Over de trieste staat van ons ‘patriarchaat’

Wat doe je als de wielen van de bus er afvallen? Als de man die het land moest gaan “helen” (aldus Sigrid Kaag) en het “fatsoen zou terugbrengen naar het Witte Huis” (bijna de hele Nederlandse pers) ineens een cluster fuck in Afghanistan aan zijn rijtje met mislukkingen kan toevoegen. Zelf heeft Joe Biden die niet bewust op een rijtje, maar dat moet alleen een geruststelling zijn voor hemzelf.

Vrijdagavond regende het tweets over het grote onrecht en leed dat met de ISIS aanslag is toegebracht aan Amerikaanse militairen en onschuldige burgers. “Biden moet weg!” klonk het in koor. Ik las dat niet alleen, ik zág ook iets: een aangeslagen, boze populatie, intens klaar met de hele gang van zaken. 

Amerika bevindt zich in een burgeroorlog, waarin een gekochte media constant daarvan probeert af te leiden. In de stad Portland gaan Antifa (die club zou “een fictie” zijn) en de ‘Proud Boys’ elkaar te lijf. Die laatste, en Trump aanhangers in het algemeen, worden nog altijd verguisd, bijvoorbeeld met dat belachelijke theaterstukje van een ‘Insurrection’ van het Capitool op 6 januari jl. dat hen ten laste wordt gelegd. De spanningen lopen met de dag hoger op. 

De dood van de dertien militairen door toedoen (of op zijn minst ernstige nalatigheid) van de huidige president van Amerika is een druppel. Joe Biden en de Democraten komen aan ‘hun’ militairen, hun jongens. Hierover zijn Amerikanen minder verdeeld dan al die andere zaken die een splijtzwam zijn geworden: corona, klimaat, immigratie, censuur. Het door Democratische clubjes gefinancierde mediaplatform VICE wist zelfs vlak na de aanslag een artikel te plaatsen met de vraag “waarom zoveel mariniers neo-nazi’s zijn” (tweets van VICE daarover zijn later weggehaald wegens ophef). Donald Trump dook al gauw in een videoboodschap op om zijn condoleances en medeleven te betuigen. Het contrast kon niet groter zijn.

Twee presidenten

Amerika heeft strikt genomen twee presidenten. Eén die te dement en seniel is om één zin begrijpend op te lezen en één die doet alsof ie nooit is weggeweest. “Met mij was dit nooit gebeurd,” zei Trump over de aanslag in Kabul. Ik denk dat ook zomaar. En wie eerlijk is met mij. Want het wordt steeds duidelijker, dat het “fatsoen” desastreus uitpakt. Nou ja, voor de meesten toch wel? 

Alleen Maarten van Rossem vluchtte deze week nog openlijk in zijn anti-Trump lectuur. Zijn tweet: “Trump is in allerlei opzichten een tragische prutser. Ik heb wel twee boeken besteld over Trump. Die zit ik nu met een lichtgenoegen te lezen” had ie net zo goed op zijn eigen spiegel kunnen schrijven. De bekrachtiging van het narratief komt niet meer als vanzelf aanwaaien voor prutser-kenners, je moet wat meer moeite doen om in sprookjes te blijven geloven these days. Vrijdag vroeg een Nederlandse discjockey zich af of het iemand was opgevallen hoe warrig Biden doet. Hij meende het serieus geloof ik. Dit is wat een strikt dieet van linkse media met je doet.

De Democraten minachten hun eigen militaire troepen, omdat ze er in feite onder staan, om te beginnen in morele zin. En ze weten het. Ze komen niet opdagen voor tekst en uitleg na de aanslag en dagen van chaos, en áls Biden er staat kan hij de woorden niet vinden om een getroffen volk de verlangde reactie te geven. De boodschap dat “de daders er niet mee weg zullen komen” klinkt hol en krachteloos. Biden had de Taliban zelf een lijst gegeven met Afghanen die voor de Amerikanen hadden gewerkt. Dat helpt niet echt als je de leider van de vrije wereld moet voorstellen. Je moet het ze nageven: de Taliban hadden tenminste al lang door dat Biden een zwakke man is. Wij zogenaamd niet. Wij moeten doen alsof alles aan Trump lag/ligt/zal gaan liggen. Of erger: zien zwakte als een deugd. Omdat het makkelijker is incompetent te zijn met een media apparaat dat je nooit laat vallen dan te falen als leider.   

Banden tussen mensen moeten doorgesneden

Diep geïnvesteerd hebben de globalistische machten achter al die zwakte in het doorsnijden van de banden tussen mensen de afgelopen jaren. Liefde voor het vaderland, familiewaarden en menswaardigheid als norm hebben plaats gemaakt voor destructie van die dingen — als doel op zichzelf. Niet alleen in de Verenigde Staten trouwens, overal in het Westen moeten we de banden doorsnijden, en ruimte maken voor een narcistische obsessie met virussen, andersdenkenden en boven alles: gelijk hebben. Maakt niet uit wat de werkelijkheid opdient: depressie en eenzaamheid, economisch verval, oorlog, polarisatie, debiliteit. Iedereen moet deelnemen in een oneindig lange ‘ontgroeningsweek’, waarbij het zaak is de wereld ondersteboven te gaan zien en zo geen lijn meer te ontdekken in wat echt is en wat niet. In zo’n wereld geven we niet om dertien Amerikaanse militairen, of over de vernederingen die we als Westen moeten ondergaan door onze valse hoogmoed.

Nee, bij de Taliban zien ze Biden tenminste als zwakke man. De mannen in mijn land, in mijn Europa, mompelen dat ie tenminste niet zo erg als Trump is. Ze laten Angela Merkel, een vrouw, dicteren dat hun kinderen gevaccineerd moeten worden. Mark Rutte loopt op gympen en een vale spijkerbroek over straat op deze zaterdagochtend. Zonder dat mannen hem uitlachen. Wat zegt dat over ons ‘patriarchaat’, dat mannen hem nog altijd hoger op de rots laten zitten? Jongens voor het leven en lafbekken, gecastreerde deugers en pennenlikkers, brave ondernemers die hun hand ophouden. Hun politieke opvattingen zijn dezelfde als van hun vrouwen. En maar braaf meedoen met ‘de pandemie’ regels. De zwakte levert extremisme (elders) op, dat is de harde waarheid.

Werkelijke patriarchaat bij de Taliban

Lachwekkend is dan ook de claim dat vrouwen hiér in een patriarchaat zouden leven. Teveel macht bij mannen betekent minder macht voor mij, schijnt. Een beetje zoals veel geld in de zakken van de een, minder geld voor de ander zou betekenen. Het is de kinderlijke manier van denken over wereldse zaken die je nu overal ziet. Om mensen van kleur uit het “systemische racisme” te trekken, moeten we blanke mensen achter in de bus zetten. Het resultaat van dit denken blijkt een nachtmerrie. Het werkelijke patriarchaat is er bij de Taliban, omdat wij dachten wel zonder mannelijk leiderschap te kunnen. Totalitaire figuren maken misbruik van het vacuüm dat wij achterlaten, steeds weer. Tot we tot inkeer komen en een vuist maken.

Sietske Bergsma

Ik ben jurist/journalist en schrijf vrijpostig en grondig over de grote thema’s van deze tijd. Met belangstelling of plezier gelezen? Doe een donatie voor het vrije woord. Dank!