‘Opruiing’?! Politie op de stoep na ‘klaar-over’ actie moeder tegen onacceptabel coronabeleid

‘Ik had het gevoel dat alle vrouwen naast me stonden’

Op zaterdagavond werd er bij Indira van Tongerlo (43), woonachtig in het noorden van Nederland, thuis aangebeld. Een tweetal agenten stond even later in haar woonkamer. De beelden staan op YouTube. Kijk en huiver.

De woorden “opruiing” en “het creëren van een (mogelijk) gevaarlijke situatie” vallen, terwijl de agenten ook lijken te aarzelen omtrent hun aanwezigheid. Eerder die dag had Indira samen met nog een tiental ouders een ‘klaar-over’ actie gedaan, die eerder die week in een ZOOM-overleg was besproken. Op het zebrapad hielden ze kortstondig een bord omhoog naar auto’s met de tekst ‘Klaar mee. Grens Over’ met de hashtag ‘Sta stil bij kinderen’.

De aankondiging van de overheid afgelopen week dat terugkeer naar school alleen met aangescherpte voorwaarden zou kunnen was de druppel. Het verhaal van testen, quarantaines en angst regeert vindt Indira: “het zebrapad is zwart wit en dit beleid is zwart wit en ik wil niet over me heen laten lopen.”

Op Facebook en Instagram plaatste ze vooraf een aankondiging en toelichting:

Uit de beelden van het politiebezoek is op te maken dat Indira weliswaar uit het lood geslagen is over dit machtsvertoon maar tegelijkertijd haar verhaal wil doen. Emotioneel, maar niet op de persoon. Haar woorden zijn herkenbaar, net als de verbijstering dat je die woorden in deze tijd zo zorgvuldig moet kiezen en blijkbaar uitleg behoeven. Terwijl het toch gaat over het meest fundamentele – over datgene waar alle andere politieke onderwerpen die ingrijpen in ons leven bij in het niets vallen. Namelijk de zorg, liefde en verantwoordelijkheid voor al onze kinderen.

“Ik had het gevoel dat alle vrouwen naast me stonden in die woonkamer,” vertelt Indira mij maandag aan de telefoon. Op haar vraag aan de agenten wat nu “het verschil is tussen opruiing en op creatieve wijze geluid maken tegen overheidsbeleid” (nu het demonstratierecht eigenlijk is afgeschaft, voegde ze daar nog aan toe) viel het stil, vertelt ze me. Een half uur lang filmde ze het gesprek met de twee agenten, dat eindigde in de mededeling dat de wijkagent maandag contact met haar zou opnemen. (Tot moment van deze publicatie is dat nog niet gebeurd.)

“Ik ben nu nog gemotiveerder om hiermee door te gaan,” aldus Indira. “Deze actie en deze confrontatie bij mij thuis heeft bij mij wel iets losgemaakt. Ik voelde ook die zaterdag: als ik deze stap op het zebrapad ga zetten dan heeft dat een impact op mijzelf en dan ga ik ook verder, dan wil ik die connectie met andere ouders blijven zoeken, die dit ook voelen. Ik wil dat op elk zebrapad een bezorgde moeder staat, want deze situatie gaat gewoon niet meer en de verantwoordelijkheid ligt bij ons.”

‘Er is iets aan de hand in Nederland de laatste week. Ouders pikken het niet, maar ze kiezen de vreedzame weg. Doodeng blijkbaar voor autoriteiten’

Het verhaal van Indira staat niet op zichzelf. Onze kinderen worden vanuit Kabinet, OMT, RIVM, GGD en nog een heleboel andere tentakels onvoldoende gezien, dat is het geluid dat ik overal hoor en zelf ook constateer. Kinderen zijn verwikkeld geraakt in een onmenselijk, schadelijk beleid waarin elk gevoel voor proportionaliteit en menselijkheid ontbreekt. En waarin bezorgde ouders blijkbaar door justitie worden bezocht om uitleg te geven over hun primaire taak. Is dit het gezicht van Nederland? Nee.

Sietske Bergsma

Ik ben jurist/journalist en schrijf vrijpostig en grondig over de grote thema’s van deze tijd. Met belangstelling of plezier gelezen? Doe een donatie voor het vrije woord. Dank!