0 Items
€0,00

‘Picknicken tegen de AfD’ – Een liefdesaffaire met de gemeenschappelijke vijand

20 juli 2018

Ik zag het in mei met eigen ogen: feestvierende jongeren die in Berlijn de Duitse rechts-‘populistische’ partij AfD gingen ‘wegbassen’: met muziek en feesten overstemmen. Eerst stonden ze achter hekken uitzinnig te schreeuwen naar demonstranten voor de Brandenburger Tor, later toen ik via Tiergarten met mijn fiets aan de hand op weg naar huis ging, dansten ze op muziek die uit allerlei hoeken leek te komen.

Sommigen leken in trance, met hun ogen dicht cirkelden ze om elkaar heen. Of ze zaten op kleedjes met vrienden, drank en sigaretten. Woodstock lookalike, maar dan zonder podium of artiesten om naar op te kijken.

Het podium en de artiest is de gezamenlijke haat voor rechts, voor wat zij als een bedreiging in hun bestaan zien: het intolerante, racisme, de polarisatie, ongelijkheid, xenofobie, etc. etc. En zij? Zij vertegenwoordigen al dat andere, het vrijgevige, van emoties overlopende verlangen naar een betere wereld, de ultieme samenhorigheid. 

Nu hebben afgelopen week in Baden-Würtemmberg 400 demonstranten een gezamenlijke ‘picknick tegen AfD’ gehouden. Dit past helemaal in de behoefte om een ‘Zeichen zu setzen’ (boodschap af te geven) met posters waarop ‘Nazi’s raus’ staat. De voorzitter van de Linken in Ravensburg, Enes Muric, vertelde in de media dat het zich ‘loont om je tegen AfD te verzetten, omdat ze bestaan uit demagogen en racisten’ 

We houden daarom een internationale picknick, zei hij, met muziek en speeches. ‘Maar vooral willen we een gezamenlijk feest vieren’. Alsof de oorlog al gewonnen is.


De stelling dat AfD bestaat uit demagogen en racisten kun je best overeind houden, met argumenten en voorbeelden, lijkt mij. Om zo het mogelijke gevaar wat van die partij uit gaat te analyseren.

Niemand in Duitsland doet dit. Uitspraken van partijvoorzitter Alexander Gauland en Alice Weidel worden natuurlijk breed uitgemeten, maar niet anders of constructiever dan die van Angela Merkel of rechts-liberaal Christian Lindner. Het is voor de doorsnee Duitser niet te volgen wat de AfD anders dan een nagel aan de doodskist van links ís, wat voor concreet dreigement het voor de democratie oplevert.

Ik ga niet opschrijven dat picknicken tegen AfD geen ‘zin’ heeft. Dit lijkt me zo overduidelijk dat het geen aandacht behoeft. Interessanter vind ik de ‘zin’ die linkse ‘demonstranten’ als vanzelf ontlenen aan hun ‘protest’.

Het is een anti-protest in de kern. Nog nooit zag ik zoveel genot, blijdschap en zingeving als bij het haten van een paar duizend provinciale Duitsers met vlaggen. Haat verbindt. Angst niet. Angst werkt verlammend, ontregelend. Ik zie geen angst. Of echte bereidheid iets te veranderen als dat wel zo was.

Veel liever zien ze de AfD als een noodzakelijk schakel in hun zoektocht naar zingeving. Zonder gemeenschappelijke vijand die je niet werkelijk hoeft te vrezen blijkbaar geen Liefde.