0 Items
€0,00

EU vs. Hongarije – De battle cry van een zinkend schip

13 september 2018

Het Europees Parlement. Van buiten letterlijk de toren van Babel, van binnen net een koelbox – witte wanden, ijzig licht, het aantal sterren op de blauwe vlag geeft aan dat het er flink veel kouder dan -18 graden is. Om warm te blijven moet er dus flink geapplaudisseerd worden. Zoals gisteren, toen de vertegenwoordigers met 448 tegen 197 stemmen besliste om Hongarije te straffen voor, kortgezegd, ‘het breken van de EU-regels’. Hongarije kan daarmee het stemrecht in de Raad verliezen. 

De Hongaarse premier Viktor Orbán zei dat “vandaag de Europese politiek niet alleen een regering veroordeelt, maar een land en zijn volk.”  De website van de NOS over de straf: “Met gevoel voor drama beschuldigde Orbán de Europese politici ervan dat ze geen respect hebben voor zijn land.”

Gevoel voor drama?!

De grootste dramaqueen was de groene paprika die semi-verbaasd door de plotselinge aandacht er eens even mooi voor ging staan. Ik had geen wenkbrauw gefronst als Robert ten Brink ernaast had gestaan met een microfoon. Het was het rapport van deze Nederlandse Europarlementariër Judith Sargentini (GroenLinks) die tot de strafprocedure tegen Hongarije leidde. En ze glom. Lachend en blozend nam ze de lof voor het vuile werk in ontvangst. Had ze toch zomaar een heel land in de hoek gezet! 

Met geen enkel besef van het anti-EU sentiment dat overal op de Europese kaart door dit soort dwaallichten met de minuut groeit, stevenen Sargentini, Frans Timmermans – als hoeders van de ‘Europese Waarden’ – en de hele familie Vrieskist heel hard op het einde van de EU af. Good riddance.

Sargentini en haar klapvee geloven zo in de juistheid van de hekel aan Hongarije, een land dat ongecontroleerde immigratie weigert (de echte reden van hun straf) dat vreugde geoorloofd is. Fuck de Hongaren, fuck de EU-burgers met hun plezier bedervende kritiek op ons. Maar hoe onderkoeld-paranoia Europees Parlement, Commissie en Raad ook aan de poten van de ‘ondemocratische’ lidstaten zagen, Babel is coming down.

Tot die tijd moeten we het aanzien, dit soort ongemakkelijke, emotionele ontladingen van mensen als Sargentini die  – zoals ik destijds ook ontwaarde bij D66’er Pia Dijkstra toen de donorwet de Tweede Kamer overleefde – geen weet hebben van de wereld achter hun onwrikbare, kinderlijke idealen – waarin ‘de EU weet wat goed is voor de mensen’. Of het nou organen zijn of opvattingen – éigenlijk gaan alleen zij daarover.

Believe in something even if it means sacrificing everything – is de slogan van sportmerk Nike tegenwoordig. Het is ook de slogan buiten de sport geworden, lijkt het. Of wat je gelooft haalbaar is of klopt met de werkelijkheid doet er niet toe meer toe, hoeveel onschuldige mensen je offert voor jouw blinde vlek ook niet. Er is alleen die drijvende kracht, die draak waar je niet meer vanaf kunt zodra hij gaat rennen.

Nu velen (van Hongarije, tot Polen tot Engeland en de rest van het vastenland) deze genoegzame offerdrift inmiddels kan onderscheiden van het normale, harde politieke spel is ook de sentimentele agressie van Timmermans alleen nog maar een optreden voor de spiegel, meer niet.

En dan de inhoudelijke beargumentatie van de straf. Elke zesjarige prikt daar doorheen. Voormalig Europees Parlementslid Derk Jan Eppink las het rapport en schreef er over: “Waarom Hongarije? Er is het bezwaar van ‘politieke benoemingen’ in de rechterlijke macht. Maar in Nederland is de Raad van State – het hoogste orgaan in bestuurszaken – volledig politiek.” Hij noemt dat ook rechterlijke organisaties in Belgie, Frankrijk en Italië het jarenlang kenden of kennen. Dan de persvrijheid: heeft Orbán tegenstanders gearresteerd, partijen verboden en journalisten ontslagen? Nee. Er is slechts de vage klacht van Sargantini dat de media in Hongarije ‘bevooroordeeld’ zijn.

Sargentini vindt ook dat er sprake zou zijn van belangenverstrengeling onder Hongaarse leden van het parlement. Dat terwijl 31% van de leden van het Europees Parlement bijklust. De ‘heer Verhofstadt loopt daarin graag voorop.

Eppink: “Wie het visnet zo breed werpt dat eigenlijk alle 28 EU-landen erin kunnen en dan alleen Hongarije aan boord trekt, heeft een bedoeling.”

De EU show is er niet voor ons, maar voor hen. Zo simpel is het.

Oja, en deze: