Het einde van het kortetermijn-denken

Deze blog verscheen in het Engels op www.lauraslot.com (https://lauraslot.com/the-end-of-short-term-thinking/)

In alle instanties en bedrijven werken kortetermijndenkers en langetermijndenkers. Kortetermijn-denken is het voorrang geven aan makkelijk gewin ten koste van langdurige waardevermeerdering. Het is een vorm van kortzichtigheid en zelfsabotage. Het enige goede aan kortetermijn-denken is dat het altijd sneller eindigt dan langetermijn-denken. De grote vraag is hoeveel schade er wordt aangericht voordat het eindigt.

Voor de publieke omroep lijkt het einde van het kortetermijn-tijdperk nabij. Een paar TV-presentatoren deelden vorige week, tijdens de uitzending, een inkijkje in de verborgen politieke agenda’s van hun leidinggevenden. Jarenlang waren de presentatoren aan boord van het korte-termijn-denkende, zinkende schip, maar nu uiten zij hun gestaag gegroeide woede en verbazing over het feit dat het schip daadwerkelijk zinkt. Als deze bekende Nederlanders het schip hebben verlaten, dan volgen er wellicht meer, totdat de publieke cheque niet meer geind kan worden.

Het kortetermijn-denken in Big Tech loopt ook op zijn eind, wellicht iets geleidelijker. Blogger en auteur Cory Doctorow omschreef hoe door specifieke omstandigheden het kortetermijn-argument keer op keer de besluitvorming in deze bedrijven domineert. Hierdoor onttrekken tech-giganten steeds meer waarde aan het internet, in plaats van het te verrijken:

‘Het verpauperen van de online diensten waar we ooit dol op waren, en nog steeds van afhankelijk zijn, is het gevolg van een reeks overwinningen van het kwade op het goede – een overwinning voor de mensen die het internet gebruiken om ons in te sluiten op de mensen die het internet gebruiken om ons vrijer te maken. Toen het moeilijker werd voor gebruikers om online diensten te verlaten, werd het makkelijker om gebruikers te misbruiken.’

Het uitbuiten van het internet gaat nog altijd steeds een stapje verder, waarbij de tech-giganten riskeren dat zij uiteindelijk het veld ruimen. Ze vertonen namelijk geen intentie een stapje terug te gaan doen. Langetermijn-waarden zoals transparantie en neutraliteit zijn absoluut, daarom is een 180-graden ommezwaai de minimale eis voor Big Tech om uiteindelijk te kunnen overleven. Wellicht, zo schrijft Doctorow, ‘zijn ze zó gecorrumpeerd, is de berg zonden en dedain jegens menselijk welzijn en vooruitgang zó groot, dat het enige wat rest is volledige verwoesting.’

Een van de meest schadelijke drama’s van het kortetermijn-denken is ook het meest onvoorspelbaar: het vertroebelen van valuta door centrale banken. Of je dit begin van het eind nu plaatst in 1913, bij de Federal Bank Reserve Act, in 1971 bij de Nixon-Shock of in 2008 bij Quantitative Easing, het kortetermijn-pyramide-spel verandert valuta in toiletpapier met een behaalde winst uit het verleden van nul. Dit zijn de meest gewetenloze kortetermijn-denkers: zij dwingen iederéén het schip te verlaten terwijl er alleen voor henzelf een luxe reddingsboot klaarligt.

Doctorow geeft ons het enige nuttige advies. De langetermijn-denkers in de instanties en bedrijven kunnen alleen invloed uitoefenen als er aan kortetermijn-denken een zeer hoog en riskant prijskaartje hangt. Een prijskaartje dat ieder individu kan verhogen door het wijselijk inzetten van tijd, geld, aandacht en loyaliteit.

Docotorow schrijft: ‘Om die mensen discussies te laten winnen – om die samen met hen te winnen – moeten we ervoor zorgen dat hun standpunt niet alleen bestaat uit “dit is fout”, maar ook “dit zal ons meer kosten dan het zal opleveren.”’

Deze blog verscheen in het Engels op www.lauraslot.com (https://lauraslot.com/the-end-of-short-term-thinking/)