Blijf van mijn Schijf

Twee weken voor de kerst was er al een run op de Beef Wellington bij mijn slager om de hoek in Hilversum, Chateau Briand, waar ik elke maandag kom voor vier hamburgers en een pond gehakt. Mensen gaan lekker “voorkersten”, vertelde de altijd stralende eigenaresse, “maar je kunt de Wellington ook goed invriezen en mensen willen niet in de rij staan straks”. Het vlees hier is prijzig, maar het ligt er ook wel allemaal bij alsof het de juwelier is. Uit eten gaan we zelden nog, denk ik vaak als ik er ook nog wat biefstukjes bij doe. Mijn lichaam is mij dankbaar voor dierlijke eiwitten merk ik de laatste tijd. Ik maak daardoor minder slechte keuzes, omdat ik sneller genoeg heb. Dat kan natuurlijk tussen de oren zitten, maar ook mijn klachten vanwege lage bloeddruk, waaronder duizeligheid, verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Duizelig word ik alleen nog door filmpjes op X waarin veganistische jongeren rode rozen op verpakt supermarktvlees leggen. Om de omgekomen dieren te herdenken, maar dat snapte u waarschijnlijk al. Ambulances (met mensen erin dus) laten dergelijke activisten liever niet door tijdens hun snelwegblokkades, en hun empathie voor dieren blijkt niet zelden gewoon een verkapte hekel aan mensen te zijn. Er zit een kloof tot diep in de aardkorst tussen de gezellige klanten bij Chateau Briand en de anti-vleesactivisten. Die activisten zitten ook bij de overheid en die houden zich tijdens kerst misschien gedeisd, maar wat ik nu weer las, daar lusten de honden geen brood van.

Een maag-, darm- en leverarts in het Amsterdamse OLVG, Pieter Stokkers, waarschuwt in NRC voor de gevaren van vlees. Er zou een waarschuwing op de verpakking moeten komen: “vlees eten is dodelijk”, aldus Stokkers. Net als op een pakje sigaretten. “Dokters die vleeskroketten in de kantine naar binnen werken zijn als de rokende arts in de jaren ’60: ongeloofwaardig.” Hij begint zijn ingezonden brief met een onzinverhaal dat hij ’s nachts zijn bed uit moest om een patiënt “te verlossen van een stuk konijn dat zorgde voor een blokkade van de slokdarm”.

Nu staan kranten sowieso vol met zulke ‘dingen die nooit zijn gebeurd’ en feitenvrij alarmisme, maar wat is er toch met die medische wereld aan de hand? Knettergek geworden. Met uitzondering van Stichting Artsen Collectief, die laatst weer een mooie campagne over zelfbeschikkingsrecht had, moet je tegenwoordig in de buurt van een ziekenhuis een ‘blijf van mijn lijf’-button dragen om niet als proefkonijn in de slokdarm van de farmaceutische industrie te verdwijnen.

Stokkers kreeg op X en via RTL Nieuws bijval van de aan de Radboud Universiteit gepromoveerde natuurliefhebber en overduidelijk ‘SDG’er’ Sander Turnhout, wat precies in de ideologische lijn der verwachting ligt. En zo circuleert “vlees is dodelijk”-nepnieuws weer een paar dagen rond, terwijl alle aandacht zou moeten gaan naar het onderzoek over de mogelijk dodelijke coronavaccins. Over konijnen gesproken, maar deze wil maar niet uit de hoge hoed komen.

In een wereld die langzaam wakker wordt uit de hel van ‘sustainable development goals’ (Duitsland maakt nu ook een ruk naar rechts) wil echt niemand de eindstreep van ziekmakende plantaardige eiwitten halen. In februari van dit jaar kwam onderzoeksjournalist Marc van der Vegt met een dystopisch Wob-document waarin de Schijf van Vijf in die richting moest worden aangepast. Misschien kan die arts in Amsterdam dat eerst even doorlezen voordat hij tranen om Flappie weent.

Wat blijkt? Niet de vraag ‘wat is gezond voor mensen’ houdt de overheid bezig, het Voedingscentrum in het bijzonder, maar ‘hoe laten we mensen anders dénken over wat acceptabel is en wat niet’. Daarvoor wordt het Communicatie Activatie Strategie Instrument (CASI) uit de kast gehaald.
Blijf van mijn lijf begint met blijf van mijn schijf, en die schijf wordt momenteel aangepast op duurzaamheidseisen en klimaatambities. Kortom, politieke belangen. Mijn lijf is de overheid een rotzorg. Krekels zijn goed genoeg, volgens de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit.
Maar de acceptatie voor zo’n heksendieet is er niet, en komt er ook niet. Niet met CASI, niet met activisme. De Beef Wellington vliegt in links Hilversum gewoon over de toonbank, en ik wens ze veel succes. En een prachtige kerst. En vooral u ook, trouwens.

Deze column komt uit de recente editie van De Andere Krant.