0 Items
€0,00

Een vurig en vrij 2020! – Jaaroverzicht

30 december 2019

Nieuws, opinie en achtergronden in de media trekken zich niets aan van ronde jaargetallen (en nieuwe decennia). Waar 2019 het jaar van de protesten en polarisatie was, zal dat in het volgende jaar niet anders zijn. Wel is, of lijkt het zo, dat de afgelopen twintig jaren meer aan elkaar hingen van incidenten. Het ging goed – en soms even slecht met Nederland. Toen Fortuyn en Van Gogh werden vermoord, we het WK verloren in 2010, de vuurwerkramp in Enschede (wauw, dat is lang geleden).

Maar over het algemeen wisselden de door de media gekozen ophef en eindeloze emo-tv de gewone werkelijkheid genoeg af waardoor vooral de illusie ontstond dat er niets veranderde. Zo bleven de mensen hangen in vertrouwde tijden en bleef alles bij het oude. In hun hoofd, in het echt. Als ik de human interest verhalen over en van ‘babyboomers’ mag geloven is dat eigenlijk al langer dan twintig jaar aan de gang. Geert Mak en Maarten van Rossem zijn bijvoorbeeld nooit aangekomen in het nieuwe Europa dat zij ‘bevreemdend’ vinden maar zonder verklaring.

Het zonder verklaring leven schijnt tegenwoordig de meest belezen en degelijke opvatting te zijn onder academici, opiniemakers en wetenschappers. Als je ‘de schuld van rechts’ tenminste niet meerekent. Maar dan vraag ik me, vlak om het hoekje van 2020, af: de schuld van wát? Blijkbaar is er toch iets gaan dagen.

De minderheid dicteerde

Wie na dit politiek turbulente jaar (Brexit, Impeachment Trump, overwinning Forum voor Democratie, winst AfD in Duitsland) in 2020 niet de grote lijn in gebeurtenissen kan ontwaren zal ik pas écht van onwil en luihuid moeten beschuldigen. De noodlijdende NRC schreef deze week voorzichtig: ‘Rechts-populisme bleek een blijvertje‘. Wereldvreemd nog altijd maar toch… Ook na de verkiezing van Boris Johnson moeten we toch vaststellen dat de meerderheid misschien iets anders vindt dan de minderheid dicteert.

2019 was ook het jaar van de bad LSD-trip die de progressieve emancipatiebeweging doormaakte. De ‘witte -mannen-moeten-dit-en-dat’ schijnwerkelijkheid die over ons werd uitgestort kende geen genade. Het wachten is nu nog op de transgender-agenda die overwaait. Eens kijken hoe dat ligt in Urk en omstreden. Het echte nieuws ging ondertussen over de noodlijdende democratie (alwéér meer geld naar Brussel, de Hoge Raad die een politicus in toga werd), de sociale onrust op straat en ook stille krachtmetingen tussen de EU als (kwakkelende) grootmacht en de mensen wiens vertrouwde bestaan bedreigd wordt – meer door klimaatbeleid dan die 0,00006 graden opwarming.

Tekenend is ook dat veel mensen de gevoelde gebeurtenissen helemaal niet herkennen, en zich nog veilig achter de tv en oude kranten (met de datum van vandaag) wanen, op Frans Timmermans stemmen in de EU-verkiezingen, in een voor hun verder raadselachtige samenleving. Met enerzijds boze mensen en anderzijds ‘mensen die hun schouders eronder zetten’. Alsof die eerste groep niet dezelfde als die tweede zou kunnen zijn. Alsof alles uit ‘groepen’ bestaat.

Dit moet geen beschouwing worden over de huidige staat van ons land. Dat is wat ik dit jaar (bijna) elke week heb gedaan. Selectief, uiteraard. Maar met oog voor de grote gamechangers, roergangers en spelbrekers die ons land rijk (en arm) is. Met oog voor wat dit zou kunnen betekenen voor onze toekomst. Altijd met het idee dat baas blijven over onderbuik een keuze is, die veel oplevert. Vrijheid, zelfstandigheid, vriendschappen.

Mijn best gelezen artikel uit 2019 was ‘De haat-hofhouding van DWDD is moe, uitgeblust en kán niet meer‘ (op de dag voordat Forum voor Democratie won in de provinciale statenverkiezingen)  – gevolgd door ‘Oeps! De Volkskrant vergat de vrouwen te noemen die nog niet weten dat ze blond zijn‘ (toen de Volkskrant het nodig vond mensen rond FvD op hun vrouw- en blond zijn te beoordelen) en ook recentelijk: ‘Wegkijken bij kopschoppers‘. Toen de 15-jarige Sem in elkaar werd geslagen door een groep jongeren en de media er alles aan deden om het te bagatelliseren. De mate van hypocrisie en wegkijken in de media was in 2019 schrikbarend hoog. Een week tv is genoeg om een heel schrift vol te turven. Neem de gekkensluiter bij ‘Mensen met M.’ waar ‘jihadmeisje’ Laura H. haar verhaal mocht doen onder de kerstboom. Ging de NPO hier verder dan het reeds ingeslapen volk aan kon?

Ook deed ik dit jaar een gesprek met Marijn Poels (in vier delen) over het verstoorde denkklimaat in Nederland en Duitsland (volgende keer visagie, alles is een leerschool). En mocht ik zo’n honderdvijftig donateurs verwelkomen via de site Back.me. De steun, in allerlei opzichten, was in 2019 weer overweldigend.

In het nieuwe jaar zal verder gewerkt worden aan verbetering van de site, mailbrief-wisseling en nieuwe, verassende content. De rest van de winter werk ik aan mijn interviewreeks en analyse van ‘populisme’ die gepubliceerd zal worden. Nieuw-rechts zal in brede zin groeien en ik ben blij daar onderdeel van te zijn.

Ik wens alle lezers een mooi en gezond 2020 – en in stijl van de blog ook een VURIG jaar. Waarin het licht blijft branden en het vrije woord zal zegevieren!