Het is zinloos bezwaar te maken tegen de hypocrisie van links

‘Ook na honderd of duizend confrontaties met hun hypocrisie, hun gebrek aan consistent handelen zullen ze een uitgestreken gezicht laten zien. Voor ons gelden de regels niet, zeggen ze met hun ogen’

Linkse hypocrisie aankaarten is de moderne variant van ‘water naar de zee dragen’ (ook omdat zij ons dit water heel gráág naar de zee zien dragen — want de zeespiegel moet stijgen, en snel ook!)

Maar het heeft helemaal geen zin links van hypocrisie te betichten, want die beschuldiging gaat uit van principes die zij niet volgen: ratio, consistentie en eerlijkheid. Ook het GroenLinks congres in Zwolle was weer niet zo ‘divers’ zeg maar als de diversiteits-pamfletten overal toe oproepen, een magnetisch mantra wat ook D66-minister Sigrid Kaag vandaag bij Buitenhof weer tot vervelends toe herhaalde: ‘diversiteit.’

Universiteiten zijn ‘te wit’, gemeenten moeten inclusief adresseren en rond mannen en vrouwen bestaan nog ontelbaar soorten geslachten en identiteiten die we onder geen beding mogen kwetsen, ook als we niet eens weten met wie we te maken hebben — en ook als het extreem-radicale salafisten of intolerante censuur-activisten zijn.

In Berlijn bij een event van de Europese Groenen was het net zo goed zo: blanke, bleke snuitjes overal. Alleen Jesse Klaver heeft een halve migratieachtergrond, maar dat gebruikt hij alleen in de vergelijking ‘#VoorVerandering’ met Obama. Dat Marokkanen alles kunnen worden wat ze willen — met het nodige talent en doorzettingsvermogen is geen boodschap die Klaver kan gebruiken. De minder bedeelden en gemarginaliseerden bestaan alleen buiten hun radar om. Een beetje zoals hun idealen geen raakvlakken hebben met de gedeelde menselijke ervaringen of realiteit in het algemeen.

Platitudes en grandioze wanen domineren politiek op links. Zo ook bij D66. Gewoon lekker tien keer per jaar vliegen (Rob Jetten). Zijn uitgestreken smoel op vragen daarover laten zien dat ‘wij’ het niet begrijpen, dat er een buiten- en een binnenleven is bij deze politici, een vals zelf en een diepe afgrond. ‘Natuurlijk zou ik ook liever de trein pakken,’ en woorden van gelijke strekking. Het glijdt van hem af, omdat het niet over hem gáát.

De reden waarom hypocrisie als onkruid omhoog schiet, maar zich niet laat wieden, is omdat volgelingen van de narcistische religie werkelijk geloven dat de regels niet voor hun gelden. Maar echt. Om twee redenen. 1: hun heilige opdracht bestaat er in anderen te veranderen, niet zichzelf. Hun zelfoverschatting gaat gepaard met een ziekelijke zendingsdrang. En 2: de controle die ze hiermee over anderen verwerven stelt ze in staat hun valse zelf verder uit te bouwen. Het gevolg is dat hun pathologie verder verdiept, een veelvuldig en grondig omschreven fenomeen dat vooral in de 20e eeuw – uiteindelijk – diepe sporen achterliet in Gulags en Joodse vernietigingskampen.

Zo zorgt GroenLinks in Amsterdam er ‘zonder het expliciet te hoeven zeggen’ voor dat hun leden niet naast vluchtelingen opvangcentra hoeven wonen, dat zij uit naam van hun deugbaantjes naar verre oorden moeten vliegen en ‘op stand’ mogen wonen, dat moslima’s ‘geheel in vrijheid’ in hun Burka moeten kunnen lopen, dat anti-semitisme een soort liefde voor de Palestijnen is. Ze scheppen genoegen in dure reisprogramma’s op tv, reizen die het gewone volk nu of straks niet meer kan betalen. En terwijl het volk via de media in hun ‘warme trui’ gehesen wordt, zodat men ‘het gesprek kan aangaan over wat jij kunt doen voor het milieu (NOS),’ boeken GroenLinksers nog een reisje naar Florida of Oman. Maatregelen nemen ze alleen als die ze niets kost, zoals een GroenLinks Miepje onlangs in de krant schreef. Ze poetste haar tanden met milieuvriendelijke klei of zoiets, en het spul ging ook in de wasmachine. Ja twee auto’s voor de deur, dat wel. Lastig, vond ze dat.

Right.

Het is een structurele hypocrisie meer dan een incidentele, die je nou eenmaal onder alle mensen vindt. Het een zeggen en het ander doen: niets menselijks is ons vreemd. Maar het genoegen, de vanzelfsprekendheid en snelheid waarmee alle politieke partijen en hun klapvee, van extreem-links tot fictief-rechts de steeds hogere eisen die ze aan anderen stellen zelf afkopen met morele aflaten en kinderlijk, stiekem gedoe is van een ongekend hoge, obese zelfoverschatting. Een hedonistisch, narcistisch vertoon van zelffelicitatie in combinatie met het kapotmaken van andermans vrijheid. De vrijheid om er anders over te denken bijvoorbeeld.

De onderdrukkende regels zijn ZO goed, deugdzaam en van levensbelang, dat ze niets liever willen dan mogelijk maken dat de ander die regels moet volgen. Dat zij in hun gesloten wooncomplexen en privé scholen de hel van ongelimiteerde massa immigratie, islam en onbetaalbaar klimaatbeleid kunnen omzeilen zien ze als aanleiding om nog meer minachting voor gewonen mensen aan de dag te leggen. Twee vliegen in een klap! Als het plebs steeds meer op afstand komt te leven is dat alleen maar mooi meegenomen: ‘Zij zullen nooit waarderen hoe veel goedheid we ze wilden bijbrengen.’ Het is Pokon voor de ego’s.

En elke keer gaat het zo: juist de boodschappers van de collectieve moraal doen deze moraal zelf van de hand en maken er in één vloeiende beweging een controle- en machtsinstrument van. Alleen goede en bange mensen zijn zo gek om zich te laten opdringen wat een clubje snobs van ze eist. Dat weten ze.

Ook na honderd of duizend confrontaties met hun hypocrisie, gebrek aan consistent handelen zullen ze een uitgestreken gezicht laten zien. Voor ons gelden de regels niet, zeggen ze met hun ogen.

Wij staan boven jullie.