Sietske Bergsma

Ik ben jurist/journalist en schrijf vrijpostig en grondig over de grote thema’s van deze tijd. Met belangstelling of plezier gelezen? Doe een donatie voor het vrije woord. Dank!

Kijken naar klimaatmeisje Greta Thunberg bij de Verenigde Naties was niet alleen voor mij een akelige, verontrustende ervaring. En niet vanwege de inhoud van haar boodschap. Wat er verontrustend aan was, was dat haar angst en woede zich rechtstreeks richtte op het falen van de leiders van de wereld (behalve grootvervuiler China) om de moderniteit in zijn achteruit te zetten en daarmee de op handen zijnde apocalyps te stoppen.

Wat er uit Greta’s mond kwam was pure waanzin. Haar CO2-neutrale agenda zou betekenen dat we moeten terugkeren naar een pre-industrieel tijdperk. Dat is waar ze om smeekt, door haar tranen en woede heen. Ze beschreef een horrorscenario waar geen enkel plausibel bewijs voor is, maar waar ontelbaar veel jongeren en volwassenen blijkbaar al nachtmerries over hebben. Waardeloze of op zijn minst twijfelachtige studies worden tussen de collectieve tranen en speeches van Thunberg opgevoerd als ‘consensus’ terwijl inmiddels ook tal van non-wetenschappelijke aannames aan diezelfde kapstok van ‘wetenschap’ worden opgehangen. Het gevaar van bosbranden, tornado’s, uitstervende dieren en andere natuurverschijnselen worden met schimmige hersenyoga aan onze ‘vervuiling’ gekoppeld. Niets, maar dan ook niets wat aan het lijstje wordt toegevoegd mag in twijfel getrokken worden, want de ‘noodtoestand’ staat dat niet toe. Feiten en nuchtere analyse zijn zondige, kwaadaardige uitlatingen.

Sinistere weg

Zo wordt iedereen meegetrokken in een massahysterie die een sinistere weg is ingeslagen. Wat bovendrijft in deze obsessie met ‘ecologisme’, klimaat en Moeder Aarde is een nieuwe strategie om kapitalisme en het Westen als zodanig te vernietigen. Uit de retoriek valt inmiddels duidelijk op te maken dat elk handelen en ingrijpen zinloos is zolang niet álles wat ertoe heeft geleid op de brandstapel gaat. 

Er zijn verschillende journalistieke studies gedaan naar de groepen achter de ‘spontane’ jeugdbewegingen, zoals Extintion Rebellion, die klimaatverandering bestrijden door paniekaanvallen aan te wakkeren. Al in 2012 werd er in California tijdens een geheime bijeenkomst besloten conventionele klimaatcampagnes op te schalen naar meer effectieve campagnes. Kiezers en politici waren onvoldoende overtuigd, vond men, en hardere maatregelen waren nodig. Als je deze onderstaande video bekijkt zie je hoe vijf-jarigen uit de klas werden gehaald om in een “Close the Camps” protest mee te lopen, waarin tegen gecontroleerde immigratie werd geprotesteerd. Ze schreeuwen: “Who do we hate! Donald Trump!” 

Het is ziek, gestoord en beangstigend. Kinderen worden gemanipuleerd en gebruikt voor een revolutionaire ideologie. Ze worden gehersenspoeld om te haten. Een brede en alomvattende agenda tekent zich steeds duidelijker af. 

Greta’s “How dare you!” klinkt in mijn oren als een driftbui van een kind dat alles uit de kast haalt om de volwassene die anders, of sowieso al ‘nee’ had gezegd alsnog over de streep te trekken. En dat is de kern van deze gebeurtenis. Om van een gerechtvaardigde ‘nee’ een onverantwoorde ‘ja’ te maken. 

Revolutionaire agenda

Wat hiermee zichtbaar wordt is dat de issue van ‘klimaatverandering’ parallel loopt of beter: bovengronds loopt aan de werkelijke issue — en dat is niets anders dan de ontmanteling van kapitalisme en de westerse samenleving en cultuur. De klimaatagenda vereist dit ook. Daarom moet Donald Trump, de belichaming van het gevecht vóór het westen, kapot en moet er massale, ongecontroleerde migratie plaatsvinden.

Ergens in de zieke geesten achter deze agenda zit het idee dat zonder de teloorgang van het Westen de aarde per definitie niet te redden is. Warmtepompen, elektrische auto’s en vleesloos leven zijn slechts rituelen in de religieuze verdwazing die een totale destructie nodig achten om ‘vooruit’ te kunnen, om gezuiverd te worden van klimaatblaam en rampspoed die anders altijd onze schuld zal blijven, zolang we niet ingrijpen. Alles wat ons cultureel definieert — kapitalisme, de natiestaat en de moderniteit — is een last en een obstakel in de vrijmaking en vergeving van de zondige, moderne mens. 

Kinderen worden gebruikt om deze kwaadaardige, revolutionaire agenda te verwezenlijken. En we zijn getuigen van het misbruik van deze kinderen voor dat doel. Redenen hiervoor zijn niet raadselachtig. Als je kinderen indoctrineert kun je een hele generatie volgzame volwassenen kweken. Daarnaast dienen ze als culturele gijzelaars: de instinctieve neiging om mededogen en begrip te hebben voor het kind maakt het moeilijk kritiek te uiten – en makkelijk om kritiek te ‘pareren’ (“hoe durven jullie dit kind aan te vallen!”).

Decadente onderworpenheid

In die context wordt ook elke afwezigheid van adoratie (het voorbijlopen van Trump aan Greta bijvoorbeeld) uitgelegd als de wérkelijke verwaarlozing van het kind. Ten derde, het feit dat kinderen symbool staan voor de toekomst van de mensheid geeft de neurotische schuld en zelfhaat van oudere Westerse generaties een boost. Hun decadente onderworpenheid aan een vals godsbeeld wordt op sentimentele wijze geexternaliseerd via de tranen van het kind, dat hen toestemming geeft de nodige maatregelen ter vernietiging (‘reiniging’) te nemen.

Zoals met elke huidige ideologie in de wereld draait het allemaal om schuld, zonde en vergeving, maar dan in de seculiere versie. Ze gaan terug tot de Middeleeuwen — qua apocalyptische kenmerken — en zijn sinds de Franse Revolutie te zien geweest in seculiere, totalitaire regimes. Allemaal lieten ze door de eeuwen heen een spoor van bloed na. Uit het werk van historicus Norman Cohn in The Pursuit of the Millennium:

“In 1212, armies of children set out to recapture the Holy City, one army from France and another, much larger, from the Rhine valley. Each was headed by a youth who believed himself chosen bye God and who was regarded by his followers as a miracle-working saint.”

“These thousands of children could be held back neither by entreaty nor by force; their faith was such that they were convinced the Mediterranean would dry up before them as the Red Sea had dried up before the Israelites. These crusades too ended disastrously, with almost all the chidden either drowned in the sea or starved to death or sold into slavery in Africa. Nevertheless, these mass migrations had inaugurated a tradition; for more than a century, autonomous crusades of the poor continued to occur from time to time, and with consequences which were no longer disastrous to themselves alone.”