VN-Migratiepact: Merkels Politiek van de Verschroeide Aarde

Een bijdrage van Dushan Wegner

Het is zover, Angela Merkel heeft Duitsland aan het migratiepact onderworpen. Wat heeft Duitsland met deze vrouw gedaan? Ik weet niet wat Merkel drijft, en ik ben bang om erachter te komen.

Wie leefde in 1991 en destijds het nieuws volgde, heeft de beelden van de zwarte rookpluimen boven de brandende olievelden van Koeweit in zijn geheugen gegrift staan. Toen de Iraakse troepen zich terugtrokken zetten zij de Koeweitse oliebronnen in vuur en vlam. Het was de tactiek van de verschroeide aarde: als ze onvrijwillig moesten vertrekken, wilden ze zoveel mogelijk schade op de lange termijn achterlaten.

“Verschroeide aarde” is niet alleen een tactiek in de oorlog, het is ook een metafoor voor acties die behalve schadelijk in het moment, ook verbetering van de situatie voorkomen in de jaren en zelfs decennia daarna. Merkel’s politiek is nauwkeurig te beschrijven aan de hand van de metafoor van de “verschroeide aarde”.

De Onderwerping

Vandaag is Merkel te gast bij de Verenigde Naties in Marrakesh, waar Duitsland gezamenlijk met dictators en andere loepzuivere democraten het VN Migratiepact heeft ‘aangenomen’. Het is de voltooiing van haar werk. Merkel laat zich in Marrakesh in gouden paleizen door niet-democraten bewieroken.

Een gelukzalige Merkel laat zich uitnodigen voor het avondeten door de premier van Marokko, Othmani (zie bild.de, 10.12.2018). De politieke partij van deze meneer wordt door waarnemers beschouwd als “nationalistisch” en “islamistisch”.

Wat is het VN-Migratiepact behalve de codificatie van Merkel’s Selfie-Wereldwelkom-Beleid? Met dit pact spreekt Duitsland een informele quasi-uitnodiging uit om – laten we realistisch zijn – alle moslims over de hele wereld naar Duitsland te laten komen. Merkel staat – en daarmee Duitsland – tegenover landen als Israël en de VS, en zij is het eens met landen als Saoedi-Arabië en Somalië.

Het land waarin de bondskanselier met walging een vlag weggooit en dat onderwerpt aan een migratie pact – verschijnt op precies dezelfde dag een nieuw, EU-breed onderzoek met een somber resultaat:

“89 Prozent der Befragten – in Europa und Deutschland – sehen den Judenhass in den letzten fünf Jahren im Aufwind. Am häufigsten konstatierten dies Juden in Frankreich (93 Prozent), am seltensten Juden in Ungarn (71 Prozent). (bild.de, 9.12.2018)”

En verder:

“In keinem Land haben so viele Juden antisemitische Belästigungen erlebt wie in Deutschland. (bild.de, 9.12.2018)”

Er wordt al langer in Duitsland gemompeld dat de autoriteiten regelmatig islamitisch antisemitisme zouden scharen onder “rechts” – het is politiek correct gezien het juiste en past in het ‘Tegen-Rechts-Propaganda’ budget van duizenden begunstigden. Deze EU-enquête toont aan wat iedereen die niet door linkse wanen is bevangen of het als zijn levensdoel ziet die te verspreiden, al weet: het zijn zeker geen “rechtsen” die het grootste aantal antisemitische belagers vertegenwoordigt, verre van. 

Als Duitsland echt had geleerd van het Derde Rijk, zoals steeds beweerd wordt, als politici zoals de destructieve Merkel en gênante Heiko Maas hun “nooit meer” serieus zouden nemen, zouden ze niet logischerwijs meer zoals Orbán worden, en minder als Macron?

Als Merkel het belang van het Duitse volk op het oog had en uit verantwoordelijkheid voor de Duitse geschiedenis had willen handelen, moet ze dan niet het tegenovergestelde doen van wat ze nu doet? (En bovendien: zou de CDU niet tegen het financieren van anti-Israel terreur zijn?) En andersom, als Merkel de brui geeft aan bondsrepubliek Duitsland en voor haar post-nationale visie ook de veiligheid van joden in Duitsland en Europa offeren wil, wat hoeft ze dan nog te doen behalve het Migratie pact erdoor te drukken, het geheel snel om te zetten in wetten en regels en een kloon als opvolger te installeren? 

Een historische dimensie

Ik heb altijd geprobeerd mezelf ervan te weerhouden na te denken over de motivatie van Merkel. Het speelt voor een oordeel over haar beslissingen geen rol waarom ze genomen worden, wel hoe die het land en onze levens beïnvloeden. Een politicus die uit ogenschijnlijk nobele motieven zijn land schaadt en het leven van burgers riskeert die onderscheidt zich moreel gezien niet van een sekteleider, die zijn volgelingen tot zelfmoord aanzet, omdat hij denkt ze zo te “bevrijden” – wat dat ook betekenen mag.

Ik heb altijd geprobeerd niet te speculeren over de motieven van Merkel, maar dezer dagen vraag ik me af wat haar zou kunnen drijven — maar haar fanatieke, als nationaal-suïcidaal te omschrijven gedrag laat me twijfelen of het werkelijk alleen maar “drijfveer” (naar Robin Alexander) is.

Een leuke internetwijsheid (voor kenners: een meme) stelt:

‘If you gonna fuck up, fuck up so bad that people wonder, how you did it.’
Vrijelijk (en hoffelijker) vertaald: als je er een puinhoop van maakt, bouw dan op zijn minst zo’n grote puinhoop dat mensen zich afvragen hoe je het hebt gedaan.

Men zou in cynische humor kunnen vluchten, en vermoeden: Merkel weet wellicht dat ze het heeft verpest, zodat ze in ieder geval van het verpesten nog een historische proportie kan maken.

Een groot woord

Het gedrag van ondergeschikte Merkel-mogelijkmakers begrijp ik heel goed – hoewel, “begrijpen” is een groot woord, beter gezegd, ik kan het beredeneren. Het is een heel specifiek type persoon, die de ene dag dit en de andere dag het tegenovergestelde zegt, en zelfs in troebel water de weg naar boven vindt.. Zulke mensen hebben altijd bestaan ​​en zullen altijd bestaan, en op dit moment ondersteunen ze Iran-deals, het VN-migratiepact en censuurwetten.

Ik weet niet wat deze vrouw drijft. Ik weet niet wat Duitsland haar heeft aangedaan. Ik kan vanuit mijn positie niet aangeven wat er anders zou zijn als elke complot-theorie waar zou zijn en Merkel met propaganda en politieke trucjes Duitsland op de knieën zou dwingen en de massa ter beschikking zou stellen aan concerns en concern-vriendelijke bureaucraten. 

Ik weet niet door wat Merkel wordt gedreven, en het kan me ook niet schelen, maar voor het land en de mensen, de soevereine democratie en de ordelijke rechtsstaat, voor hun is het toch jammer!

De militaire tactiek van de “verschroeide aarde” is verboden door de Geneefse Conventies. De schade die Merkel Duitsland heeft toegebracht, wordt door de VN dus opgenomen. Het duurde negen maanden voordat de brandende oliebronnen in Koeweit hersteld waren. En de gevolgen ervan waren jaren later nog altijd zichtbaar (zelfs vanuit de ruimte, zie nasa.gov), maar ondertussen veroveren zand en aarde de ooit verbrande gebieden weer terug.

De schade die Merkel achterlaat in het land zullen nog tientallen jaren – en sommigen zeggen nog eeuwenlang – merkbaar zijn. Er rest slechts dit: de wens dat ze echt gauw stopt en terugtreedt. Niet alleen maakt Merkel veel kapot, ze zorgt er ook voor dat het zo lang mogelijk na haar vertrek niet beter wordt.

Ik weet niet wat Merkel drijft, en ik ben bang om erachter te komen.

Dushan Wegner (Tsjechië, 1974) pendelt als schrijver en publicist tussen Berlijn, Beieren en de Canarische eilanden. Op zijn blog publiceert hij (bijna) dagelijks nieuwe teksten; dushanwegner.com.