Het grote fiasco van Duits asielbeleid

Met het oog op aanslagen zoals die in het Duitse Solingen afgelopen maand, wil de minister van Binnenlandse Zaken van Nedersaksen, Daniela Behrens (SPD), de inlichtingendiensten meer bevoegdheden geven. Hervormingen zouden onvermijdelijk zijn. “De fundamentele waarden van ons samenleven worden om verschillende redenen door verschillende groepen verworpen en aangevallen”, legde ze uit. “Daarom moeten we de verdediging van onze democratie versterken.” Ook CDU en de Groenen staan te trappelen om de toepassing van de Verfassungsschutz verder uit te breiden.

Bijvoorbeeld met uitgebreidere huiszoekingen, meer undercover onderzoek, de inzet van zogenaamde IMSI-Catchers, waarmee via een mobiele telefoon bewegingsprofielen kunnen worden gemaakt en zo iemands verblijfplaats makkelijker kan worden achterhaald. Bevoegdheden die grotendeels al bestaan, maar blijkbaar pro-actiever, grootschaliger, en als ik Behrens dus goed begrijp, gericht op “verschillende groepen” moeten worden ingezet. Om “de democratie te versterken”. Dat laatste is het ‘alleen samen krijgen we het virus eronder’ van de extremisme bestrijders. Meer overheid, meer controle en meer ambtenarenrapportjes waarin de verantwoordelijken handig uit de wind worden gehouden en de schuld kan worden verlegd.

Wie bijvoorbeeld die verschillende groepen zijn, en welke verschillende redenen die hebben, wordt in het midden gelaten. De boodschap is dat met messen zwaaiende, Allah Ahkbar roepende asielzoekers slechts één groep vormen, niet anders dan andere vijanden van de democratie. Moet ik dan al denken aan het Verenigd Koninkrijk, waar meningsdelicten inmiddels tot celstraf leiden? Dat de reacties het echte probleem zijn, is wel duidelijk. ‘Aanslagen spelen de AfD in de kaart,’ valt in veel kranten te lezen. En zo zijn we aanbeland bij het bizarre narratief dat kritiek op (onder andere) immigratie misschien wel gevaarlijker is dan het mes dat er ineens uit het niets inging bij die feestvierende mensen.

In al die tien jaar na Merkels open grenzen furore, is er nog niemand binnen de macht geweest die enig lef heeft getoond en het asiel-kritische AfD-sentiment serieus heeft willen nemen. Blijkbaar is het de bedoeling. Net als dat het tijdens covid blijkbaar de bedoeling was om iedereen ziek, eenzaam en slaafs te maken. En de schuld te leggen bij iedereen die naar de naakte keizer wees. Er zijn meer overeenkomsten met die tijd, wat ook niet zo gek is, want of het nou om klimaat, immigratie of covid­beleid gaat, de waarheid wordt steeds als eerste geofferd, met doden en gewonden tot gevolg. Zo gaat dat.

In de Duitse talkshows, persconferenties en interviews met bewindvoerders die volgden op die laatste aanslag, waarbij elf mensen in de hals werden gestoken, valt hetzelfde wezenloze gebrek aan l­ogica, dezelfde armoedige woordenbrei en een bijna identieke ambivalente houding over oplossingen te bespeuren als in de coronatijd. Whatever goes. Het virus was destijds niet alleen iets wat we bij ouderen en zwakkeren moesten weghouden, nee, alle mensen, jong en oud moesten opgesloten worden. In plaats van dat we vooral de Syrische dader(s) verantwoordelijk houden en de grenzen voor deze extremisten sluiten, moeten mensen die dit hardop zeggen en rechts stemmen in de gaten worden gehouden en de mond gesnoerd.

Want stel je voor dat die belangrijkste ‘fundamentele waarde’ die struis­vogelpolitiek heet, gevaar loopt, dat de democratie van de linkse conformiteit en liberale tirannie onder vuur komt te liggen. Alles staat in het teken van het instandhouden van de fantasieën en belangen van een kleine groep. Zij heeft blijkbaar de tijd en het geduld. Die van mij raken wel een beetje op.

Nog een voorbeeld van hoe de modus operandi hetzelfde is als tijdens corona: behalve de bevoegdheden van de overheid verder oprekken, moet ook de wapenwet worden aangepast, vindt men in Duitsland. “Maar wapenbezit is toch al verboden”, merkte een journalist op. “Ja, maar het gaat om het nemen van andere, nog nader te bepalen maatregelen”. Waar kennen we dat van? Zelfs nu de maatregelen te laat komen, zijn er niet werkende maatregelen nodig om wapens die al verboden zijn te verbieden. Het zijn woorden die slechts lucht verplaatsen. Het gaat ze alleen om hoe het klinkt. Voor nu. Tot er weer iets anders is waar ze zich uit kunnen kronkelen. Ad infinitum. In die praktijk van pappen en nathouden, dáár moet eens een keer het mes in.

Sietske Bergsma schreef deze column voor De Andere Krant. Wil wekelijks de enige onafhankelijke krant van Nederland ontvangen? Neem dan een abonnement via deze link: www.dakl.nl/tfoabonneer