De tiener en de Tesla: een midweekje glamping in het Schwarzwald

Een midweekje ‘glamping’ in het Schwarzwald, in de buurt van de Zwitserse grens. Vanaf de heuvel met de tenten loopt een blond meisje van een jaar of veertien over het pad, ze is gekleed zoals ik dat ken van andere veertienjarigen: dunnetjes. Een legging, gympen, geen jas. 

Je ziet het ook aan andere dingen, en ik weet het nog van mijzelf, tieners zijn nog niet bezig met een buitenwereld waarin het weer en andere omgevingsfactoren voorbereiding eisen. De binnenwereld slokt alle aandacht op.

Ook zij is net met haar ouders en broertjes aangekomen na een lange rit. Wij uit Berlijn, zij uit Den Haag. Ik ben op weg naar het campingwinkeltje – een kleine kelderruimte onder de boerderij van de beheerders. Het meest noodzakelijke is er te krijgen: brood, koffie, worst, wijn, kaas. Ik moet bukken door de lage houten deur die piept als hij open gaat. Binnen rechts zit het broertje van het meisje aan een rond tafeltje, zijn gezicht licht op via zijn mobieltje. Hij kijkt kort op, ik bespeur een lichte irritatie: wat nou. Uit zijn telefoon komt een hoop geluid.

Alleen hier is wifi en stroom, verder nergens. Uit alle stopcontacten steken snoeren met geduldige apparaten eraan. Ze liggen te wachten op hun baasjes. In de ruime tenten boven zijn er olielampen en een houtkachel, die van ons brandt al. Het wordt koud vannacht.

Onze dagelijkse buitenwereld is niet meer dan een veilige binnenwereld geworden, bedacht ik me. De echte, imposante buitenwereld overweldigt, is onherkenbaar bijna. Dennenlucht, eekhoorntjes, vogeltjes, een tractor die voorbij rijdt – geluiden die weerloos zijn tegenover de solide stilte die wordt vastgehouden door heuvels en bergen in honderden herfstkleuren.

Een Buiten Wereld die alleen seizoenen kent, geen jaartallen. En al helemaal geen ’tijdsgeest’. Maar dat zien deze kinderen nog niet. Mijn zonen van vier en zeven hebben de trampoline ontdekt en hond ‘Jack’: de jongste houdt hem angstvallig in de gaten. Net als de kippen. De oudste wil voetballen, de bal rolt onmiddellijk een steile heuvel af.

Als ik terugloop met een volle tas zie ik het meisje weer. Ze stapt net in de geparkeerde, zwarte Tesla van haar vader, en als ik even later omkijk licht het schermpje van haar mobiel op vanachter het geblindeerde raam. De zon is net onder gegaan boven de bergen, een roze vanilla sky brengt het bos naar bed. Ik zucht ervan. Zelfs buiten onze online gevangenissen lopen we gewillig de kooi weer in, hoe mooi de vrijheid ook is.