0 Items
€0,00

Krijgen wij weer lockdowns naar Chinees voorbeeld?

11 april 2022

Zonder een paar uur per dag buiten, het liefst met de handen in wat aarde, kan ik niet meer in de (online) wereld zijn. Want in die wereld worden Chinezen in Shanghai al ruim twee weken in hun flatjes opgesloten. Enige uitje: allemaal dagelijks in de rij om te testen. Een positieve test betekent quarantaine kamp. Doel: zero covid. Er gaan behalve beelden uit die kampen ook video’s rond van kinderen die van ouders worden gescheiden, huisdieren die op straat worden vermoord en in zakken gestopt alsof het karton-ophaaldag is. Het is duivelse wreedheid en barbaarsheid bovenop de in mijn hoofd al sterk gefragmenteerde ellende van de afgelopen twee jaar.

 

Bij elkaar geraapt is het niet meer te bevatten wat er aan idiotie en kwaadaardigheid over de wereld wordt uitgestort, wat de massa gelaten heeft geaccepteerd en wat er tegelijkertijd aan waarheid boven tafel is gekomen. Bijvoorbeeld dat China een bepalende rol heeft gespeeld in het witwassen van het idee van lockdowns zelf, via Westerse intellectuelen, wetenschappers en media. Gaan die nu allemaal het Armageddon tafereel in China veroordelen of opnieuw op de bandwagon? Staan wij aan de vooravond van zulke nieuwe lockdowns en maatregelen?

Ik ga er inmiddels vanuit dat we dat zouden accepteren, en al helemaal ‘de mildere variant daarvan’ (want snel gevulde kinderhand) omdat de praktijk dit heeft uitgewezen. Waar moeten we ons op voorbereiden? Is wat we in China zien de nieuwe shock and awe methode, maar dan niet ten aanzien van een gevaarlijk virus maar de staatsmacht zelf? Het heeft er alle schijn van.

U mag gratis verder lezen. Dat blijft ook zo. Deze website is wel afhankelijk van uw donaties. Steun ook vrije journalistiek in deze tijd van het Nieuwe Normaal. Wat normaal is bepalen wij samen. Dat begint op plekken als deze. Dank voor uw bijdrage onder het artikel.

Dit keer zijn we voorbereid toch? We laten ons niet weer foppen door ‘wetmarkets’, ‘the science’ en angstbeelden uit China en Italië? Als we Marion Koopmans, Ernst Kuipers en Hubert Bruls moeten geloven “komt er nog een hoop op ons af” waar “de gereedschapskist” voor nodig is. De hamer met name. Buurland Duitsland slaat na het mislukken van de verplichte vaccinatiewet afgelopen week een beschuldigende, agressieve toon aan: “nu krijgen jullie een zware herfst te verduren,” zegt de minister van Volksgezondheid Karl Lauterbach. Niet vanwege het virus, maar ons gedrag: de weigering het Nieuwe Normaal gedwongen te ondergaan. Terugkeer van mondkapjes, afstandsregels en quarantaines zijn zo onze ‘keuze’ per definitie.

Naïef zijn we niet meer, en wie nog gelooft in al die maatregelen is ofwel gehersenspoeld en murw of zit vuistdiep in het moeras van leugens en dreigende aansprakelijkheid daarvoor. Vergeet niet dat veel wereldleiders en zogenaamde experts en profiteurs in dit stadium hun huichelachtige hachje moeten redden boven alles. De waarheid is ook dat ze het voor een tribunaal niet zouden overleven.

Escalatie van de werkelijkheid ter bescherming van gefabriceerde realiteit, ook (de interpretatie van) de oorlog in Oekraïne lijkt hierdoor gemotiveerd. De doden zijn in sommige gevallen heiligen in dienst van het narratief, maar meestal slechts statistieken, zoekgeraakte namen, collateral damage, slachtoffers die aan de verkeerde kant van ‘de oplossing’ staan, ongevaccineerden bijvoorbeeld. Over de (over)sterfte door vaccinaties gaat het in de media al helemaal niet.

Maar dan komt dus het ergste, de realisatie dat het middeleeuwse lockdown beleid van de Chinezen de blauwdruk was voor het onze  (lees ook het magnifieke boek van Michael Senger hierover). Dat dit beleid door de New York Times bij aanvang geprezen werd en dat vooraanstaande Westerse experts openlijk blij verrast waren dat ze zulke autoritaire maatregelen er zo makkelijk doorheen kregen, moet ons alarmeren. Er was geen scepsis en er is geen reden die alsnog te verwachten.

De doden in de straten van Wuhan bleken nep. Het ‘succes’ van de lockdowns eveneens een fictie. De disproportionele rol die experts (bij ons het RIVM en het OMT) speelden in de normalisatie van lockdown maatregelen is achteraf gezien verbijsterend. De tegenbewijzen stapelden zich op, net als de schade van de maatregelen zelf, die niet of nauwelijks werden meegewogen in de keuzes om ‘op slot te gaan’. Alternatieven voor lockdowns (‘haal die prik’) bleken ook tijdelijke zoethoudertjes.

Alleen in totalitaire regimes wordt ‘wat niet werkt’ toch doorgezet. Omdat er iets anders ‘werkt’. Dit laatste is voor de massa nog altijd niet te doorgronden. Ze verbazen zich hooguit, zijn stilletjes radeloos of blijven geloven in de oppervlakkige probleemstelling die het redden van levens voorop lijkt te stellen. Niets is minder waar. Het enige wat heeft gewerkt is controle over bevolkingen krijgen, middels angst, digitale ID’s, psychische afhankelijkheid en isolement.

In China doen ze opnieuw wat dus voor dat doel werkt, namelijk een strenge lockdown, en dit keer gaan ze nog een paar stappen verder en zijn de beelden voor het eerst authentiek en verifieerbaar. Vermoedelijk is de boodschap aan de rest van de wereld dat hun eerder geprezen effectieve aanpak opnieuw de stempel van goedkeuring verdient. Negatief over China berichten is voor de meeste mainstream media instituten al jaren geleden onmogelijk gemaakt. Wat we waarschijnlijk gaan zien is dat de maatregelen, ‘uiteraard niet zo erg als in China, maar wel noodzakelijk’, als het compromis worden voorgesteld. Wat nog toelaatbaar is wordt zo steeds verder opgerekt.

Er is een directe link tussen China’s CCP en de promotie van lockdowns in het Westen in 2020. Vergeet niet dat lockdowns en quarantaines tot de uitbraak van COVID-19 niet werden erkend door gezondheidsorganisaties. Zelfs de WHO (die later bijdraaide) schreef dat “forced isolation and quarantine are ineffective and impractical”. In 2015 bezocht Xi Jinping in Engeland tijdens een vierdaags bezoek maar een universiteit: Imperial College London. Daar sprak hij over nanotechnologie, bio-engineering en publieke gezondheid. De president van de universiteit, Alice Gast omschreef Imperial als “China’s beste academische partner in de wereld”.

Neil Ferguson, hoofd fysicus bij Imperial bleek die partnerrol in februari 2020 met glans te vervullen. Hij maakte een model waarin hij voorspelde dat er in oktober 2020 al 500.000 mensen aan COVID-19 zouden zijn overlijden in Engeland (en 2,2 miljoen in de VS). Tenzij het Chinese beleid zou worden gevolgd. Dat niet alleen, Ferguson presteerde het ‘bewijs’ aan te leveren voor het succes van de lockdowns in China. Hij kon met geen mogelijkheid weten of er inderdaad geen nieuwe gevallen meer bij waren gekomen medio maart in China (zoals werd beweerd). Hij was meer geïnteresseerd in “getting away with it”, het invoeren van draconische, totalitaire maatregelen die de massa als geheel in hun bestaansrecht zou raken.

Wij weten teveel en zij hebben geen grip op het script, dus valt het uiteen in overdrijving en downplaying tegelijk. Er is nog niets aan de hand, maar het wordt heel erg! Ons wereldtoneel is daarom (maar ook om andere redenen) een filmset waar momenteel ook de behind the scenes én making off’s worden uitgezonden. De sterren en politieke spelers lopen in en uit het beeld, het verschil niet meer kennend tussen de echte wereld en die van hun eigen kliek en fantasie. Zelensky laat zich fotograferen tijdens het fotograferen tussen oorlogsdecor, laat het niet aan de verbeelding van mensen meer over hoe hem te zien. De COVID cult draagt geen mondkapjes in de film maar wel daarbuiten, en China gaat full totalitair playbook. In de strijd om zieltjes is niets meer wat het lijkt, maar staat evengoed alles op het spel.