Onze sprookjeswereld valt uiteen – Blijkbaar was er ‘Trump-crazy’ voor nodig om een groter Crazy te bestrijden

Eindelijk is iedereen het unaniem eens: Donald Trump gaat alles kapot maken wat we koesterden: de vrede en veiligheid op aarde, onze hypermorele identiteit, onze persoonlijke relaties, de NAVO, de EU, de VN, de bakermatten van goedheid en voorspoed! Verschrikkelijk.

Zo verschrikkelijk dat niets doen -opnieuw- geen optie meer is. Er worden luchtballonnen in de vorm van baby-Trump opgelaten (hadden we in 1940 maar zo’n baby-Hitler gehad!), vergelijkingen met 9/11 gemaakt, katten verenigt, golven van berichten in CAPSLOCK geschreven over de tienvoudige ‘verrader’ die de president van de Verenigde Staten is. En omdat Trump ‘Alles’ kapot gaat maken, is het logisch dat er reddingsboeien worden uitgegooid naar de burgers in de vorm van ‘Resist’-campagnes en soundbites die iedereen in elk gezelschap kan gebruiken, zoals ‘Trump is geen diplomaat’ (die hoorde ik gisteren twee keer op de markt) of ‘hij is een seksist en een racist’ (ontelbaar vaak gehoord). Alles om mentaal boven water te bijven en niet over de inhoud te hoeven praten.

Want feit is dat er – ondanks Trumps schaamteloze, narcistische vertoningen (na 20 maanden nog steeds breaking nieuws) – nog niets apocalyptisch is gebeurd. Verre van. Ik voel eerder een vreemd soort optimisme door al gekte heen breken, door de deug-dam die onvermijdelijk gaat breken. Een onvrijwillige exodus van het Westen uit de politieke Efteling lijkt op handen. Misschien dat er ‘Trump-crazy’ voor nodig was om een ‘groter Crazy’ te bestrijden, dacht ik laatst.

Groter Crazy dekt de lading behoorlijk als je ziet hoe mensen met hun virtuele reddingsboeien om in voortdurende fight- or flight-modus staan en met ogen als schoteltjes elke rationele uitleg over wat er aan de hand zóu kúnnen zíjn blokkeren – ook als het goed nieuws is over de economie, de geopolitieke verhoudingen en het afbreken van die eeuwige, holle ‘internationele rechtsorde’ retoriek zonder resultaten. Maar voorlopig: niets komt binnen, het einde is nabij – het goede nieuws ís hun slechte nieuws. Verslaafd aan dagverse politieke horror (‘kinderen in kooien, grab ‘em by the pussy’, Hitler-nazi-minnaar van Putin’) wordt een aanhoudend sadistisch ritueel opgevoerd door elite en media die smachten naar een door de CIA gesponsorde coup. Maar steeds weer waait het over.

Wie heeft er ooit zoiets gezien in zijn leven? Ik niet. Je kunt zeggen, niets is wat het lijkt, maar dit slaat alles. De botsing van twee wereldbeelden – Idealisme en Realisme – is in alle hevigheid aan de gang (zoals Uri van As zo treffend analyseert in zijn artikel). Het Idealisme dat in het tijdperk Obama officieel in overdrive ging (hij kreeg op voorhand de Nobelprijs uitgereikt, want ‘de poorten naar het Paradijs zouden nu echt opengaan’), zorgt er in aanraking met tegengestelde krachten voor dat het Westen momenteel hallucineert over de realiteit. Hoe moet je het anders noemen? Ik ben vaak stomverbaasd hoe onzichtbaar veel dingen zijn voor mensen. 

De hallucinatie wordt versterkt door media die verdienen aan drama. En aangezien hun (oprechte) geloof in het gevaar van ‘Hitler-Trump’ geen bodem kent qua overdrijving blijft de kassa rinkelen. Totdat het geloof finaal botst op de realiteit, die alsmaar niet in hun voordeel uitwerkt. Maar zowel NOS, Nieuwsuur en kranten hebben geen zicht op de muur, op wat er zich afspeelt. Ze kunnen niet meer uit de rijdende trein stappen. Maar een trainwreck zal het worden, zonder meer. 

Hoe kan ik dit zo stellig zeggen? Ik bestudeer alles wat los en vast zit, en na wat rustpauze dook ik een paar dagen onder in de wereld van de mainstream berichtgeving over de Trump/Putin summit in Helsinki (in het licht van voorgaande ontmoetingen met wereldleiders). Ik kan het verder alleen maar omschrijven als een pijnlijke, masochistische anticipatie van de ultieme verschrikkelijke gebeurtenis die eindelijk tot de impeachment van Trump zal leiden (was deze summit ‘em nou eindelijk??). De focus ligt vrijwel nergens bij de optelsom van Trumps wapenfeiten tegenover zijn politieke missers. Wie die focus wel heeft wordt met hyper-emoties lastig gevallen. Een mooi staaltje ‘Trump Derangement Syndrome (in de volksmond al TDS)‘ zien we hier bij journalist Wolf Blitzer in reactie op de Republikeinse senator Rand Paul:

Het is wat je kunt noemen een verlangen naar het ergste (‘Oorlog met Rusland’) om het Grote Gelijk alsnog nieuw leven in te kunnen blazen. Het is het gedrag van een alcoholist die de bodem van zijn ellende zoekt uit zelfmedelijden – omdat hij vast zit, wanhopig is, te lang geïnvesteerd heeft in de leugen (‘met mij is niets mis’). Trump-haters en de hallucineerde media zijn net als alcoholisten. Het Obama-elixer is echter niet meer voorradig. De totaalontkenning van hun eigen problemen blijft over. En de absurde zelfoverschatting die ermee gepaard gaat:

CNN-journalist Jim Acosta: “It was astonishing, just astonishing, to be in room with the U.S president and with the Russian president on this critical question of election interference and to hear the president of the United States retreat back to these talking points about DNC servers and Hillary Clinton’s emails when he had a chance, right there in front of us, right there in front of the world to confront Vladimir Putin and tell him to stay the hell out of American democracy, and he just didn’t do it.”

Een journalist die in feite eist (of: verwacht) dat Trump iets gaat doen alleen maar omdat hij het ‘astonishing’ vindt dat de wereldleiders bij elkaar zitten. Hij hallucineert dat Trump en Putin, hier recht voor zijn neus, aartsvijanden zijn.  Dus het gevolg is: Trump ís Putin. Dat moet immers wel.

Ook in Duitsland is het einde van de wereld in zicht. Trump wordt afgebeeld als Putin (ook Time Magazine maakte van hun beider gezichten één), als ‘eerste aap’ en er verschijnen artikelen over zijn ‘drievoudige verraad’, bovenop de algehele copy/paste berichtgeving over hoe gevaarlijk Trump is. En in Nederland overheerst standaard de lacherigheid van Charles Groenhuijsen, Jinek (“maar hoé kan dit dan, haha?”) en andere ja-knikkers. Lachen is ook een soort huilen denk ik altijd maar.

En dan was er nog de reactie van Garry Kasparov die de summit ‘the darkest hour in the history of the American presidency’ noemde. ‘Darker’ blijkbaar dan de bom op Hiroshima en Nagasaki! Ook tal van andere prominenten roepen op tot ‘actie’ vanwege de ‘national security emergency!’

The story behind TIME’s President Trump and Vladimir Putin ‘Summit Crisis’ cover https://t.co/erFmMT8bH1

— TIME (@TIME) 20 juli 2018

Nu komt het, want het leuke – of bijzondere – is, ze hebben het allemaal bij het rechte eind, want wat iedereen voorvoelt (maar verkeerd duidt) is inderdaad het einde van een tijdperk, van: ‘Alles’. Dat levert kortsluiting op, en niet zo’n beetje ook.

In een progressieve, globalistische droomwereld zonder weerstand van buitenaf konden feiten decennialang moeiteloos hun meest logische positie innemen. Immigranten naar Europa? ‘Verrijking’. Hoofddoeken voor moslims? ‘Emancipatie’. Militair ingrijpen? ‘Vredesmissies’. Afpersing door het Midden-Oosten? ‘Ontwikkelingshulp’. En later: Kinderen afzonderen van ouders? ‘Hitler!’ Een conservatieve hoge rechter aanstellen? ‘Witte suprematie!’ Het wordt steeds lastiger, zoals je merkt, met iemand die weerstand niet schuwt.

Feiten die Trump ontlasten of in een ander daglicht plaatsen, zoals wanneer hij zwarte Amerikanen gratie verleent, of het ouders-met-kinderen-beleid aan de grens wijzigt, halen het script niet. Feiten die irrelevant zijn (Melania droeg hakken bij een herdenking! Ivanka knuffelt haar zoon terwijl er kinderen zonder ouders zijn op de wereld!) worden er als decorstukken bijgesleept. Geen woord over zijn positieve resultaten tot nu toe.

Ze zien wel de 2D-werkelijkheid van poppetjes, besprekingen, woorden, plekken en sporadisch wat context en omstandigheden – omdat je die nou eenmaal niet niét kunt zien. Waar momenteel de collectieve hallucinatie optreedt is waar die 2D-werkelijkheid mentaal in contact komt met het idealistische paradigma van een goedaardige wereldorde, een droom die met genoeg Westerse onderdanigheid en cultuurrelativisme waarheid had moeten worden. Een droom waar we, meer dan ik doorhad, blijkbaar zo door bevangen waren dat een hele elite er een toren van Babel op heeft kunnen bouwen.

In de dagen voor de Trump/Putin summit in Helsinki, hebben de anti-Trumpers, de ‘Resistance’, elke wapen tevoorschijn gehaald om de westerse massa’s op te slokken in een volgende golf van anti-Putin-Nazi retoriek. De ‘Trump is a Russian agent’ hysterie was het meest populair. De New York Times produceerde daarnaast een korte, grafische porno clip waarin Putin en Trump als homoseksuele minnaars worden afgebeeld. Homofobie is geoorloofd in tijden van Oorlog, blijkbaar. Homo-nazi-hitler affaires moeten compenseren voor het uitblijven van dat ultieme bewijs van ‘collusion’, van ‘verraad’ en verdorie, het afpakken van de droom!

Artikelen over hoe Trump waarschijnlijk al ‘een spion voor Rusland was sinds 1987’, vinden hun weg naar opiniekaternen en tv-buizen alsof het de normaalste zaak is. Journalisten die vrijwillig afreizen naar Rusland worden ‘agenten van Trump en Moskou’ genoemd. ‘The Resistance’ gaat steeds verder. Trump wilde de Britse diplomatie ‘vernietigen’, las ik. Engeland maakte zich op voor de ‘grootste demonstratie in Britse geschiedenis’. Een hilarische aanname, gezien de krekels die de mainstream media lieten horen tijdens de demonstraties onlangs voor de vrijlating van rechtse volksheld Tommy Robinson. Hier waren zeker duizenden bij aanwezig. Bij het oplaten van baby-Trump nog geen vijfhonderd.

Vrijdag stuurden de Amerikaanse inlichtingendiensten waarschuwingen uit van ‘pogingen om Amerika te ondermijnen’ (door de Russen) met 9/11-schaal “cyberaanvallen”. Directeur van de nationale inlichtingendienst Dan Coats verklaarde persoonlijk tegenover de Associated Press dat de kleine “Imminent Russian Attack” lampjes op zijn bureau allemaal “roodgloeiend” staan. Ook voor een cyberaanval op banken wordt gevreesd. Alle bankrekeningen (behalve die van de Russen uiteraard) zullen worden weggevaagd. Het Mueller-rapport, waaruit zou blijken dat Russische spionnen de campagne van Hillary Clinton (die president had moeten worden) vernietigde door haar emails te stelen, was aanleiding om op te roepen de summit van Trump met Putin te annuleren. Nee, geeist werd er, dat Trump zijn schaamte tegenover de wereld liet zien en dat hij moest toegeven dat hij niet de rechtmatige president van de Verenigde Staten is.

Trump ging wel. En nu komt Putin deze herfst op liefdes-visite naar Washington. En het zou nog lang onstuimig blijven in de media. Want geen enkele voorspelling zal uitkomen, totdat de droom definitief voorbij is.