Het Jaar van de Zwendelaar II

De website van de NOS, 10 december 2023:

“In Buenos Aires is de nieuwe Argentijnse president Javier Milei beëdigd. In zijn eerste toespraak zei hij dat hij geen andere manier ziet dan “een schoktherapie” om de economie van het land op orde te krijgen. (…) De radicaal-rechtse econoom won in november de verkiezingen in de tweede ronde met 56 procent van de stemmen van zijn tegenstander Sergio Massa. Milei is een nieuwkomer in de politiek en wordt vanwege zijn radicale ideeën vaak vergeleken met de Amerikaanse oud-president Trump en de Braziliaanse oud-president Bolsonaro.(…)  Zo wil hij de overheidsuitgaven omlaagbrengen door ministeries op te doeken, net als de Centrale Bank. Ook zei hij een einde te willen maken aan “de alom aanwezige staat waar slechts enkelen van profiteren terwijl de meerderheid moet lijden”.

Reuters, 11 december 2023: 

“Argentina under incoming President Javier Milei will remain part of the Paris Agreement on climate change, the country’s new top climate diplomat told Reuters on Sunday, despite the leader’s past comments that global warming is a hoax.”

Alweer een nieuwkomer (denk ook aan de Italiaanse Giorgia Meloni) die in een sfeer van “radicaal” populisme een enorme stemmentrekker wordt en de dag na de verkiezingen de oude wijn alweer uitschenkt. Wat is er aan de hand?

In het vorige deel van dit tweeluik schreef ik dat ons moreel failliete systeem, zoals dat tot uiting komt in politiek, cultuur (althans wat er van over is) en media, “momenteel aan het vervellen is, om zichzelf een nieuwe huid aan te meten en wat tijd te winnen.” Ik schreef dat een dode ideologie als die van het huidige ‘liberale’ westen niet zozeer bang maar vooral hongerig is voor het ‘alternatieve geluid’ of ‘nieuwkomers in de politiek’. Het establishment put rijkelijk uit ambigu jargon (‘verantwoordelijkheid’, ‘perspectief’, ’een nieuwe cultuur’), uit de energie die vrijkomt door gevoelens van hoop en de suggestie van tegenstelling, omdat haar eigen boodschap uit levenloze atomen bestaat, uit volmaakte niksheid. Het liefst zouden de Klaus Schwab gezanten in bespottelijke, hermelijnen mantels rondlopen en zichzelf zijn maar ze moeten die treurige taal van de verbinding en de vernieuwing en de ‘wij zijn met meer’ maar blijven declameren. Niet zo gek gedacht dus dat je daar beter naïevelingen, van die gepassioneerde outsiders, voor kunt inzetten.

Het is waar dat er voor ons, de nuchtere Nederlander, iets te kiezen valt, maar niet uit wat op de voorgrond om de aandacht vecht. Misschien geldt dit wel voor alles. De keuze ligt ergens verstopt.

De conclusie van dat vorige deel, dat ik twee weken voor de verkiezingen schreef, was dat ‘ze’ — de gevestigde chaos — eigenlijk niet meer zonder ons kan, en het resultaat van die stemgang op 22 november heeft mijn gedachten daarover niet veranderd, eerder versterkt. De nieuwkomers willen allemaal graag een voet tussen de deur krijgen bij de mannen in pak met hun aktetassen (“die dan komen vertellen hoe het er aan toe zal gaan”, zoals Poetin dat ooit eens uitbeeldde). 

En eenmaal daar, net voorbij die drempel, geeft de Matrix geen uitrijkaart meer, zo lijkt het. De grote belofte Pieter Omtzigt, die met zijn NSC een einde zou maken aan de oude bestuurscultuur, voelt zich inmiddels als een vis in het water tussen alle andere zwendelaars die maling hebben aan de stem van het volk. Een hoop poeha maakt hij om zaken, en steeds uitgerekend dié zaken, die het vuur van verandering ter plekke doen uitdoven. Overal waar politiek dor hout verlossend vlam kan vatten komt hij met brandblussertjes, en blusdekentjes, met waarschuwingen en donderpreekjes over de rechtstaat en “de ondergrens”, de Grondwet, die in handen van het gajes op links vanzelfsprekend grenzeloos ontheiligd mag worden. 

Mijn persoonlijke afkeer van het NSC zal ook wel een rol spelen, want mensen die politieke obstakels liever uitstallen in plaats van uitmesten, verdraag ik slecht. Net als oplichters, maar daar komen we zo op. 

De monsterzege van de PVV heeft de gevestigde chaos, inclusief Omtzigt dus, een ‘morele’ reden, een excuus, gegeven de deur dicht te houden voor verandering, terwijl men zichzelf ondertussen onderdompelt in zelfreflectie-wellness. Wat zoveel betekent als ‘wat erg dat die mensen zich zo ongehoord voelen’. De virale NRC column van Arjen van Veelen (de man van Rosanne Hertzberger van NSC dus), over ‘Wakker worden in een guur land’, is in die wellness belevenis het ijsbad. 

Bij grachtengordel links en Wassenaarse kak sloeg dit weekend de schrik om het hart, in hun krant stond dat de PVV hun schuld was, want mensen klimaatontkenners noemen terwijl je zelf blijft doorvliegen, heeft consequenties. Aldus Van Veelen. Groundhog Day, dacht ik. Zo repetitief is alles, en bevroren in een eeuwig ‘laten we het er over hebben’ of ‘het moet maar eens gezegd’. Met dezelfde mensen, dezelfde krekels na een poosje en dezelfde herhaling van middelmatige meningen in de nationale echokamer. 

Of zoals Wierd Duk op X schreef n.a.v. die column van Van Veelen: 

“Dit is zo Nederlands. Nadat Elsevier en enkele anderen jarenlang wezen op de falende multiculturele samenleving en werden weggezet als ‘domrechts’ maakte de onverdachte Paul Scheffer in NRC precies dezelfde analyse. Toen kwam het thema ineens wél op de agenda. Met deze column zal het net zo gaan. Ik zie grachtengordelaars deze tekst nu delen als een nieuw inzicht, als hun ultieme boetedoening. Na jarenlang boodschappers, die deze analyse maakten en waarschuwden, te hebben uitgemaakt voor rotte vis.

Het gaat in Nederland niet om wat je zegt, maar wie, wanneer iets zegt. Wierd Duk zou hetzelfde kunnen vinden overigens over Telegraaf columnisten. Nausicaa Marbe, Ronald Plasterk, Marianne Zwagerman en Leon de Winter, schrijven het allemaal schitterend op, maar ook op die Nederlandse manier. Niet door de sfeer in het land te proeven maar eerder af te luisteren, omdat er altijd die veilige ‘binnen en buitenwereld’ moet blijven. Een fenomeen wat je bijvoorbeeld goed ziet als je naar het YouTube kanaal De Nieuwe Wereld kijkt, waar dat nieuwe vooral betekent dat de oude cultuur behouden moet blijven. Waar keihard verraad aan miljoenen mensen een ‘gezagscrisis’ wordt genoemd. Het is maar waar je de nadruk op legt.

Mainstream opiniemakers houden altijd genoeg afstand tot de gebeurtenissen in het land om de manufacturing consent machine niet te laten vastlopen. Want wie zand in de machine strooit wordt verbannen, hoe accuraat je analyse ook is. Want de grootste misdaad is om niet ook te doen alsof er geen machine is. Voorbij de grenzen van de verontwaardiging, de verbazing en de geveinsde ideeënstrijd is alles voorondersteld. Er moet gesméérd worden, niet gehakt. Ik heb vorig jaar een keer twee uur lang met journalist Roderick Veelo hierover van gedachten gewisseld, en na drie grote glazen bier wilde hij er nog niet aan. Je kan niet meepraten, vond hij, als je woorden als “totalitair” gebruikt en complotten meent te zien. Hij snapt als geen ander waar, en met welke woorden, je eindigt in de mediawereld. Soms is Nederland net een boek van Sergej Dovlatov, de Russische journalist en dissident, die in de Sovjetunie bij elke misstap ook van zijn collega’s de wind van voren kreeg.

Maar goed, de PVV maakt duidelijk, alles leeft en beweegt alles nog altijd via de natuurwetten van Het Ding, zoals ik het ooit in een stuk noemde, bij gebrek aan een sluitende complottheorie (maar die is er ook, ongetwijfeld). Gelukkig is Alex Jones weer terug op X, die kan daar beter mee uit te voeten. Maar ik schrijf wat volgens mij volstaat. Met Het Ding bedoelde ik dat ding wat geen acht slaat op gebeurtenissen in de wereld, gevoelens en menselijk bewustzijn, het ding dat alleen zichzelf dient, het ding dat ons in het ongewisse laat over waar de domheid nou eindigt en waar de opzet begint, of andersom. Het Ding wat zichzelf niet laat zien, maar wel alles bestuurt als een bezetene, en eenmaal vastgemaakt aan Het Ding kom je er ook nooit meer van los. Dat laatste is fascinerend. Es gibt kein Alternativ, citeerde ik Angela Merkel nog in dat eerste deel. En Rutte, haar leerling, heeft dat goed in zijn oren geknoopt.

Nu er via rechts (in de traditionele zin van het woord) mogelijkheden ontstaan om echt iets te doen aan de Haagse status quo, de verstikkende betonnen werkelijkheid, gebeurt het niet, quelle surprise. En die leerling van Merkel staat ons minzaam uit te lachen voor de NOS-camera’s in Dubai, waar hij was voor een klimaattop. “Niets,” zei Rutte, zou deze verkiezing en formatie veranderen aan het ingezette beleid rond klimaat. “Hoezo? Daar is brede steun voor te vinden”. Dat is een keiharde leugen, die steun is er niet.

Ik zie het zo, de werkelijkheid waarin hij zich begeeft doet dienst als die brede steun. De wereldse houding van deze kleine elite wordt gerechtvaardigd met het gnostische geloof dat zij de bestemming van de mens kennen. Brede steun is er al gauw als je uitgaat van een willoze bevolking, die deze wil heeft uitbesteed, en niet tijdens de verkiezingen, nee, langer geleden. In de wereld van Mark Rutte is ‘de wil’ of ‘de vrije wil’ helemaal losgemaakt van de verlangens, wensen, behoeften en gevoelens van mensen. Dat laatste vinden ze maar aanmodderen, onprofessionele menskunde. In Dubai, of all places, ver weg van die modder, ervaren de wereldverbeteraars dat optimaal. Hoe groter het contrast met het mensvolk dat blikjes moet inleveren voor een paar centen, dertig moet rijden in de stad, vuurwerk en de kerstboom moet wegdoen, hoe meer dat allemaal waar wordt. De wil ís er ook uit.

Ik schreef: “de conclusie is ook dat er geen politieke wil is om het roer van het schip over te nemen, zelfs niet als het electoraat zich aandient. Zelfs niet als je met één been in het torentje staat. Ergens daar, op de drempel van een keuze, de keuze om een verschil te gaan maken, is de duivel schijnbaar op z’n best.” 

Wie de huidige politiek wil leren begrijpen kan dat niet zonder te erkennen dat ‘de vrije wil’ er uit is. De vrije wil die afslagen mogelijk maakt, veranderingen, alternatieven voorstelt, verassende wendingen mogelijk maakt. Met wil kom je er niet, je hebt heel veel ‘fuck you’ geld nodig, of een soort doodswens om de wil van de machine, of Het Ding, te breken.

Vrije wil is “het vermogen van rationeel handelende personen om controle uit te oefenen over eigen daden en beslissingen,” en niet geheel toevallig zijn het de globalisten van het WEF en andere ‘denktanks’ die het materialistische idee propageren dat de mens niets wil, dat dit een illusie is. Hersenwetenschappers als Victor Lamme, Dick Swaab en WEF-filosoof Yuval Harari doen lacherig over het idee dat mensen nog iets te willen hebben. Keuzes liggen voor 99 procent al vast, is de gedachte. Zo zou ik dus nu al weten dat ik Harari maar even ga citeren. Kijk, daar ga ik al: 

“The very concepts of ‘individual’ and ‘freedom’ no longer make much sense. In order to survive and prosper in the 21st century, we need to leave behind the naïve view of humans as free individuals … and come to terms with what humans really are: hackable animals. We need to know ourselves better.”

Waar de oude wereld en de nieuwe wereld elkaar momenteel raken is ongeveer hier. In het idee dat de mensen niet zelf op eigen benen kunnen en mogen staan, maar afhankelijk blijven van een hoger wezen, dat nog altijd de staat is. God is voor de nieuwe reactionairen nog veel te ‘makkelijk’ – en God brengt geen geld in het laatje. 

In die nieuwe ideeënstrijd die een jaar of wat geleden zou losbarsten, denk bijvoorbeeld aan de IDW: The Intellectual Dark Web, kwam al vlug naar voren dat de heersende structuren een verandering nodig hadden. Geen afstraffing dus, maar een soort tweede kans. Zo ontstonden de ‘Never Trumpers’ en lieten beroemde atheïsten en liberalen zich van hun autoritaire kant zien. Noam Chomsky bijvoorbeeld eiste gehoorzaamheid tijden Corona, Sam Harris zag Trump als de nieuwe Hitler, Claire Lehmann (van Quillette) ging vol op het vaccinatie dwang orgel, en Douglas Murray schreef een propagandistisch stuk over de oorlog in Oekraïne, dat van leugens en wensdenken aan elkaar hing. Het is op zijn minst opvallend te noemen dat de min of meer geïnstitutionaliseerde outsiders, overheidscritici die van de universiteiten kwamen, of een andere connectie met het establishment hadden zich niet lieten horen toen het er op aankwam, zoals tijdens corona, maar ook in relatie tot het corrupte klimaatbeleid. Zoals iemand opmerkte tijdens mijn YouTube Bakkie livestream: ‘ze vertellen je van alles, maar nooit zo dat je echt te weten komt hoe het zit.’

De zwendel is veelkoppig, maar ik denk dat die voor een deel ook van eigen makelij is. Wij zijn zelf ook een kop op dat lijf dat met grote stappen snel thuis wil zijn. Niemand is immuun voor oplichting, niemand is altijd en overal opgewassen tegen de zwendelaar.  Omdat er zoveel onfrisse zaken zijn die zich aan ons zicht onttrekken, vergeten we vaak dat de bron van alle leugens, manipulatie en verdraaiingen van de werkelijkheid vaak dichtbij huis te vinden zijn. En de bron die het meest dichtbij ligt zijn wij zelf. Het is een bekende uitspraak van de “meester overtuiger” Robert Cialdini: You don’t have to be a fool to be fooled. En: “we all fool ourselves from time to time in order to keep our thoughts and beliefs consistent with what we have already done or decided”. 

Bij de mensen die zich opwerpen als de verlosser, de schoon schip maker, de wereldverbeteraar vinden we graag onze reeds ingesleten gedachten en ons geloof terug. Een goed voorbeeld daarvan is de affectie die Nederlanders nu voelen voor leiders die “zo gewoon gebleven” zijn. We hebben zo weinig vertrouwen in hiërarchie dat we indirect onszelf willen verkiezen, hoe incompetent ook. Een gewoon iemand, een nuchter, doorsnee doener, een aanpakker en een no-nonsens puinruimer. Als we daar nou maar in geloven, dan geloven we ook een beetje in onszelf weer. Zo werkt het meestal, ik spreek uit persoonlijke ervaring. Het is een warm, plezierig gevoel om je vast te klampen aan een figuur die jouw taal spreekt, die jouw gevoelens perfect verwoord. Die je even uit je eigen zorgen haalt.

Zo had ik dat een tijdje met de Canadese psycholoog Jordan Peterson, maar er waren wel honderd andere mensen die ik de afgelopen pakweg tien jaar beschouwde als de gamechangers. Ik geloof dat ik wel eens een lovend stuk schreef over Boris Johnson die met de Brexit het hele Europese vasteland in een koortsachtige staat van jaloezie zou brengen, dacht ik. Hoopte ik. We zien allemaal hoe dat is geëindigd. Vorige week nog zat hij als een betrapt vijf-jarig jongetje te liegen tijdens een hoorzitting van de Britse ‘COVID-19 Inquiry’, over zijn Whatsappjes, die allemaal weg waren. Per ongeluk gewist, waar kennen we dat van. 

De nieuw opgerichte denktank ARC (Alliance for Responsible Citizenship) van psycholoog Jordan Peterson is misschien wel de nieuwste teleurstelling in wording. Er is weinig onderzoek nodig om te achterhalen wie er allemaal betrokken zijn en wat dat concreet betekent voor de WEF-plannen die ARC zegt te willen bestrijden. Niets, net als het niets van Rutte. In het bestuur van ARC zitten zo’n vijf leden van de Legatum Group, waaronder de CEO, Philippa Stroud. De Legatum Group is een zeer vermogende Britse ‘denktank’ die ook als investeringsmaatschappij optreedt. Op hun website staat: “Legatum was founded as a company that could use its ideas, energy and capital to support people all across the world to do well.” Het zijn ideeën en energie jagers, precies wat ik hier bovenaan bedoel.

Veel van de personen die Peterson heeft gerekruteerd (volgens eigen zeggen, ik denk dat het andersom ging) om zich bij de alliantie aan te sluiten, zijn momenteel of waren vroeger verbonden aan het WEF. Historicus Niall Ferguson, om maar iemand te noemen (tevens man van IDW’er Ayaan). En zij die niet die directe verbanden hebben propageren wel dezelfde rampzalige ideologische dictaten die door het WEF-netwerk naar voren zijn gebracht. Zo claimt ARC ook een onderzoeksafdeling te hebben, en bovenaan de pagina met die onderzoeken prijkt een artikel over de kosten van Net Zero beleid.

Niet het principe, de onwenselijkheid van het ontkoppelen van mensen van betaalbare energiebronnen is bij ARC een debunk waard, maar de feitelijke onhaalbaarheid van het plan. Het prijskaartje, kortgezegd. De moraal van het verhaal is dat een béter verhaal, door ARC vertelt, en meer geld richting de juiste mensen, een doorstart kan betekenen van het het ideologische faillissement van clubs als Davos, WEF en de VN. ARC presenteert zich als het alternatief voor het WEF, maar meer dan een rebranding is het niet. Dat is zeer zorgelijk, omdat de alliantie zich voedt met de creatieve energie van die alternatieve media, cultuur en politiek, die op hun beurt een groot publiek hebben. Maar gelukkig wordt het ook opgemerkt door dat publiek, en de kritische pers. 

Onderzoeksjournalist Jordan Schachtel schrijft: 

”This isn’t the path forward. Humanity certainly doesn’t need an alternative group of mutually credentialing “experts” to dictate to humanity how they should be living their lives.”

Peterson’s Ark van Noach, zoals hij het zelf ergens noemt, is zo overduidelijk een valse voorstelling dat ik jullie zou beledigen met uit te leggen waarom. Laat ik de grootste inbreuk op zijn eigen filosofie dan nog even noemen. Clean your room, zei hij altijd. Een betere wereld begint bij jezelf, bij verantwoordelijkheid nemen, bij jezelf leren kennen, bij het stoppen met liegen over kleine en grote dingen. De boodschap waarmee hij mij ook inspireerde, en vele jongeren die geen zin, geen wil en geen betekenis meer vonden in een westerse cultuur die weliswaar “wees jezelf” schreeuwt maar geen enkele uiting daarvan duldt. In 2018 had ik nog een ontmoeting met Peterson, op een koude januari middag in Amsterdam, op een woonboot, een soort kleine ark dus, en als ik daar aan terugdenk denk ik, wat jammer dat deze man zich geroepen voelde om een geweldig verhaal tot manipulatieve mythevorming om te dopen, dat hij gegrepen is door de wolven van het WEF en niet de helderheid van geest had zich tijdig los te maken van Het Ding. Maar het bewijst een ding toch maar wel: er is zoiets als vrije wil. Alles voordat je zwicht voor de zwendel is vrijheid, daarna is het overleven. Dan is de vrije wil geschiedenis.

In 2024 zal de zwendelaar het nog flink op ons gemunt hebben denk ik. Want zo gaat dat. Maar nooit meer zal ik een jaar zo noemen, want een ezel stoot zich maar zo vaak aan een steen. De zwendelaar heeft die invloed die je het geeft. En als je dat geven staakt merk je pas hoe weinig het uitmaakt of het domheid was of opzet.