Over onze grenzen láten lopen is pas “grensoverschrijdend” gedrag

Het concept “grensoverschrijdend gedrag” is veel te normatief en hooggegrepen voor wat er bij D66 aan de hand is. Als je er tenminste iets meer mee bedoelt dan gewoon het 24/7 grensoverschrijdende gedrag dat ze op alle terreinen laten zien, zonder aarzeling of schaamte. Openlijk en stelselmatig, van schandaal naar schandaal – en zo glibberig als een aal. Niet alleen onderling via de regels van de sekte maar ook richting de ‘wie-zijn-die-mensen’; het volk en diens belangen.

Maar nu krijg je dus dat Carla en Monique van de kapper dit “grensoverschrijdende” echt te ver vinden gaan, en ook Cor van het installatiebedrijf vindt grenzen overschrijden te ver gaan. Daar trekt ook Twitter de grens, bij grensoverschrijding. Het moet overal “veilig” zijn, “gewoon met je poten van elkaar afblijven”. Het ongedefinieerde woord “grensoverschrijdend” veronderstelt dat er een soort basisnorm is, waar iedereen zich min of meer aan houdt, een lijn die je gewoon niet overgaat. In werkelijkheid zitten velen (niet alleen bij D66) vuistdiep in grote leugens, kleine leugens en de leugens die nodig zijn om nog meer toekomstige leugens te kunnen bakken. Want geloof maar dat ze ermee door gaan.  

Heerlijk dat volk dat voortdurend zichzélf aan het doodmoraliseren is, omdat we in onze krachteloze kritiek van de macht natuurlijk alleen zelf aan die regels gebonden worden. Een frietje eten met een kantoorgenoot met een ander ‘gender’ mag straks ook al niet meer, want de gezondheid, en #MeToo! 

Dit ook: “Van moreel leiderschap blijft weinig meer over na #MeToo bij D66,” kopt het AD vandaag. Alsof dat laatste roet in het eten gooit van een vlekkeloze reputatie.

Typisch mainstream media gedrag. De claim ‘moreel leiderschap’ (niet met het blote oog waarneembaar) vindt zo toch nog een onderdakje. Nu er ‘weinig overblijft’ van wat er om te beginnen al nooit was, is het toch een beetje waar geworden, dat morele leiderschap. En zo gaat het overal in de kartelpolitiek. Partijen consolideren hun principes niet door daden maar laten die via de teleurgestelde stem een eigen leven leiden. Hoe vaak ik niet heb gelezen: “is dit nu het nieuwe elan?!!”

Je had blijkbaar toch iets verwacht, denk ik dan. Of je vindt het gewoon heerlijk als voetvolk om elke dag opnieuw te ontdekken dat deze mensen niet sporen en dat het spookt in de democratie! Vermoeiend lijkt me dat.

Maar in die schijn van verwachtingen en kritiek kunnen D66 en andere partijen prima voort. Met hun ‘death by a thousand cuts‘ beleid.

Dit web van schandalen past er prima tussen. D66 ‘partijstrateeg’ en roofdier Frans van Drimmelen verkoopt zichzelf op de lobby website: “Klanten wil ik leren zich te bewegen in het maatschappelijke en politieke veld. Daarvoor reik ik ze, om in visserstermen te spreken, graag de hengel aan”.

Samen hengelen zij binnen wat er zoal aan hun haakje wil blijven hangen. D66 is het lokaas voor de laatste mens in limbo, bereid om alles achter zich te laten en wraak te nemen op het leven zelf. Waarom zouden de vissers zich beter voordoen dat ze zijn?

We kunnen wel stellen dat “grensoverschrijdend gedrag” vooral niets betekent en dat deze term misschien in omloop moest raken om fatsoen als rondvliegende gedachte in leven te houden. Via de mensen die zich zoveel verderfelijks niet kunnen inbeelden. De andere vissen in het water, zogezegd.

Ze noemen Kaag “hooghartig” (the least of our problems), vinden het nogal “hypocriet” wat D66 doet en willen dat er een nieuwe bestuurscultuur komt waarin “iedereen naar voren kan stappen”. Laat me niet lachen. Alsof je van een aap blijft vragen een beetje minder harig te zijn.

Het grappige is dat het voor de gemiddelde Nederlander ook niet eens duidelijk is wat er precies speelt, behalve dat het “grensoverschrijdend” is, en dat Kaag er misschien “van zou weten”. Dat horen we dan vrijdag, want laten we inderdaad een hele week (inclusief het afgelopen fijne Paasweekend!)  doen alsof er koppen gaan rollen. De mensen met nauwe banden in WEF en andere clubs kunnen helemaal niet weg!

Gaan we dit nu altijd zo blijven doen, vraag ik me af. Bij alles waar we al honderden jaren woorden voor hebben (misdrijf bijvoorbeeld), afdoen als iets onoorbaars dat “verbetering” behoeft? En daarmee klaar? Want grensoverschrijdend vind ik de manier waarop we zelf over onze grenzen laten lopen. Niet alles heeft verbetering nodig, beter neem je er afscheid van. Van de doodscult in de politiek die alles vergiftigt.

Sietske Bergsma

Ik ben jurist/journalist en schrijf vrijpostig en grondig over de grote thema’s van deze tijd. Met belangstelling of plezier gelezen? Doe een donatie voor het vrije woord. Dank!