Duitslands doodsdrift

“Niet te verkopen”, schreef ik twee weken geleden in deze krant, over de plannen van bondskanselier kandidaat Friedrich Merz (CDU) om het schuldenplafond in Duitsland los te laten. Na de ‘ruk naar rechts’ van de laatste verkiezingen eind februari zou hij hier nooit een meerderheid voor krijgen, wist men. Om de verlangde honderden miljarden te lenen, zogenaamd voor Oekraïne, defensie en infrastructuur, moest er immers een grondwetswijziging komen en daarmee een tweederdemeerderheid in het parlement. De AfD en die Linke waren daar met een aantal instrumenten tot hun beschikking pal voor gaan liggen. Maar wat er binnen die smalle tijdsmarge tussen stembus en het aantreden van de nieuwe bondsdag gebeurde, had ik in mijn gekste fantasieën niet kunnen verzinnen. Niemand had mij kunnen laten geloven dat Merz met hulp van de huidige spookregering van SPD en de Groenen, de grootste verliezers vorige maand, het zo smerig zou spelen.

De Duitse kiezer had vorige maand — weliswaar niet massaal, maar toch in meerderheid — voor ‘rechts’ gekozen, weten we nog? De klimaatgekte en ongelimiteerde immigratie zou vervangen worden door meer realisme, meer Heimat, meer wil van het volk, meer oog voor hun zorgen. Er zouden ook geen schulden meer worden gemaakt, aldus Merz. Maar zelfs de schijn daarvan kon deze huichelende winnaar van de verkiezingen nog geen dag ophouden. Hij brak op dag één met zowat al zijn beloften.

Dat Duitsland indirect koos voor meer links vanwege het cordon sanitaire rond de AfD, daarmee had iedereen al rekening gehouden. Niet met de minachting voor het volk en de totale destructie van Duitslands industrie die in de politieke wil van Merz zelf al vervat zat. Want hebben we het daar niet over? Als het causale verband tussen politiek handelen en de gevolgen zo evident is, dan noem ik dat ‘wil’. Schuldbewuste opzet. Kiezersbedrog dekt de lading niet eens meer. En met consensuspolitiek of onmacht heeft het ook niets te maken. Eigenhandig heeft de CDU, de ­kameleonpartij van Angela Merkel, het lot van Duitsland verder in een onheilspellende richting geduwd. Om de benodigde tweederde­meerderheid te krijgen, is Merz op de valreep langsgegaan bij de Groenen. Een partij die het zelfs in hun hoogtijdagen rond 2021 niet lukte om de hoofdprijs binnen te slepen en nu dus wel: in de grondwet wordt vastgelegd dat Duitsland ‘klimaatneutraal’ moet zijn in 2045. Met alle gevolgen van dien voor de Duitse industrie. Deze deal zou volgens Groene insiders al voor de verkiezingen zijn gemaakt. Alsof ze nooit een dag in de oppositie hebben gezeten, ontpopt de CDU zich wederom als de rücksichtslose machtspartij die ze achter de misleidende ‘AfD-light’-beginselenprogramma’s zijn. Zelfs Mutti Merkel zou zeggen: ‘Also, also’.

Een aanzienlijk deel van de 500 miljard die nu ‘vrijkomt’, zeg ik even eufemistisch, want dat geld is er helemaal niet, behalve in de zakken van burgers, zal besteed worden aan meer klimaatgekte. Aan windmolens en zonnepanelen, aan productiebeperkende maatregelen en betutteling van burgers, maar vooral aan de klimaatkerk zelf: de priesters en hun handlangers, het grootkapitaal. Merz bedient hiermee zijn echte achterban. Een kleine, maar machtige elite die zich op korte termijn het laatste beetje welvaart wil toe-eigenen voordat de hooivorken bij de poorten staan. Met complotdenken heeft dit niets te maken. Witwasoperaties in de politiek zijn schering en inslag, bij de coronanoodfondsen zagen we het ook. Als je een bevolking angst voor een oorlog kan verkopen en goedkoop idealisme voor ‘een schoner klimaat’, en politici zelf ook meegaan in die mass formation psychoses zoals psycholoog Mattias de Smet het noemt, dan is daar geen realisme of ruk waarheen ook tegenop gewassen. Dan is de doodsdrift de enig overgebleven drijfveer.

Je kunt teleurgesteld zijn in de politiek en er zelfs helemaal niet meer in geloven. Volkomen terecht. Het probleem met niet meer geloven in de politiek is wel dat deze ondemocratische machtsovernames daarin nog beter slagen en gedijen. Als wij het geloof verliezen, ook in de laatste oprechte oppositie, zal dat ons in de eerste plaats verweten worden en dat geloof vervangen door utopische idealen die geen raakvlak meer hebben met ons bestaan. Zolang we Duitslands doodsdrift nog kunnen noemen wat het is, is er een weg terug. We hebben het eerder zien gebeuren.