Verwerking na Covid-19

Bijna op de dag af twee jaar geleden deed de Duitse minister van Volksgezondheid, Karl Lauterbach, in de Bondsdag een oproep om de coronavaccinaties verplicht te stellen. De zogenaamde Impfplicht. “Ongevaccineerden dragen de verantwoordelijkheid dat wij weer verder kunnen”, zei hij. “Het hele land wordt gegijzeld door deze mensen. Dat kunnen we ons niet meer veroorloven.”

Deze demagogische retoriek paste goed in wat in die laatste maanden een soort manische uitverkoopcampagne leek. De mensen in het land waren niet bang genoeg meer, maar de pandemie was ook nog niet officieel voorbij. Met de kennis van nu was deze opruiing, demonisering en uitsluiting van eigen burgers vanuit de overheid niet veel meer dan een poging nog gauw wat prikken te verkopen en om nog in even die machtsdronkenschap van de jaren daarvoor te blijven rondzwalken. Mensen opsluiten in hun huis, kinderen van school houden, ouderen laten vereenzamen uit naam van ‘levens redden’, in die psychotische roes wilden veel politieke leiders, bewindslieden en experts graag nog even blijven hangen. Zo werkt dat nu eenmaal.

De coronacrisis is nu even lang voorbij als hij duurde, maar met de evaluatie, of moet ik zeggen de acceptatie over twee jaar lang in waanzin leven, wil het nog niet erg vlotten. In Duitsland is daar evenwel nu een term voor bedacht: Aufarbeitung. Oftewel, verwerking. Uit het Duitse weekblad Der Spiegel van vorige week: “Dat de maatschappelijke kloof zo diep zit en ondertussen niemand in staat lijkt die te overbruggen, ligt misschien ook aan het ontbreken van een uitgebreide verwerking van de coronapolitiek, een diepere analyse van wat goed ging en wat niet”. Het kan bijna geen toeval zijn dat synchroon met deze oproep de destijds betrokken bewindslieden, waaronder ook Lauterbach, blijkbaar in het kader van die verwerking openlijk terugkrabbelen.

Diezelfde Der Spiegel liet verschillende landelijke politici fouten in het coronabeleid toegeven: naast voormalig hoofd van Merkels kanselarij, Helge Braun, en Horst Seehofer, dus ook Karl Lauterbach. De versoepeling van de beperkende maatregelen kwam te laat, zeggen ze nu, en het beleid was te streng geweest voor kinderen. En de vaccinaties bleken toch niet zo heilzaam als gedacht.

Maar wat kopen we daarvoor? Ik heb het al vaker genoemd, de uitsluiting van miljoenen mensen heeft diepe wonden achtergelaten. Bedrijven gingen failliet, families werden uit elkaar gedreven en het wantrouwen in de overheid, wetenschap en de medemens blijft, omdat er geen werkelijke spijtbetuiging mogelijk lijkt. Daar kan geen halfslachtige sorry, als je het al zo wilt noemen, iets aan veranderen.

Dus de vraag is, wat mogen we verwachten van politieke leiders die hun straatje schoonvegen, terwijl ondertussen een medische machtsgreep wordt uitgeoefend via het nieuwe Pandemieverdrag van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), en de nieuwe Internationale Gezondheidsrichtlijnen (IHR), waarover in mei zal worden besloten. De WHO heeft maling aan lessen die getrokken moeten worden en aan mensen die nog bezig zijn met hun verwerking. Ze willen liever vandaag dan morgen een draaiboek klaarleggen voor een volgende pandemie.

Verwerking is dus een taak die we onszelf moeten geven en gunnen. Hoe willen we onze angsten bestrijden? Ik geloof dat alleen een tegenreactie vanuit de bevolking dat kan doen, een ‘dit doen we nooit meer’-signaal. De politiek is namelijk een “ziek lichaam”, zoals ik laatst in een gesprek met filosoof Ad Verbrugge concludeerde en dat lichaam herstelt zich niet zomaar. Dus daar zit niet de heling en de oplossing. En hoe eerder we dat onderkennen hoe beter.

Zo kunnen we ook de WHO en hun globalistische machtsgreep een halt toeroepen. Vanuit een dieper besef dat verwerking een langer proces is dat zich niet door de veroorzakers laat oplossen. Je kunt het vergelijken met de verwerking van een gebroken liefdesrelatie. Men zegt dat de verwerking daarvan even lang duurt als de relatie zelf. In het geval van de coronacrisis dus zeker twee jaar. En belangrijker, de veroorzakers van het verdriet zijn daar geen onderdeel van, van het therapeutisch proces. Het moet gaan om het hervinden van een nieuwe strijdlust en een vergevingsgezindheid waar dat gepast is. Een bijna onmogelijke taak, maar onze levens moeten ook weer geleefd worden en de enigen die ons gijzelen in dat proces, zijn mensen die ons nooit meer recht in de ogen kunnen kijken. Dat is hun verlies, niet het onze.

Deze column verscheen in De Andere Krant van 16/03/2024