Het is onmogelijk om niet over de hoorzitting van Brett Kavanaugh en Christine Blasey Ford te schrijven, over wat ik gisteren op mijn laptop in bed bekeek. Niets minder dan een climax in een wekenlange demonische dans van kwade krachten die zich in steeds gekkere gedaantes en met steeds minder scrupules – een weg naar het hart van de Amerikaanse politiek en rechtspraak (de Senaat, de Supreme Court) probeerden te boren en de alleenmacht te heroveren. Maar die krachten werden gestopt, voor even. De Kavanaugh-kakofonie in de media over ‘slachtoffers geloven’, de mening van ‘porn lawyers’, Trump en iedereen zijn moeder’ botste ineens op een muur en vanaf die muur werd zowaar teruggeschoten, met geluiden uit de verte, komend vanachter politieke poses en formaliteiten en trucjes en spelletjes en rollen. De verklaring van Kavanaugh en zij die hem steunen waren niets minder dan levenskrachten, meer dan een ’emotionele’ verklaring van één man. Het was een strijd tegen onrecht zelf, tegen willekeur en desintegratie van een rechtssysteem, dat een eerlijk proces zou moeten waarborgen en mensen niet overlevert aan de waan van de dag. Gisteren bulderde het: “Boy, jullie (de Democraten, red.) willen de macht. God ik hoop dat jullie het nooit krijgen. Ik hoop dat het Amerikaanse volk jullie bedrog doorziet.”