‘Klimaatpsychologie’ – Wie niet boos is moet bang zijn

‘Vergaande politieke besluiten witwassen via de ziel, zodat wij de dragers van die besluiten worden’

admin

Een item van de NOS. Ik kijk naar een vrouw die in een huiskamer bij een groep klimaatpsychologen vertelt dat ze haar kinderen zo graag tomaatjes en komkommertjes geeft, maar dat die allemaal in plastic zitten! Het dilemma – een gezond kind of de boze toorn van de klimaatgoden – is een meeslepend thema waar de klimi-clowns wel raad mee weten. ‘Laat Floortje Dessing maar de wereld over vliegen, dan kunnen wij het vanaf de bank allemaal bekijken en hoeven we er zelf niet heen,’ schreef psycholoog Roos Vonk of Twitter.

Voelen en ervaren vanaf ‘De Bank’ is sowieso het beste voor iedereen, want voor het altaar van NPO en Netnix krijgen we precies de juiste dosering kalmeringsmiddelen toegediend.

Sommige patiënten in kliniek Nederland krijgen echter bijwerkingen van alle propaganda: ‘kopzorgen’ heten die. Ze klagen over vliegschaamte, en nu las ik ook over ‘douchehuiver’. Ik voelde onmiddellijk medelijden met mensen die douchehuiveritus hebben. Wat is een schoon gewassen gevoel als je je vies en schuldig voelt van binnen? Precies, dat heeft geen enkele zin. Maar, zegt de dokter bij de NOS, er is hulp beschikbaar die je trance verdiept en je schuldgevoelens inzetbaar maakt voor de goede zaak.

‘Wie niet slim is moet sterk zijn.’ Das war einmal. Nu is het pompen of verzuipen: wie niet boos is moet angstig zijn. Gekwetst en depressief: de nieuwe standaard voor ‘gevoel’. Erken je ‘witte’ privileges, je voetafdruk, pas je aan ‘aan de tijd’, biecht op en steek anderen ermee aan. Laat je niet verleiden door argwaan, eigen gedachten en feitenonderzoek: ‘voél!’

Boos of bang, het zijn twee kanten van dezelfde medaille. Wie niet boos is over de hoge rekeningen en de leugens (daarover) van kabinet en media, wordt als vanzelf angstig gemaakt. ‘Boze mensen’ kun je sociaal isoleren als ‘ontkenner’ of ‘klimaatracist’ – bange mensen door ze geestelijk naar binnen te jagen, op zoek naar het bange klimaatkind. Beiden naar een hulpeloze toestand die ons vleugellam maakt en een normale omgang met elkaar onmogelijk. Want normaal is nadrukkelijk niét de bedoeling.

Om het theater van de elites door te kunnen laten spelen worden de vergaande politieke en mondiale besluiten witgewassen via onze zielen, zodat wij de dragers van die besluiten worden en we ze internaliseren als de onze. Hevige emoties worden aangemoedigd, versterkt en verspreid. Scepsis afgestraft.

Zelfs een doodgewone zonnige dag is niet meer aan mij om over te oordelen. De weerman doet op de radio en de tv een weersvoorspelling van mijn ziel, nog voordat ik goed en wel de deur uit ben en met tegenwind op de fiets zit, maar straks in de zon op een terras. ‘Nog even doorbijten’ stond er in een screenshot van weerman Marc die iemand mij doorstuurde. Doorbijten door wat? Ik loop naar het raam. Oh ja, mijn gevoel.

Klimaatreligie is de ultieme symbiose tussen de moderne god van de vooruitgang, van wetenschap en realisme, en de god die ons vrees aanjaagt, die over ons lot beschikt en de hemel reserveert voor zij die geen tomaatje en komkommertjes in plastic kopen. En het is BIG business.