Hoorzitting Brett Kavanaugh was geen welles/nietes over een aangerande vrouw maar een strijd om het behoud van rechtsstaat en vrije samenleving

Het is onmogelijk om niet over de hoorzitting van Brett Kavanaugh en Christine Blasey Ford te schrijven, over wat ik gisteren op mijn laptop in bed bekeek. Niets minder dan een climax in een wekenlange demonische dans van kwade krachten die zich in steeds gekkere gedaantes en met steeds minder scrupules – een weg naar het hart van de Amerikaanse politiek en rechtspraak (de Senaat, de Supreme Court) probeerden te boren en de alleenmacht te heroveren. Maar die krachten werden gestopt, voor even. De Kavanaugh-kakofonie in de media over ‘slachtoffers geloven’, de mening van ‘porn lawyers’, Trump en iedereen zijn moeder’ botste ineens op een muur en vanaf die muur werd zowaar teruggeschoten, met geluiden uit de verte, komend vanachter politieke poses en formaliteiten en trucjes en spelletjes en rollen. De verklaring van Kavanaugh en zij die hem steunen waren niets minder dan levenskrachten, meer dan een ’emotionele’ verklaring van één man. Het was een strijd tegen onrecht zelf, tegen willekeur en desintegratie van een rechtssysteem, dat een eerlijk proces zou moeten waarborgen en mensen niet overlevert aan de waan van de dag. Gisteren bulderde het: “Boy, jullie (de Democraten, red.) willen de macht. God ik hoop dat jullie het nooit krijgen. Ik hoop dat het Amerikaanse volk jullie bedrog doorziet.”

Senator Lindsey Graham zei na het eerste deel van de hoorzitting van Brett Kavanaugh verder: “This is the most unethical sham since I’ve seen in politics. And if you really wanted to know the truth you sure as hell wouldn’t have done what you have done to this guy.  (…) Boy, y’all want power, God I hope you never get it. I hope the American People can see through this sham. That you knew about it (de beschuldiging, red.) and held it (…) This is going to destroy the ability of good people to come forward because of this crap. To my Republican colleagues: if you vote ‘no’ you are legitimising the most despicable thing I have seen in my time in politics.”

Het gebeurt in Amerika Sietske, heb je niets beters te doen? ‘Oersaai’ vond Bart Nijman de hoorzitting op Twitter. Dat mag, maar ik zie iets anders. Ik heb niet mijn hele jeugd Disneyfilms gekeken (met hun diepe wijsheden), rechten gestudeerd en dertig-nog-wat-jaren in tal van landen en plaatsen geleefd om zonder krimp, in een mum van tijd (het voelt als een paar maanden) mee te gaan in de grote omwenteling van deze tijd: dat de waarheid is wat een zekere groep mensen wil dat het is, en dat we moeten geloven wie als geloofwaardig geldt  – vrouwen, van een bepaalde politieke kleur, op een bepaald moment, vlak voor de nominatie van een opperrechter bijvoorbeeld. En dat terugvechten niet mag en dat je maar beter kunt zorgen zelf niet het bokje te worden.

Een omwenteling die ook in Nederland gaande is, waarin inmiddels zelfs het idee van een verdediging tegen aanklachten wordt gewantrouwd, veroordeeld en beschimpt, bleek gisteren. Niets behalve de volledige overgave aan de religie van #metoo (weet ook Ian Buruma sinds kort) is goed genoeg, en aangeklaagden moeten gedwee hun lot ondergaan. Doen ze dat niet, ook al zijn ze onschuldig, dan wordt de dehumaniserings-machine op ludicrous mode gezet.

Die directe aanval op de Democraten is opmerkelijk. Hoe boos hij ook is op Democraten, je wil als rechter van het Supreme Court voorkomen als partijdig over te komen. Maar goed, die grens had hij al gepasseerd toen hij Fox News uitkoos om zijn verhaal te houden. https://t.co/d3bXwwNodL

— Arjen van der Horst (@arjenUSA) 27 september 2018

Arjen van der Horst heeft op de School voor Journalistiek ooit iets geleerd over ‘de onpartijdigheid van rechters’ – vlak voordat de hersencellen op waren. Toen kwam dit en viste hij het op. Deze NOS-correspondent vond het wel goed klinken: het idee dat Kavanaugh ook rechter over zichzelf moet zijn, of zoiets. Het zou pas gek zijn als hij niét partijdig was, maar hé, het is 2018, #metoo enzo.

Ander commentaar was dat Kavanaugh’s verdediging ‘te emotioneel’ was (te wéinig emotie was eergisteren en is overmorgen weer ‘toxic masculinity’ maar dat terzijde), en ‘kwaad’. Niets verder over de pagina’s ontlastend bewijs die Kavanaugh zorgvuldig voorbereid had, waaronder een jaar lang agenda en kalender analyse. En de bereidheid om aan alles mee te werken. Alleen niet aan het FBI-onderzoek dat journalistiek lichtgewicht Wouter Zwart e.a. toch wel het beste leek”. Vanuit dezelfde gedachte: Kavanaugh moet zich maar laten chanteren en zijn plek als rechter opgeven om zijn onschuld aan te tonen. Journalisten gaan compleet mee in de 2D-versie van de werkelijkheid. Waarin geen verbindingen tussen feiten worden gelegd, geen 3D plaatje wordt gecreëerd waarin zaken samenhangen en logisch worden.

In die 2D werkelijkheid heeft de aanklacht van Ford (en nog wat vrouwen op het laatst) ook Allemaal Niets te maken met het feit dat Kavanaugh een conservatief is die de Amerikaanse Constitutie wil beschermen, vrijheid van religie zwaar weegt en op de rem trapt wat abortus betreft  – en daarmee een tegenwicht wil bieden tegen progressieve overmacht in lagere rechtspraak, cultuur en media.

Dat hij iemand is met een vlekkeloos verleden (zo bleek uit tal van eerdere FBI-onderzoeken) e een uitstekende reputatie – onder vrouwen en in de hoogste rangen (getuige de ondertekende verklaringen van tientallen vrouwen en juridische organisaties) legt ook in geen gewicht in de schaal. In het #metoo tijdperk is goed omgaan met vrouwen, veel vrouwen aannemen en ze promoveren, geen pré als je op het hakblok ligt. Nee “Wij geloven Christine Blasey Ford” om iets wat ze zelf iet meer weet uit 1982, zou genoeg zijn om dat allemaal te vernietigen. De man, zijn leven.

Maar het ligt er sinds gisteren dik bovenop: het politieke spel van de Democraten is in hun gezicht ontploft. De Republikeinen,  de senatoren en (hopelijk) de meerderheid van de Amerikanen trappen er niet in.

Hoeveel bewijs is er nog voor nodig om de hysterie en kwaadaardigheid op links, bij de mensen die Trump weg willen hebben te doorzien? Dat ze Christine Blasey Ford niet hebben geholpen in deze opzet? Door haar als aas te gebruiken. Dat het ze nooit om haar te doen was, haar verhaal, of het rechtzetten van een kwaad.

Ik verwacht of verlang niet dat mensen conservatieve rechters moeten steunen, president Trump of welk ander, van hun eigen overtuigingen verwijderd standpunt dan ook. Maar stellen dat Kavanaugh ‘huilend om zich heen sloeg’ is een grove misinterpratie van wat er gebeurde. En Blasey Ford was niét overtuigend. Ze loog twee keer, veranderde haar verklaring een paar keer en wist geen details. Daarmee zeg ik niet dat ze liégt over een vreselijke ervaring, maar wel dit niet Kavanaugh geweest hoeft te zijn, dat haar verhaal zwak was als bewijs. Kavanaugh kwam wel met pagina’s aan ontlastend bewijs: zijn kalender, de verklaring van vrouwen. Deze lezing van de Volkskrant grenst aan het waanzinnige.

Het zal wel een afspiegeling van  de wanhoop van de oppositie zijn –  de Democraten die hun tanende macht willen terugpakken – (iets waar blijkbaar ook Nederlandse media in mee moeten gaan) want nog nooit eerder zag ik zulke minachting voor het recht, ethiek en zelfs de politiek – ook in de media.

Hier staan meer dan twee versies van de waarheid tegenover elkaar. Het is niet die van Kavanaugh tegenover die van Christina Blasey Ford, dat was slechts de opzet.

Het was nooit een welles/nietes over het schrijnende verhaal van een vrouw, maar een strijd om het behoud van rechtsstaat en de vrije samenleving. Dat was de boodschap van Kavanaugh gisteren. En Graham. En die boodschap moeten we verstaan voordat het te laat is.