Het is weer zover: “Optimisten wijzen op de goede economische situatie, terwijl pessimisten juist wijzen op de verharding van de samenleving en keuzes rond de vluchtelingenproblematiek.” Het Sociaal Cultureel Planbureau weet er deze week weer een mooie draai aan te geven. Het was weer een feest van herkenning: pessimisme is irrationeel, optimisme gebaseerd op wat wérkelijk goed gaat. ‘U bent gek.’
Greetings from the far-away island of Europe. Just letting you know that the people here also watched Donald Trumps speech at the UN General Assembly yesterday. But of course we don’t (get to) think much of it, considering that shots already have been fired from France, from Merkel-backed surrender monkey Emmanuel Macron:
‘First they ignore you, then they laugh at you, then they fight you, then you win,’ zei Gandhi. […]
De schilderende broers Joep en Jan Gierveld zagen vandaag hun schilderij ‘De Gevangen Liefde’ uit de Rechtbank Almelo, […]
‘Merkel laat haar masker vallen,’ schrijft CDU-kenner en critica Vera Lengsfeld, na het bericht dat Angela Merkel het hoofd van de Duitse Inlichtingendienst, Hans Georg Maaßen wil laten gaan. Die Welt bericht dit maandag op basis van informatie uit regeringsbronnen. Die laatsten hebben het nieuws bevestigd noch ontkend.
Ik maak me er ook schuldig aan: een realiteit scheppen met woorden. Dat gebeurt in de regel op een goedaardige manier. Ik sta op en praat mezelf wat moed in als de rode cape in de was zit, of doe eerst een uurtje alsof ik het leuk vind om de wereld aan te treffen in nieuwsberichten en opinies.
Het Europees Parlement. Van buiten letterlijk de toren van Babel, van binnen net een koelbox – witte wanden, ijzig licht, het aantal sterren op de blauwe vlag geeft aan dat het er flink veel kouder dan -18 graden is. Om warm te blijven moet er dus flink geapplaudisseerd worden. Zoals gisteren, toen de vertegenwoordigers met 448 tegen 197 stemmen besliste om Hongarije te straffen voor, kortgezegd, ‘het breken van de EU-regels’. Hongarije kan daarmee het stemrecht in de Raad verliezen.
De Afd in Berlijn brengt woensdag via Twitter een “nieuwe fake video” naar buiten waarop te zien zou zijn hoe geflyerd wordt op straat terwijl een blanke man achter een zwarte man aanloopt. In Duitsland is al dagen, sinds de dodelijke mesaanval in Chemnitz, waarna duizenden inwoners de straat op gingen, onrust over het gevaar van extreem-rechts. De inlichtingendienst gaf aan geen bewijs voor ‘hetzjagten’ te hebben gevonden, zoals door Angela Merkel – in strijd met andere verklaringen – werd beweerd.
Iemand: ‘Goedenavond, ik wil graag een ‘non-crime hate incident’ melden. Britse politieagent: ‘Ah heel mooi, het betreft een niet strafbare uitlating, een belediging, een ruzie, een kutopmerking?’
Je hebt weten en weten, dat blijkt maar weer. Zogenaamd ‘bleek’ gisteren dat Nederland hulp aan jihadisten in Syrië verleende. Jarenlang. Maar dat bleek pas nadat de regering de hulp aan deze rebellen stopte omdat ze nederlaag op nederlaag leden.
Forget politics – this image above is such an interesting screenshot (from the trailer of Steve Bannon’s new Movie […]
De Duits-Macedonische politica, juriste en activiste Zana Ramadani (Skopje, Yugoslavia, 1984) schreef het boek ‘Die verschleierte Gefahr – Die Macht der muslimischen Mütter und der Toleranzwahn der Deutschen‘ (Het gesluierde gevaar – de macht van moslimmoeders en de tolerantiewaanzin van de Duitsers). Ramadani groeide op in een streng islamitisch gezin waar ze weinig vrijheid kende maar ontpopte zich tot een geëngageerde pleitbezorger van vrouwenrechten. Zo onderbrak ze een keer een uitzending van de tv-finale van Germany’s Next Top Model. Maar Ramadani verwierf vooral bekendheid in Duitsland met haar weigering islam te ontzien in haar maatschappij- en religiekritiek.
Nou, dan doe ik het maar, dan kunnen de redacties van de grote Nederlandse kranten weer op tijd aan de vrijmibo beginnen, aan het eensgezinde gekeuvel met kaasblokjes, voordat ze van het staatspropaganda-infuus afgaan en voldaan en zorgenvrij het weekeind kunnen inwalzen vol met Netflix en linkse vrienden.
‘Post-comedy’ is het nieuwe liefdeskind van het naar mainstream overgeslagen postmodernisme in cultuur en media. Grappen zijn ‘subjectief’, en zolang er geen ‘consensus’ is over ‘wat grappig’ is, is ‘drama’ (emoties, pijnlijke ervaringen, storytelling) vanwege ‘marktwerking’ wenselijker en bovendien makkelijker over een groot publiek – dat niet gekwetst mag worden – uit te storten.