Juist nu het advies van Alexander Solzhenitsyn ter harte nemen

‘De invloed van leugens zijn een denkbeeldige omsingeling veroorzaakt door onze passiviteit.’

In februari 1974 schreef de Russische schrijver en dissident Alexandre het essay ‘Live Not By Lies’, in het Russisch klinkt het vast anders, maar zo staat het op internet gepubliceerd zodat ik (en u) het kan lezen. Hij schreef het op de dag dat hij werd gearresteerd in zijn woning en naar West-Duitsland werd verbannen. Dit is een verkorte vertaling en gedeeltelijke samenvatting van dat essay.

‘Op enig moment durfden we niet eens meer te fluisteren met elkaar. Nu schrijven en lezen we de Samizdat en soms als we samenkomen in de rookkamers van het Wetenschappelijk Instituut klagen we openlijk tegen elkaar: welke trucjes halen ze nu weer met ons uit, en waar slepen ze ons nu heen? Gratuite opschepperij over kosmische prestaties terwijl er armoede en vernietiging dicht bij huis is. Afgelegen, onbeschaafde regimes goedpraten. Burgeroorlog aanwakkeren. En we koesterden roekeloos Mao Tse-Tung, maar wij zullen het zijn die in een oorlog tegen hem moeten vechten, en we zullen moeten gaan. Is er een weg hieruit? Ze vervolgen iedereen die ze willen en ze stoppen mentaal gezonde mensen in het gesticht – altijd zij, en wij zijn machteloos.

De zaken hebben een dieptepunt bereikt. Een universele geestelijke dood heeft ons allemaal al geraakt en de lichamelijke dood zal spoedig oplaaien en ons en onze kinderen verteren – maar net als eerst blijven we glimlachen op een laffe manier en mompelen we met de kiezen op elkaar. Maar wat kunnen we doen om het te stoppen? Hebben we de kracht niet?

We zijn zo hopeloos ontmenselijkt that we voor een dagelijkse portie rantsoen bereid zijn om al onze principes te verlaten,

onze ziel en alle moeite die onze voorouders hebben gedaan en alle kansen voor onze nakomelingen – als ons kwetsbare bestaan maar niet wordt verstoord.

Het ontbreekt ons aan standvastigheid, trots en enthousiasme. We zijn zelfs niet bang voor een universele nucleaire dood, en we zijn niet bang voor een derde wereldoorlog. We hebben onze toevlucht al gezocht in de kieren van het bestaan. We zijn alleen nog bang voor burgerlijke moed.

We hebben alleen angst om achter te blijven bij de kudde en alleen een stap te zetten en onszelf achter te laten zonder een stuk witbrood, zonder gasaansluiting en zonder een registratie uit Moskou.

We zijn geïndoctrineerd met politieke cursussen, en op dezelfde manier werd het idee bevorderd dat met comfortabel leven alles goed zal komen voor de rest van ons leven.

U kunt niet ontsnappen aan uw omgeving en sociale omstandigheden. Het dagelijkse leven bepaalt het bewustzijn. Wat heeft het met ons te maken? Kunnen we er niets aan doen?

Maar dat kunnen we – van alles. Maar we liegen tegen onszelf uit geruststelling. (…)

Het zou natuurlijk zijn om ze uit hun ambt te stemmen – maar er zijn geen verkiezingen in ons land. In het Westen weten de mensen van stakingen en protestdemonstraties – maar we worden te onderdrukt en het is een vreselijk vooruitzicht voor ons: hoe kan iemand plotseling afstand doen van zijn baan en de straat op gaan?

‘(…) We kunnen zien dat de jonge en aanmatigende mensen die dachten dat ze het land rechtvaardig en gelukkig zouden maken door terreur, bloedige rebellie en burgeroorlog, zelf werden misleid. Bedankt, vaders van het onderwijs! Nu weten we dat beruchte methoden beruchte resultaten opleveren. Laat onze handen schoon zijn!

De cirkel – is hij gesloten? En is er echt geen uitweg? Rest ons nog maar één ding te doen, te wachten zonder actie te ondernemen? Misschien gebeurt er dan vanzelf iets? Het zal nooit gebeuren zolang we het systeem dagelijks erkennen, prijzen en versterken – en ons niet losmaken van de meest waarneembare aspecten ervan: leugens.

Wanneer geweld het vredige leven binnendringt straalt diens gezicht zelfvertrouwen uit, alsof het een spandoek draagt ​​en roept: “Ik ben geweld. Ren weg, maak plaats voor mij – ik zal je verpletteren. ” Maar geweld wordt snel sleets. En het heeft het vertrouwen in zichzelf verloren, en om een ​​respectabel gezicht te behouden roept het valsheid op als zijn bondgenoot – aangezien geweld niet elke dag en niet op elke schouder zijn zware hand legt. Het vereist van ons alleen gehoorzaamheid aan leugens en dagelijkse deelname aan leugens – daarin ligt alle loyaliteit.

En de eenvoudigste en meest toegankelijke sleutel tot onze zelf-verwaarloosde bevrijding ligt hier: in persoonlijke niet-deelname aan leugens. Hoewel leugens alles verbergen, hoewel leugens alles omarmen, maar dat in ieder geval niet doen met enige hulp van mij.

Dit opent een breuk in de denkbeeldige omsingeling veroorzaakt door onze passiviteit. Het is het gemakkelijkste wat we kunnen doen, maar het meest verwoestende voor de leugens. Omdat wanneer mensen afstand doen van leugens, dit eenvoudig hun bestaan ​​verkort. Net als een infectie kunnen leugens alleen in een levend organisme voorkomen.

We sporen onszelf niet aan. We zijn niet voldoende gerijpt om de pleinen te betreden en de waarheid hardop te roepen of hardop uit te drukken wat we denken. Het is niet nodig. Het is gevaarlijk. Maar laten we weigeren te zeggen wat we niet denken.

Dit is onze weg, de gemakkelijkste en meest toegankelijke, die rekening houdt met onze inherente lafheid, die al goed geworteld is. Ons pad is om weg te lopen van de gangreneuze grens.

Als we de dode botten van de ideologie niet aan elkaar zouden plakken, als we de rottende vodden niet aan elkaar zouden naaien, zouden we verbaasd zijn hoe snel de leugens hulpeloos zouden worden en zouden verdwijnen.

Dat wat naakt zou moeten zijn, zou dan werkelijk naakt voor de hele wereld verschijnen.

Dus laat ieder van ons in onze verlegenheid een keuze maken: of het nu bewust is, om een ​​dienaar van de leugen te blijven – natuurlijk niet uit neiging, maar om zijn gezin te voeden, dat men zijn kinderen opvoedt in de geest van leugens – of om de leugens van zich af te schudden en een eerlijk man te worden die respect verdient, zowel van de kinderen als door zijn tijdgenoten.’

In het essay volgt hierna een lijst met acht punten die aangeven welke acties men kan nemen om zich van leugens te distantieren. Geen dingen schrijven, ondertekenen of afdrukken die naar zijn mening de waarheid verdraaien, niet deelnemen aan vergaderingen, lezingen, klassen of voorstellingen waarin dit gebeurt, niet stemmen (in het geheim) op politieke kandidaten die hij onwaardig acht, simpelweg vertrekken uit welke ruimte ook als er schaamteloze ideologische onzin of propaganda wordt gebracht, zich niet abonneren op kranten en tijdschriften waarin informatie wordt verdraaid en feiten worden verborgen, zich niet laten dwingen tot demonstraties of bijeenkomsten die in strijd zijn met zijn wens of wil, geen citaten citeren uit context om iemand te plezieren, om zijn eigen nest te bevredigen, niet zijn hand opsteken om te stemmen voor een voorstel waarmee hij niet oprecht sympathiseert, etc etc…

Solzhenitsyn schrijft dat de lijst niet volledig is maar dat dat ook niet hoeft. ‘Iemand die zichzelf zuivert van leugens zal met een andere kijk gemakkelijk andere voorbeelden kunnen herkennen en onderscheiden.’

Tot slot zegt hij dat het niet makkelijk zal zijn, maar dat er in die zin ook geen valkuilen zijn voor wie eerlijk door het leven wil gaan. Het is de gang naar spirituele onafhankelijkheid of naar spirituele dienstbaarheid. Die keuze ligt ons voor. En er is nóg een bijkomstigheid:

‘Je zult niet de eerste zijn die dit pad bewandelt, maar je voegt je bij degenen die het al hebben gevolgd. Dit pad zal voor ons allemaal gemakkelijker en korter zijn als we het door wederzijdse inspanningen en in nauwe betrekking volgen. Als we met duizenden zijn, kunnen ze niets met ons doen. Als we met tienduizenden zijn, zouden we ons land niet eens erkennen’.

Geen gegevens gevonden

Geen gegevens gevonden

0

×

Selecteer bedrag

Moet tussen 1 en 30 karakters zijn.

Moet tussen 1 en 30 karakters zijn.

Voer je emailadres is.

Doneer Anoniem

Doneer

Ondersteund door

Tot slot:

‘And if we get cold feet, even taking this step, then we are worthless and hopeless, and the scorn of Pushkin should be directed to us:

Why should cattle have the gifts of freedom?
Their heritage from generation to generation is the belled yoke and the lash.’