De midterm verkiezingen hebben het monster niet naar bed gebracht: iedereen ter linkerzijde nog even gek als eerst

Voor de deur van Tucker Carlson, een Amerikaanse Fox News presentator stond vannacht Antifa tuig te schreeuwen dat ze hem wel zouden krijgen (‘we will fight you and we know where you sleep’). Het was de schuld van ‘racist, scumbag’ Carlson dat er ‘duizenden trans-vrouwen op straat worden vermoord,’ of zoiets. 

Ondertussen in de onderste bovenwereld neemt heel links en de mainstream media het op voor Jim Acosta van CNN die gisteren in het Witte Huis zijn microfoon niet wilde afstaan omdat hij armpje wilde drukken met Donald Trump over het woord “invasie” – en met een medewerkster die zijn microfoon wilde afpakken, wat haar niet lukte. “We hebben de mensen (van buiten de VS, red.) nodig, maar ik wil dat ze legaal het land in komen,” had Trump geantwoord, maar Antifa- in-een-maatpak Acosta hengelde door. Net zo lang tot Trump zijn geduld met hem verloor en de gebruikelijke ‘vijand van het volk’ en dit keer rode kaart trok: intrekking van zijn accreditatie.

OMG! Is Jim okay? Was he hospitalized? https://t.co/VCOIMgpQjI

— James Woods (@RealJamesWoods) 8 november 2018

Welnu, dit is dagelijkse kost voor mij, neem vanochtend. De vierjarige zoon wilde zijn rode schoenen aan, ik zei het worden de blauwe (want die hebben lichtjes en vanmiddag is de lampionnen tocht). De vierjarig ging liggen voor de deur, en daar kwamen de eerste tranen al. Ik mocht ook niet op zijn verjaardag komen, etc.

Rustig blijven waar onredelijke mensen je mentaal in brand willen steken vergt soms de zelfbeheersing van een commandant van het eerste bataljon van de ‘Queens Guards’. En we weten allemaal dat Trump niet zo’n commandant is.

Nu jubelt kindje Acosta met zijn slachtoffer status en is hij de poster boy van linkse media (ook in Duitsland, waar ze Hitler-Trump-Nazi weer van stal hebben gehaald). Een kinderhand is snel gevuld. Maar ook snel weer leeg. Want het ging niet om die rode schoenen, maar om ‘het gelijk’.

De midterm verkiezingen hebben het monster niet naar bed gedaan. Dacht ik nou werkelijk dat er iemand van gedachten zou veranderen? Dat er een nieuwe balans zou zijn? Dat er een common ground zou komen? Nee, eigenlijk niet.

Ik chatte gisteren met een kennis uit Amerika, hij schreef: ‘Hi Sietske, iedereen loopt hier rond alsof ze een kater hebben. Mensen zijn uitgeput en in de war over de betekenis van de uitslag van de verkiezingen. Niemand heeft gewonnen en de vermoeiende strijd duurt voort. Wat zullen ze doen nu de Democraten weer een beetje politieke macht hebben? Doorgaan met kinderlijk gedrag of volwassen worden?’

Nou, we hebben het weer gezien. Binnen 24 uur rennen de media alweer als honden achter hun stokken aan.

‘Hoe komen de Democraten, hoe komt links in Europa, terug uit die richting van identiteitspolitiek,’ schreef hij ook. ‘Het is vrijwel onmogelijk at this point‘.

En er is ook niets dat wijst in een andere richting. De Democraten in Amerika hebben nog geen begin van een idee hoe ze politiek gezien de zaken en stemming kunnen verbeteren. Omdat ze eerst volwassen moeten worden, zich uit hun crisis moeten trekken – en we weten, dat kost tijd.