Choose your battles

Mijn oudste zoon, een kersverse brugklasser, komt uit school. “Voor het feest vrijdag moeten we eten meenemen, de leraar zegt dat het vegetarisch moet zijn.” Hij kijkt me vragend aan. Ik pauzeer even voordat ik reageer. Ik merk dat hij verwacht dat ik een sterke mening zal hebben, iets in de richting van: ‘Waar bemoeit die man zich mee. Het is jullie feestje’. Maar in plaats daarvan besluit ik hem te helpen. Met een eigen keuze hoe naar een situatie te kijken. Hij kan dit leren zien als iets waardoor hij benadeeld wordt, of als iets waar hij zijn voordeel mee kan doen. Ik geef hem meteen een idee. Een pannenkoekenavond. Niemand taalt dan om plakjes worst of kippenboutjes. Zolang deze leraar zich niet bemoeit met wat er dagelijks in de broodtrommel gaat, is dit een goed voorbeeld van choose your battles.

En van de noodzaak van herframen. Nu had hij de regie, én had hij geleerd dat mama het ook oneens kon zijn met iets, zónder er tegenin te gaan. Overigens doet zijn mama dat tegenwoordig wel vaker, ook bij zaken die minder onschuldig zijn dan een vegetarisch feestje. Om de volgende reden.

Wie niet het beste maakt van wat hij niet kán veranderen, niet het beste maakt van wat de energie van confrontatie niet waard is, zoals met andermans onwrikbare opvattingen, belastingen betalen, ouder worden, oorlog, afgrijselijk incompetente, onbetrouwbare en kwaadaardige figuren in publieke of persoonlijke kring, riskeert dat hij verleert hoe je überhaupt iets kunt veranderen. Er zitten maar zoveel uren in een dag, en bijvoorbeeld kostbare tijd besteden op ‘X’ aan reageren op het verschil tussen het waterkanon bij Extinction Rebellion en het waterkanon bij de coronademonstraties, is niet alleen een kansloze strijd, je hebt je tegenstander geholpen met hún reframe.

Door vooral te benoemen dat overheid en justitie “meten met twee maten” (wat feitelijk zo is), werk je onbedoeld mee aan het idee dat de coronademonstranten en de A12-klimaatgekkies op gelijke hoogte met elkaar (zouden moeten) staan. Maar de useful idiots van XR eisen niets minder dan een extreme variant van reeds bestaand beleid, van wat de Gerrit Hiemstra’s binnen de oude garde allemaal willen. Omdat er geld te verdienen valt aan duurzaam. Omdat ‘duurzaam’ nu het greedy kapitalisme is en die waarheid moet buiten beeld blijven. Extinction Rebellion zijn dus geen bedreiging voor de macht, maar een hulpmiddel om de radicale Green Deals, met hun economische krimp en stikstofleugens als de meer gematigde voortbrengselen van dezelfde ideologie te kunnen verkopen.

Voortbrengselen die in verhouding met “schaf fossiele brandstoffen af” (XR) bijna onschuldig en rationeel ogen. XR is geen protestbeweging, maar een gehersenspoelde cult, en boos worden dat overheidscritici, u weet wel die “anti-institutionele extremisten”,  harder worden aangepakt op straat is contraproductief.

Je lijst jezelf daarmee in als een partij in een gelijkwaardig conflict. Wie zich verzet tegen deze overheid moet dringend gaan herframen. Niet: de overheid is oneerlijk. Maar: wij tonen aan het enige echte verzet te zijn tegen de macht. Want dit is wat je dan krijgt.

Er bestaat voor mij overigens een groot verschil tussen herframen en comfortabele, mentale uitvluchten bedenken. Tussen gezonde afstand bewaren en vervallen in leeg optimisme, valse hoop en platitudes als “wat je aandacht geeft groeit”. De kwaadaardige uitwassen van deze tijd, ik noem maar even de transhumanistische en woke ideologieën, en het ordinaire machtsmisbruik uit naam van het goede, waarin naar hartenlust gegraaid, gejat en gesloopt wordt, groeien namelijk heel tevreden en ongehinderd door. Juist als niemand er aandacht aan schenkt.

Affirmaties zijn daarom nodig en beter dan wensdenken en ‘convenient theories for you’. Beter dan hopen dat ‘ze’ tot inkeer zullen komen, zoals de Pieter Omtzigts van deze wereld willen geloven. Omdat iedereen toch de rechtsstaat omarmt, nietwaar? Nee dat is niet zo, Omtzigt zou eens echt onder de motorkap van de VVD moeten kijken voordat hij naar de PVV en FVD wijst en ze uitsluit.

Maar hij zit in een oud frame lijkt het, in een oude wereld, waarin tussen rechts en links zogenaamd een midden zit, waar het veilig is. Bij Omtzigt ontbreekt een nieuw narratief, een besluit dat te creëren, of om nog een dag langer dit corrupte systeem te faciliteren. Hij doet een ding in ieder geval nog niet: echt luisteren naar waar een groot deel van de bevolking al ‘is”.

Herframes en affirmaties zijn ook ‘nee’ zeggen, of kunnen daarmee beginnen, bijvoorbeeld tegen coronamaatregelen, ‘nee’ tegen een feitendiscussie met een tegenstander die feiten veinst, ‘ja’ zeggen tegen jezelf en wat je kunt doen op kleine schaal. Maar ook het omarmen van je talenten, en niet loslaten waar je die kunt inzetten. De beste affirmatie is vooral die je je helemaal eigen hebt gemaakt. En of je nou pannenkoeken gaat bakken, of alles wat je ooit dacht te weten ondersteboven wilt keren, doe het alleen en vooral om van van elke dag je eigen succes te maken, om zo te winnen van de waanzin en de gekte, ook al voel je je geen held. Want niet kopje ondergaan, en de tegenstander niet langer helpen, dat is wat nu telt.

Sietske Bergsma

Ik ben jurist/journalist en schrijf vrijpostig en grondig over de grote thema’s van deze tijd. Met belangstelling of plezier gelezen? Doe een donatie voor het vrije woord. Dank!

Of Steun The Fire Online HIER