generatie is voor jou misschien geen verrassing, zeker de hoger opgeleiden zijn vaak niet meer voor rede vatbaar en schuwen elk contact met andersdenkenden.

Met dit briefje wil ik je gewoon duidelijk maken dat er onder jouw lezers en lezeressen ook Tgirls en Tboys zijn die ook veel last hebben van het huidige klimaat. Ook mensen als Peterson werken tenminste aan het voortbestaan van een vrije uitwisseling van gedachten, dank daarvoor en houd moed!”