Armoede-fetisjism van de gevestigde macht loopt spuigaten uit

“Het lijkt wel alsof het volk slachtoffer is van een overheid die lijdt aan het Münchhausen-by-proxysyndroom. We worden ziek en ellendig gemaakt ter voldoening van een zieke behoefte.”

Probeer maar eens een half uur op je kop tegen een muur te gaan staan, waarschijnlijk val je binnen een minuut al om. Een samenleving op de kop, echter, blijkt dat standje niet alleen heel lang vol te houden, maar tilt er ook nog lachend een arm bij op en zingt er een liedje bij. Het is zelfs mogelijk ondersteboven meerdere fanfarebands te dirigeren en zo de onnodige maar pijnlijke situatie waarin we leven – armoede onder kinderen, wantrouwen tegenover instituten en algehele onzekerheid – te overschreeuwen. Met regenboogvlaggen bijvoorbeeld, drag queens die naar alle waarschijnlijkheid binnenkort op de Unesco Werelderfgoedlijst komen, ‘warme truiendagen’ en natuurlijk, vers uit de koperen blazers: ‘de boze elite-complottheorie’.

Die deed deze week veel stof opwaaien, omdat de AIVD volgens een laatste rapport een “ernstige dreiging” ziet in de “meer dan 100.000 mensen in Nederland die geloven in “een kwaadaardige elite die het volk wil onderdrukken”. De clown die dat voorlas spoot dikke foptranen van het lachen.

“Wat een gekke mensjes!” Maar het publiek sloeg vooral aan op het hoge aantal. Dat is bemoedigend, klonk het. “We zijn met veel!” Daar moest ik dan weer om lachen.

Het is een gekkenhuis waar we in zitten, en de waanzin overstemt al te lang en te vaak de realiteit van alledag, en die is ook dat we niet bestuurd worden door competente leiders, maar door pyromanen die overal een lucifer van maken en graag die waanzin orkestreren. Chaos als backdrop. Zelfs Tweede Kamerleden blijken nu volgens onderzoek op grote schaal (seksueel) wangedrag te plegen op medewerkers. De recente Thorbecke-lezing van Pieter Omtzigt is niets minder dan een lange grafrede voor de democratie. Maar Sigrid Kaag hijst de regenboogvlag alsof ze de Reichstag heeft terugveroverd op de ‘wie-zijn-die-mensen’.

Ik zou tegen de AIVD willen zeggen: het was nooit méér de intentie het volk te onderdrukken dan in deze tijd. Want die elite gaat nu zelfs zo ver het idee van elite te ontkennen, of het idee van onderdrukking zelf. Dan ben je als overheid wanhopig en kwetsbaar hoor. Dat je iets hardop toegeeft om het te kunnen psychologiseren als een waan. En hoopt dat mensen de geschiedenis vergeten zijn. Slim hoor, van de AIVD, maar in het loslippige gekkenhuis zegt ‘die elite’ inmiddels meer dan goed voor ze is (zoals dus met die 100.000 mensen, waar je dus best een nulletje meer achter kunt zetten). Ze willen natuurlijk het liefst iedereen voor gek verklaren, maar dan wordt het wat ongeloofwaardig.

Onderdrukken van de massa is in feite ook het wezenskenmerk van een elite: om ‘de elite’ te kunnen zijn moet er iets op afstand worden gehouden. En erbij willen horen vraagt een zeker offer, loyaliteit aan de groep, zoals bijvoorbeeld acteur Huub Stapel en journalist Charles Groenhuijsen afgelopen week deden, door als hoerenmadams verkleed in een tv-programma te gaan staan. Omdat het als “200 procent heteroman júist zo belangrijk is om alle mensen tegen je borst te drukken”. Hij bedoelde natuurlijk die enorme rubberen voorgevel waar Groenhuijsen ook nog in de kleedkamer mee op de foto ging. BN’ers onderdrukken zo ook een beetje zichzelf natuurlijk, met al dat vernederende gedoe, maar ze weten ook dat het publiek het nog veel erger heeft. Althans, dat denken ze.

Veel concreter en gegarandeerd complotvrij wordt die onderdrukking als we de nieuwste hobby van die “kwaadaardige elite” onder de loep nemen. Ik noem het hier maar even de armoedefetisj. De toenemende armoede en bestaansonzekerheid wordt niet alleen onder het tapijt geveegd, er lijkt ook een genoegen te bestaan over die ontwikkeling. Als ik de berichten uit Duitsland lees, waar nu weer een paar kerncentrales worden gesloten terwijl de economie instort, en er constant wordt aangestuurd op minder energieverbruik en minder gevarieerd eten, dan zie ik de ware aard van de linkse elite tot echte wasdom komen.

De armoedefetisj zie ik ook in het heffen van statiegeld op blikjes, waardoor je als een soort zwerver moet sprokkelen (om geld terug te krijgen wat je al hebt uitgegeven), en in de opmerkingen van D66 vorig jaar dat “elk huis wat extra gebouwd wordt, betekent dat we een extra gezin uit het buitenland kunnen verwelkomen”. Het zat in het karakter van de meeste coronamaatregelen waar de ellende en onzinnigheid van af spatte. Het is het spel met het volk: hoe gemakkelijk zijn we van moderniteit en comfort naar bibberen in een “warme trui” te overreden? “How low can you go?” heette een overheidscampagne. En hoe vertellen we het de mensen dat het door Poetin komt? Het is eigenlijk het Münchhausen-by-proxysyndroom waar de overheid aan lijdt. We worden ziek en ellendig gemaakt ter voldoening van een zieke behoefte.

Ik raak er niet ondersteboven van, want het is inmiddels zo doorzichtig als wat: de armoede zit in de eerste plaats bij hen. Dat je dit allemaal nodig hebt om nog wat voortduring of plezier uit je macht te halen, om te voorkomen dat de mensen sterk, weerbaar en wakker worden. Ja, dan snap ik best dat je kwaad bent, als elite. Kwaadaardig zelfs.

Met plezier gelezen en waardeer je mijn werk? Doe een donatie om deze website en content gratis in de lucht te houden, dank.