De elite voelt zich comfortabel in het managen van onze neergang

14 januari 2020

Er zullen ongetwijfeld wel een paar bibliotheken (van de nu nog maar zevenhonderd) openblijven in Nederland. Waar anders moeten transgender-dragqueens hun voorleesmiddagen houden voor kleuters? Vooral in kleine gemeenten verdwijnen tal van sociale voorzieningen: sport, muziekscholen, jeugdhonken, las ik. Terwijl, daar is kleinschalige verbinding juist het hardst nodig. 

Het land van manager- en spreadsheet politici heeft van onze gezamenlijke ruimte een maatschappij-multinational gemaakt – waarin dat wat niet van onmiddellijk nut is verdwijnt. Managers zijn daarin de mensen die verborgen potentieel en onmeetbare zaken buiten de overweging van ‘wat werkt’ laten. De beste theorie langs de weg van de minste weerstand is de winnaar. Of die theorie iets met de werkelijkheid te maken heeft is niet alleen bijzaak maar zelfs ballast. Weg met echtheid!

Een troost is wel dat zoiets als het vuurwerkverbod inmiddels zonder het gebruikelijke moddergooien (zoals met zwarte Piet) binnen afzienbare tijd een feit wordt. Afgezien van al het illegale vuurwerk dat gewoon afgestoken zal worden in de straat (met gewonden) is het ‘meetbare’ – dat wat in beeld komt en de sfeer bepaalt – onder controle voor beleidsmakers.

‘Welke reden heb je dan nog om naar buiten te gaan na twaalven,’ zei mijn man. ‘Een praatje maken met de buren wordt dan een beetje een geforceerd ding toch? Je hebt met een glas champagne in de hand niets om samen naar te kijken’.

De mensen in de multinational Nederland moeten binnen blijven. Wachten op thuishulp, boeken bestellen via Bol.com. Sporten in dure fitnessclubs. Open haard ‘vuurtjes’ op de televisie bekijken. En vooral niet de meerderheids-mening in twijfel trekken. 

Ik ben de laatste die vindt dat de overheid alle sociale voorzieningen moét regelen, maar we worden nu wel enorm uitgedaagd om elkaar te blijven zien én begrijpen. In hele kleine kring.