VIDEO – Racisme in livedebat over ‘politieke correctheid’: professor noemt Jordan Peterson ‘mean mad white man’

Een “vurig” debat werd het, tussen enerzijds psycholoog Jordan Peterson en Britse acteur Stephen Fry en anderzijds Amerikaanse blogger/feministe Michelle Goldberg en politiek commentator and academicus Michael Eric Dyson. Het onderwerp: ‘politieke correctheid in de moderne samenleving.’

Het vuur laaide vooral op door de Totale Clash – niet van opvattingen maar tussen fundamenteel onverenigbare visies op de werkelijkheid.

Dit komt doordat ‘progressie via deconstructie en politieke correctheid’ aanhangers zoals Dyson en Goldberg alleen gehoor voor hun ideeën vinden binnen eigen kring. Dat wordt hier pijnlijk duidelijk. Buiten die kring, ten overstaan van Peterson en Fry worden hun ‘argumenten’ gebabbel, agressieve slachtofferretoriek en ontwijkend van karakter. Goldberg vervormt bijvoorbeeld woorden van Peterson: In haar slotbetoog: “he believes women should “not be allowed” to wear makeup in the workplace.” Hij onderbreekt haar nog: dat zei ik niet. Maar het maakt haar niet uit. Ze staat ‘in haar recht’, is de indruk die ze wil achterlaten.

Wat ik zie? De ene kant wil met wapens vechten, de andere met woorden. Om dat eerste te verhullen worden woorden gekaapt en omgebogen, en wordt politieke correctheid ingezet (om Peterson en Fry hun ‘wapens’ af te nemen, wat niet lukt). Dyson en Goldberg erkennen het niet, dat kan ook niet, dit is het spel. Dit is de politieke arena van 2018.

Alles beschouwend demonstreert Stephen Fry hier dat ‘links’ niet het probleem is van het huidige politieke hanengevecht – uitgelegd naar de oude maatstaven van individualiteit, vrije uitwisseling van ideeën. Hij zegt eindelijk eens hardop dat hij ‘in 60 jaar mensen nog nooit zo bang heeft gezien om te zeggen wat ze denken‘. Hij is nog wakker in het duister dat links heet:

‘The most important thing you get from university is the ability to discuss big Ideas in a playful & graceful way. Political correctness destroys that wonderful gift that academic life gives us.’

Scherp is zijn praktische argument over politieke correctheid. Het ‘beste argument tegen politieke correctheid is niet dat het onderdrukkend is (wat het is) maar dat het niet werkt. Je verbetert mensen niet geestelijk, je beschermt ze niet tegen de echte effecten van vooroordelen met speech codes.’ 

short version of last night’s #munkdebates on political correctness: @stephenfry magnificently salvages a night derailed by @MichaelEDyson attacking @jordanbpeterson with racial ad hominems *twice*. Meanwhile, @michelleinbklyn notes that what we call PC is often just Twitter mobs

— Jonathan Kay (@jonkay) 19 mei 2018

Dit is de reden waarom Fry en Peterson wonnen (zie ook Twitterdraadje van @jonkay). Goldberg (veel handjesgewapper, onafgemaakte zinnen, geen antwoord op vragen) en Dyson (een brok agressie en slachtoffergedrag) wilden geen antwoord geven op ‘wanneer links nou eigenlijk te ver gaat’. ‘Links’ is al te ver gegaan,’ zegt Peterson, maar hoe zien jullie dat?

Stilte.

De kloof tussen de beide kanten kon niet dieper zijn. ‘Geweld’ is waar het te ver gaat, zegt Goldberg aarzelend. Er is geen reflectie op de (mogelijke) pathologie van hun ideeën (dat om progressie te krijgen in de samenleving je spreekverboden moet hebben, ‘white guilt’ en radicale gelijkheid moet invoeren via de overheid). Ingemetseld in cognitieve dissonantie zien ze de parallel gewoonweg niet met de geschiedenis. Peterson brengt tevergeefs de vergelijking met de gruwelijkheden uit de 20e eeuw naar voren.

Dat rechts geen politieke correctheid gebruikt als wapen ziet hij goed. Jonathan Kay: ‘He has learned that the opposite of political correctness from the left is not political correctness from the right. The opposite of political correctness is a sense of *doubt*, the linchpin of true imagination & curiosity.‘