Verboden te lachen: ‘Post-comedy’ in opmars

‘Post-comedy’ is het nieuwe liefdeskind van het naar mainstream overgeslagen postmodernisme in cultuur en media. Grappen zijn ‘subjectief’, en zolang er geen ‘consensus’ is over ‘wat grappig’ is, is ‘drama’ (emoties, pijnlijke ervaringen, storytelling) vanwege ‘marktwerking’ wenselijker en bovendien makkelijker over een groot publiek – dat niet gekwetst mag worden – uit te storten.

Om die reden ziet de politiek correcte klasse in media, film en entertainment geen grond voor meer experimenten die ongecontroleerde emotionele reacties oproepen. Een normaal mens reageerde:

Pardon me while I blow my brains out. pic.twitter.com/rYgkl6HNhZ

— Bridget Phetasy (@BridgetPhetasy) 5 september 2018

In het artikel over ‘post-comedy’ wordt gezegd dat consensus bereiken over wat grappig is, ‘niet kan’, en omdat consensus moet in tijden van beroepsgekwetsten, gaat de lach ten onder in een zee van emotionele incontinentie die nergens op botst of tegenaan schreeuwt of pijn doet. Maar ‘ons aller’ pijn moet verbeelden, zonder hoop of catharsis. Over een paar jaar kunnen ze een stil beeld uitzenden van iemand die in zijn armen zit te snijden! En dat heet dan nog steeds ‘comedy’. Een vage herinnering aan wat dat was houdt ons gefixeerd op wat we zien, in de hoop te voelen wat we ooit wisten.

In de VS is zulke ‘post-comedy‘ al in werking getreden op verschillende zenders. De vraag is even waarom ze het ‘comedy‘ blijven noemen, terwijl er geen grappen worden gemaakt. Narcistische emotionele zelfbevrediging is immers de enige gemene deler. Omdat ik denk dat ze de comedy ook daadwerkelijk willen afpakken van mensen die grappen maken, die echte gevoelens willen oproepen, subjectieve, dus niet de voorgekookte politiek correcte rotzooi. Want dat laatste moet geruisloos doorklinken in alle kanalen, in de hoofden van mensen. Een harde lach doorbreekt de toverspreuk.

Crazy. This “laughter free” post-whatever virus also totally discredits the idea that pain, emotions and stories are ALL INSIDE laughter, that’s the whole point! They apparently believe laughing is laughing AT something or someone- they have no internal world of their own.

— Sietske Bergsma (@SBergsma) 5 september 2018

Was het de lach-haters werkelijk om het bereiken van een diepere emotie te doen dan hadden ze de lach een monument, een reboot, gegeven. ‘Post-komieken’ miskennen echter dat de lach de meeste gevoelens al in zich draagt: verdriet, ontlading en hoop. Gevoelens die je nou juist niét voelt door naar andermans onverwerkte versie ervan te kijken. Dan blijft het op afstand

Het belang van de grap en de lach nog maar een keer uitgelegd door een deskundige: