0 Items
€0,00

De 5 mei-lezing van Angela Merkel: een lamlendige propagandashow

5 mei 2021

Het was de eerste 5 mei-lezing die door een Duitse regeringsleider werd gegeven in Nederland, die van Angela Merkel vandaag via een digitale verbinding. Ze sprak tot demissionair minister-president Mark Rutte, journalist Jeroen Wollaars en een tiental jongeren die vragen mochten stellen aan de bondskanselier.

Er was ook een roze olifant bij aanwezig. Die van een lui en verveeld geacteerde historische verzoening, duidelijk om rugdekking te geven aan deze hypocriete bevrijdingsdag die aan elkaar hangt van staatspropaganda en afleiden van de waarheid.

Het verder totaal niet (woke-links) gepolitiseerde Nationaal Comité 4 en 5 mei had haar uitgenodigd omdat Merkel “is doordrongen van de geschiedenis en zich al jarenlang inzet voor vrede, vrijheid en stabiliteit in Europa.” Voor wie van deze malle motivatie al geen buikpijn krijgt hoeft alleen nog maar de eerste minuten van de lezing te horen. “Deemoedig en vereerd” had Merkel de uitnodiging aanvaard. En zo zat ze er ook bij, als de belichaming van het Duitse schuldcomplex.

De misdaden die Duitsland heeft gepleegd tijdens de Tweede Wereldoorlog “verjaren nooit” zei ze en dienen als lessen voor de toekomst. “De belangrijkste verantwoordelijkheid voor Duitsland is het levend houden van de herinnering aan de verschrikkingen van de Holocaust. (…) Niets kan de leegte vullen die de dood heeft achtergelaten. Niets kan het verdriet wegnemen.”

Als niets het verdriet kan wegnemen, zoals Merkel beweerd, dan snap ik wel dat ze haar hebben gekozen dit jaar. Het absolute, ontroostbare verdriet dat wij allen moeten aanvaarden schept een goede basis voor het wegkijken van nu. Want door de tranen heen zou het bijvoorbeeld ook kunnen gaan over het (dreigende) verlies van vrijheden nu, grondrechten, de tirannie van collectivisme en verlies van democratische beginselen.

Uiteraard is dat allemaal officieel niet aan de hand, en dat moet zo blijven. Deemoed kan daarbij mensen sneller op het verkeerde been zetten. Iemand die zoveel openlijke schuld draagt voor het verleden, die zal het wel uit zijn of haar hoofd laten om zoiets wreeds te herhalen! Zo denkt de gemiddelde grijze massa over zulke zaken na, denken ze. Helaas is dat ook zo.

De waarheid over Merkel is donker. De inkt op de nieuwste Duitse Infectiewet, waarmee zij alle macht over lockdowns, paspoorten en testbeleid naar zich toe heeft getrokken, is nog niet droog of ze voegt zich alweer in de rol van politieke muurbloem. “Ik wil dit ook allemaal niet,” sprak ze over de maatregelen.

Als dat waar zou zijn dan had ze niet grondwettelijk bepaalde macht en bevoegdheden weggehaald bij de federale deelstaten, dan had ze niet alles op alles gezet om politieke en rechterlijke dissidenten eruit te werken, dan had ze niet het afgelopen jaar het vreedzame verzet met waterkanonnen laten wegblazen bij de Brandenburger Tor en de inlichtingendiensten bovenop elke vorm van oppositie gezet.  Merkel is in haar gedrag niets minder dan een democratie minachtende machtspoliticus, en deze coronacrisis heeft dat meer dan ooit bewezen.

Bij een 5 mei-lezing in Nederland heeft zij niets te zoeken, net zo min als Mark Rutte trouwens. En daarom doen ze dit. Hoe meer ‘in your face‘ de dieven van onze vrijheid zich etaleren als de hoeders ervan, hoe verder af wij raken van de werkelijke betekenis van die begrippen. Je ziet het nu al overal gebeuren: vrijheden die worden teruggeven onder strikte voorwaarden. En ze hopen dat we dat als vrijheden zullen blijven vreten.

De bliksemafleider was er ook bij het onderwerp ‘verzet’. Merkel had een aantal mooie woorden over voor het Nederlandse verzet in de Tweede Wereldoorlog. “Dat waren moedige burgers, in de eeuwenoude Nederlandse traditie van vrijheid.” En ook nu maakt Nederland zich internationaal sterk tegen onderdrukking, benadrukte ze. Ze citeerde de Joodse filosoof Baruch Spinoza, die in Nederland woonde: “Het doel van de staat is vrijheid”. Ja, maar wel een beetje zoals een gijzelnemer onderhandelt. Eerst de buit, in dit geval de prik, dan pas uit de lik.

Met al die praatjes over verzet stampte de roze olifant een paar keer met zijn poten en blies hij zijn trompet, maar toen was het alweer tijd voor de vragenronde van de jongeren, die uiteraard braaf in de traditie van de verplichte erfbare schuld en een hekel aan ‘rechts’ gepaste vragen stelde, die Merkel verveeld beantwoorde. Beste jongetje van de klas, Jeroen Wollaars wilde nog graag weten of al die persoonlijke verhalen van vluchtelingen haar nog emotioneel raakte of dat ze een professionele afstand kon houden. Wat een lieverd is het toch ook.

Op het laatst deed de olifant nog zijn behoefte. Ook dat werd niet opgemerkt. Het scherm, het theater, het bijna sadistische doen-alsof, met Rutte als moderator van het World Economic Forum dat vast meekeek, stond strak van de noodzakelijkheid en nep. Bevrijdingsdag is niet wat deze mensen moeten inluiden. Ze hebben dit feestje al lang geleden verlaten.