Reijmer vs. Boomsma – De aanval op het moederschap door vrouwen zelf is een triest hoofdstuk in onze emancipatie

Wonen in Duitsland leidt niet zodanig af van Nederland dat ik Romy Boomsma, echtgenote van Arie, niét op Instagram volg. Ze is jong (28), heeft een man met een veelzijdige carrière en samen hebben ze twee beeldige kinderen – waarvoor ze thuisblijft ’totdat ze naar school gaan’. Ze prijst haar 71.000 volgers allerlei producten aan – van draagdoeken, tot babylotion en wiegjes. Sylvie Meis en Doutzen Kroes doen dat ook, maar dan met bikini’s of sieraden. Ieder z’n ding.

Maar niet volgens de faux-feminists!

Ik vroeg me al een tijdje af hoe lang het zou duren totdat de kift er met vlammen uit zou slaan bij Nederlandse vrouwelijke columnisten. En ja hoor. Loes Reijmer van de Volkskrant  – zelf zwanger, maar gaat straks “wel gewoon weer aan het werk” – heeft geen goed woord over voor Romy. Koortsachtig jaloers legt ze het probleem eerst bij hoe Romy producten aanprijst. Loes doorziet haar, terwijl er niets te doorzien valt, maar het frame dient een hoger doel. Van Loes moet Romy de vrouw-onvriendelijke bitch worden die ze niet is.

Loes ‘vreest’ dat Romy een bepaald ‘soort moederschap propageert’. Ze helpt de emancipatie niet, met haar boodschap van ’totale opoffering’ en blijk van ‘oermoederschap’. Ze ontwaart een vorm van anti-modernisme waar Loes’ ogen van ‘gaan rollen’. Wat een laag-bij-de-grondse kritiek is dit.

Ik weet waar dit over gaat: de bejubelde, openlijke opoffering in Nederland voor alle andere dingen, behalve je kinderen. Liever werken voor de overheid dan je baby van 6 maanden! Het idee van gelijkheid is belangrijker dan de werkelijkheid. Echt ‘werk’ is weg zijn van je kinderen, kolven in bezemkasten van KPN/ABN/OHRA-gebouwen. Je haasten naar huis, koffers met geld naar de kinderopvang brengen. Werksters betalen.

‘If I suffer, you suffer‘ is ook het adagium van Loes. Deze boodschap ontving ik  van mijn omgeving precies zo, hoewel ik het destijds (zeven jaar geleden) niet helemaal kon plaatsen. Ik was hoogopgeleid, had een baan als advocaat, zat drie uur per dag in de auto of trein, minstens 9 uur op kantoor. Ik had een zware operatie achter de rug gehad, waar ik onvoldoende van hersteld was voordat ik zwanger raakte en eenmaal doordrongen van het feit dat mijn lijf niet alles kon, besloot ik een stapje terug te doen.

Toen mijn zoon geboren was begon ik weer wat te netwerken, dacht aan een schrijfcarrière, iets wat op de lange termijn te combineren was. Ik vertelde daarover bij vriendinnen en kennissen maar het was nooit: ‘neem je tijd’, ‘wat fijn dat je die luxe hebt’. Scheve gezichten en afwijzing domineerden. Ze namen het me tegelijk kwalijk dat ik opvang regelde voor twee dagen. ‘Je werkt immers niet’. Dat ik niet de luxe van ouders in de buurt had, maakte geen verschil. If I suffer, you suffer.

(Alleenstaande) vrouwen die op het randje van een breakdown leven krijgen de meeste lof. Want in ieder geval ‘geëmancipeerd’. En nog meer lof gaat naar degenen die het taboe op moederschap het beste bewaken. Vrouwen met goedverdienende partners doen alsof hun webwinkel, yogaklas of cursus Spaans een heuze carrière is waar iedereen in het gezin van afhankelijk is en vrouwen die echt de eindjes aan elkaar moeten knopen doen alsof ze ervan genieten. Het is onoprecht. Ik sprak er laatst met columniste Naema Tahir over. Zij offerde vier jaar van haar tijd voor haar dochter – en niet voor een illusie van ‘nodig zijn’ in de samenleving. Zij koos tenminste.

De irrationaliteit heerst. Vrouwen vinden het geen discussie waard of 1.200 euro opvang in de maand die deeltijdbaan wel waard is. (‘Ik werk voor mijn plezier’ – alsof een man zoiets zou zeggen). Vrouwen vinden het geen discussie waard of we niet misschien de verkeerde mannen kiezen en/of te laat met kinderen beginnen en daarom de beste jaren van ons werkende leven (30-40 jaar) in de knel komen. In de plaats daarvan gaan we parttime werkende vaders promoten en het delen van taken. Om het allemaal nog nodeloos ingewikkelder te maken.

Romy Boomsma is een slimme meid. Ze is jong, heeft vast nog wel de nodige ambities, maar vertrouwt op haar omgeving en haar keuzes.

Er is helemaal niets mis met oermoederschap, of het propageren van thuisblijven als ‘werkbare’ optie. En ‘anti-modern’ is het al helemaal niet. Omdat moderniteit nooit mag gaan over het ontkennen van de waarheid over waar vrouwen graag zijn: bij hun kinderen. Niet jarenlang misschien, maar zeker de eerste tijd. De jaloezie over moederschap zal anders op een pijnlijke manier steeds blijven bovendrijven. En oog en in oog met mooie plaatjes ervan op Instagram tot explosieve uitbarstingen leiden.