Het is een schande dat Nederlandse universiteiten zich voor het inclusiviteitskarretje laten spannen – zonder oog voor de gevolgen

‘Na Amsterdam en Leiden loopt nu Utrecht voorop in de race om radicale gelijkheid boven kwaliteit van onderwijs’

Het social justice gif zal verder worden geïnjecteerd in de Nederlandse samenleving, schreef ik in 2017 in mijn artikel over de diversiteits-business binnen de oudste universiteit van Nederland: in Leiden. De bedoeling was en is nu eigenlijk overal dat ‘diversiteit van etniciteit, genders en seksuele geaardheid’ een ‘waarborg voor kwaliteit van de universiteit’ wordt. De Universiteit Utrecht gaat nu nog een stap verder. Een speciaal ramadan-rooster, halal voedsel en een gebedsruimte met gescheiden ingang voor mannen en vrouwen. Een commissie van de Universiteit Utrecht heeft in een nieuw rapport een reeks suggesties van studenten opgenomen om diversiteit te vergroten en uitsluiting op universiteiten te voorkomen. ‘Het leidt tot gefronste wenkbrauwen,’ bericht de Telegraaf vandaag.

Maar het is niets nieuws onder de zon. Diversiteits-ambtenaren/officieren en activistische studenten zijn al jaren geleden aan hun soft-revolution begonnen. ‘Plannen worden uitgezet’ (dat is meer dan ideeën uitwisselen of discussiëren) die naar ‘de weg van inclusief lesgeven’ (alle studenten beoordelen op hun uiterlijk) leiden. Onder het genot van Afghaans eten kon bijvoorbeeld op 22 november 2017 ‘onbewust racisme’ worden uitgedreven en werden ‘meditatieve mantra’s over micro-agressie’ voorgedragen, waardoor je langzaam en zalig kunt leren wegzakken in de rol van gekwetst slachtoffer of een schuldbewuste, maar herrezen dader van die agressie.

Zoeken naar slachtofferschap

Om 15:45 uur – aldus het online rooster – werd de studenten geleerd hoe je zo’n micro-agressie kunt herkennen. Een micro-agressie is bijvoorbeeld als je vraagt aan een buitenlander ‘waar kom je oorspronkelijk vandaan?’ (Het woord buitenlander kwalificeert overigens ook al als microagressie). De symposium docenten (ingevlogen uit Amerika of andere Nederlandse bestuurslagen) wilden maar zeggen: gekwetst zijn is soms een beetje zoeken naar een reden. Maar als je eenmaal het beschuldigen en stampvoeten beheerst, daarachter schuilt de macht.

Eén zo’n buitenlandse docent is Estela Mara Benison. Ze blijkt na wat google-en ook lid van de anti-westerse diversiteitscult, een semi-religieuze denkziekte die blijkbaar via passaatwinden de oceanen oversteekt. ‘The long-lasting unequal outcomes in higher education — especially among Latino, black, Native American and underserved Asian-American students — are evidence that we haven’t made needed changes in the classroom‘, zegt ze.

Zij beweert dat als de uitkomsten van onderwijs ongelijk zijn, dat er dús sprake is van sociale onrechtvaardigheid. Dat vrouwen en minderheden om andere redenen dan onderdrukking niet (af)studeren of in andere richtingen geïnteresseerd zijn is een onmogelijk scenario voor deze malloten. En Utrecht wil uitsluiting voorkomen, alsof naar een universiteit gaan (toegelaten worden, ingeloot worden) niet per definitie een vorm van uitsluiting moét inhouden, omdat niet iedereen kán studeren op hoog niveau. In Utrecht zijn ze dus al verder heen. Moslims worden als de onrechtvaardig behandelde gezien. Alsof halal en bidden tijdens studietijd ze wel over de streep trekt om chirurg te worden. Het trekt ze over de streep om met hun gefaciliteerde slachtoffergedrag de universiteit als speelplaats voor identiteitspolitiek te gebruiken. En dat is precies waar het de diverstiteitscult om te doen is. Een instituut zijn voor vrij denken en het beste curriculum bieden voor de meest gemotiveerde mensen is ze een doorn in het progressieve oog.

Honger lijden onder toeziend oog van autoritaire leiders

Zolang de uitkomsten niet gelijk zijn voor iedereen is er geen rechtvaardigheid, is hun ziekelijke gedachte. Die knopen worden nu gelegd in de hoofden van studenten, gefaciliteerd door universiteiten. Dit houdt onvermijdelijk in dat 1: kwaliteit als maatstaf in het onderwijs verdwijnt. Niet omdat minderheden niet even goed zouden zijn maar omdat je maar zoveel studenten kunt opnemen, omdat een hoger cijfer voor een ‘witte student’ in theorie gelijk betekent dat iedereen dat moet krijgen (en niet andersom overigens) – ongeacht de motivatie of de kwaliteiten van de individuele persoon. 2: Persoonlijke inzet wordt irrelevant, want wordt niet verwacht of beloond en minderheden worden klaargestoomd voor een (beroeps)leven waarin ze afhankelijk raken van zo’n zelfde speciale behandeling. 3: Pas als de hele samenleving ‘gelijk’ is, kunt je equality of outcome echt bereiken. Zoals we weten is iedereen tegen dié tijd alleen nog maar gelijk in groupthink en armoede onder het toeziend oog van autoritaire leiders.

Alle universiteiten waaronder dus de beste die we hadden: Universiteit Leiden, die libertatis praesidium als motto heeft (‘bolwerk van vrijheid’), en die in Utrecht moeten deze plannen onmiddellijk staken om de redenen die ik noem. Het is een schande voor de wetenschap waar gelijke kansen (!) moeten worden geboden voor iedereen – en geen beloningen worden uitgedeeld voor slachtoffergedrag en inclusiviteits terreur door bidden, speciaal voedsel en andere dram-pakketten.

Het hele idee van ‘inclusiviteit en diversiteit’ miskent bovendien dat systematisch racisme al lang tot het verleden behoorde totdat links-progressieven het weer van stal haalden, dat we wet- en regelgeving hebben (dé juridische faculteit van Nederland, in Leiden, zou dit moeten weten) die gelijkheid van ras, geslacht en ‘op wat voor grond dan ook’ beschermt. En het miskent dat er altijd en overal iets van onrechtvaardigheid zal zijn in de samenleving, omdat dat ook het leven is, maar dat dit te verkiezen is boven een (geestelijke) armoedeval voor iedereen. Utopie en wetenschap verdragen elkaar niet.

Zwartmaken van tegenstanders

‘Inclusiviteit’ doceren op symposia door de waarheid grof geweld aan te doen en alle studenten een zwakke houding aan te leren is het laatste wat een universiteit zou mogen doen. Het is een schande dat, zeker met de kennis over uit de hand gelopen SJW-gekte in de Verenigde Staten, de universiteiten zich voor dit ideologische karretje laten spannen – zonder de gevolgen te willen overzien. Over Mara Benison weten we: ‘Her approach to equity, organisational learning, and change is inspiring many U.S. universities, and will doubtlessly inform and inspire our university too.’ Ik zie dit eerder als een waarschuwing. Willen we in Leiden ook een breakdown van vrije meningsuiting en studenten die huilend op trommels gaan slaan voorin de collegezaal omdat een professor biologische verschillen tussen mannen en vrouwen weigert te ontkennen? Echt?

Het maakt voor dit betoog niet uit dat het maar ‘een paar studenten’ zijn die dit idee actief bepleiten, dat de plannen slechts ‘goede intenties zijn’ of dat het geen universiteit-brede aanpak is om gelijkheid van uitkomsten (in plaats van kansen) te realiseren. Dat is oppervlakkig kijken. We zien namelijk overal dat het vanzelf breed wordt, omdat de diversiteitscult enorm bedreven is in het zwartmaken van tegenstanders die bij de minste aarzeling en kritiek op het voortrekken van mensen op basis van hun huidskleur of geslacht, voor racisten worden uitgemaakt.

Achterin de bus plaatsnemen

Of zoals Margaret Wente in dit stuk zegt over precies deze vergevorderde praktijk in Canada:

“Het betekent dat we gedwongen worden mensen door het prisma van ras en geslacht te zien in plaats van talent en resultaten. Het betekent dat mensen die zullen weigeren om racisme om te draaien als racist zullen worden aangemerkt. Het betekent dat sommige mensen achterin de bus moeten gaan zitten omdat, om wat voor reden dan ook, hun voorouders voorin de bus zaten.”